REVIEW | Senua's Saga: Hellblade II is een fenomenale prestatie

Het is al van 2019 geleden dat ontwikkelaar Ninja Theory hun vervolg op Hellblade: Senua’s Sacrifice uit 2017 aankondigde. De game zelf was toen nog maar in het conceptstadium, maar de angstaanjagende Vikingsaga in vroegmiddeleeuws IJsland die de trailer beloofde, smaakte naar meer. Nu, vijf jaar later, kunnen we eindelijk terug in de zevenmijlslaarzen van Senua stappen. Is haar saga het vertellen waard?

Senua’s Saga: Hellblade II is moeilijk te definiëren in enkele woorden. De game bevat elementen van actie, horror en puzzels, maar een groot deel van de ervaring is ook een walking simulator. Er zijn lange stukken waar je, al dan niet alleen, door het IJslandse landschap wandelt, met weinig tot geen andere gameplay elementen. Dat maakt van deze game een vrij uniek gegeven: een actie-avontuur dat ook rust weet te appreciëren. Verwacht je dus niet aan constante actie: de stille momenten zijn evenzeer een belangrijk onderdeel van de ervaring. Soms duren deze stukken net iets té lang, maar dan krijg je terug een bombastische actiesequentie als goedmakertje. 

Senua is geen onverwoestbare krijger, zelfs na haar terugkeer uit Helheim. Wanneer het kletteren van zwaarden onvermijdelijk is, krijg je de standaard opties voor een actiegame: een lichte aanval, een zware aanval, een knop om aanvallen te pareren en een knop om aanvallen te ontwijken. Door aan te vallen en correct te pareren bouw je ook Focus op, die je dan kan gebruiken om de tijd even te vertragen en uit penibele situaties te ontsnappen. De combat is niet overdreven moeilijk, maar bij sommige vijanden kan je de extra hulp wel gebruiken.

Vechten in Hellbade II is altijd strikt een 1-tegen-1 gevecht. Dat klinkt erg kunstmatig, maar door de presentatie gaat het nooit overdreven fake aanvoelen. De camera gaat dicht bij Senua’s schouder hangen, je hoort je vijanden en bondgenoten rondom je ook strijden en af en toe wordt je gevecht zelfs onderbroken wanneer twee vijanden over elkaar struikelen en je opeens een nieuwe tegenstander voorgeschoteld krijgt. Het voelt alsof je deel uitmaakt van een indrukwekkende vechtchoreografie voor een big-budget Hollywoodfilm.

Puzzels zijn ook een belangrijk onderdeel van de gameplay loop. De runen die je in de omgeving moet vinden, maken een terugkeer uit de eerste Hellblade. Daarnaast zijn er ook puzzels met licht en vuur, puzzels waarin je de spelwereld letterlijk moet spiegelen, enzovoort. Er is meer variatie dan in de eerste game het geval was en de puzzels zijn ook minder frustrerend, waardoor het tempo van de game niet teveel gebroken wordt. Er is gelukkig geen herhaling van de ontsnapping uit de brandende langhuis uit de originele game.

Waar het oorspronkelijke Hellblade plaatsvond in verschillende domeinen van de Noordse mythologie, volgen we Senua nu naar de woeste kusten van IJsland. Daar wil ze wraak nemen op de Vikingen die haar volk uitmoordden. Dat is, in tegenstelling tot de eerste game, geen solitaire bedoening. Senua komt doorheen haar reis in aanraking met verschillende mensen (en andere wezens) die haar helpen en tegenwerken. Die supporting cast maakt de wereld van Hellblade II nog dieper en levendiger.

Niet dat de wereld zonder die personages niet de moeite was om te verkennen. IJsland is ongetwijfeld de echte ster van Senua’s Saga. Alle locaties die je in de game bezoekt, zijn ongelofelijk gedetailleerd en onwaarschijnlijk realistisch. Heb je IJsland ooit al bezocht, dan voelen de met mos bedekte rotsen, zwarte kiezelstranden en imposante basaltformaties ongetwijfeld herkenbaar aan.

De trailer waarmee Hellblade II in 2019 werd aangekondigd, was dan wel CG, maar Ninja Theory is erin geslaagd om de game er minstens even goed te doen uitzien. Het valt moeilijk te onderschatten hoe absurd realistisch de graphics van deze game zijn. Senua’s Saga is zonder twijfel een van de mooiste games ooit gemaakt. Als je ook maar een beetje oog hebt voor grafische technieken, zal je mond regelmatig open vallen. Zelfs tijdens cutscenes waarvan je zeker bent dat ze CG moeten zijn, kan je met een simpele knop de fotomodus aanzetten en de camera bewegen.

Hellblade II is een triomf van fotorealisme in gaming. Of je nu puzzels aan het oplossen bent, draugr aan het bestrijden bent of gewoon de IJslandse kliffen en dalen verkent op zoek naar een verborgen lorestone collectible, alles wat je doet voelt realistisch aan. Alle animaties in de game zijn met motion capture-technologie gecreëerd, en dat zie je er ook aan. Er zijn momenten waarop het bijna lijkt alsof je naar echte acteurs kijkt, in plaats van 3D-modellen in een game-engine. Zelfs de kleinste details kloppen: van de manier waarop een zeil wappert in de wind tot de sneeuwvlokken die de open poort van een kille vikinghal binnendwarrelen.

Geluid is, net zoals in de eerste Hellblade, weer van groot belang in deze Senua’s Saga. Senua heeft in de eerste game met haar psychose leren leven, maar dat betekent niet dat ze ervan is genezen. De stemmen in haar hoofd zijn dus ook opnieuw van de partij. Speel je, zoals de developers aanbevelen, met een headset, dan hoor je hen ook links en rechts in je oren fluisteren terwijl je doorheen de wereld navigeert. Ze helpen je soms vooruit en werken je soms ook tegen, maar zorgen vooral voor extra creepiness.

Die creepy atmosfeer heeft Senua’s Saga in overvloed. Of het nu in een duistere grot is, met als enige lichtbron het lichtgevende mos op de muren, of tijdens een stortbui met erg realistische regeneffecten: je voelt je nooit helemaal op je gemak. De game evolueert nooit voluit naar echte horror, maar is zeker genoeg om je onbehaaglijk te doen voelen.

Die sfeer kan ook omslaan: tijdens gevechten en andere climactische situaties zwelt de muziek aan tot opzwepende pagan-folk die niet zou misstaan op een concert van Heilung of Wardruna. 

Met het verhaal van Hellblade II ben je zeker een uur of 8 zoet. In het huidige klimaat van GaaS-games en ellenlange RPG’s klinkt dat misschien maar als een ogenblik, maar het is voldoende lang om een indruk na te laten. De game nodigt je ook uit om deze te herspelen, al is het maar om nog een paar laatste collectibles te vinden, de nieuwe vertellers in actie te horen of gewoon een uur of twee rond te klooien met de fotomodus. Door de kortere speelduur gaat de game niet snel vervelen en blijf je volledig in het verhaal zitten tot de eindaftiteling over je scherm rolt.