REVIEW | SaGa Emerald Beyond voelt verouderd aan

Fans van het betere turnbased JRPG werk hebben vast al van de SaGa serie gehoord. De games staan ervoor bekend om met een klein budget grootse verhalen te vertellen. Met de nieuwste game in de serie, SaGa Emerald Beyond, krijgen we alweer van in het begin een groot project voorgeschoteld. Met zes hoofdpersonages in vijf verschillende verhaallijnen verspreid over 17 werelden en oneindig veel eindes om te ontdekken, kunnen fans van de serie ongetwijfeld uren lang spelen en herspelen.

Wanneer je het spel voor het eerst opstart, moet je dus kiezen wie jouw eerste hoofdpersonage wordt. Elk krijgen ze een heel korte introductie en een portret om je te helpen met je keuze. Begin je met Tsunanori Mido, dan volg je het verhaal van de jongste telg van de bekende Mido familie. Deze familie houdt het traditionele Miyako city veilig met behulp van kugutsu, levende poppen met een eigen wil. Wanneer tijdens een grote oorlog zowel steden en spirituele orders onder aanval komen, wordt Miyako geplaagd door monsters. Het is nu aan Tsunanori om met de kugutsu door verschillende werelden te reizen om elemental spirits te vinden die zijn wereld terug naar de natuurlijke orde kunnen brengen

Ameya Aisling is een heks in training uit het heksenrijk Pulchra die een dubbelleven leidt als doodgewoon schoolmeisje in Miyako city. Wanneer zij aangevallen wordt door een mysterieuze man tijdens een uitje met haar familiar LoLo de kat, verliest ze al haar krachten. Gezien ze haar eindexamens, of witchterms, bijna moet afleggen, is het van groot belang dat ze terug op kracht komt. De godin van mana komt neergedaald om haar te helpen om haar witchterms succesvol af te ronden door haar te vertellen dat haar kracht in katten over verschillende werelden weggestopt is. Het is nu aan Ameya om op zoek te gaan naar deze katten en ondertussen haar geheime identiteit van Yumeha Izumi niet laten vallen wanneer haar schoolkameraden in de buurt zijn.

De Sombere Koning Siugnas is een onsterfelijke vampier die regeert over het schaduwland Yomi. Wanneer hij verraden en van zijn troon gestoten wordt, ontwaakt hij na enige tijd in Brighthome, de laatste rustplaats van dode helden. Als onsterfelijke vampier heeft Siugnas uiteraard vragen over waarom hij zich in het rijk der doden bevindt. Daarom trekt hij er op uit om zijn bondgenoten te vinden en zijn krachten te herstellen zodat hij terug plaats kan nemen op zijn troon.

Diva No. 5 is een mech wiens taak het is om het volk van Avalon te entertainen door middel van zang en dans. Als perfecte entertainer steelt ze moeiteloos de harten van iedereen die haar ziet optreden. Wanneer ze echter een verboden lied zingt, verliest ze haar stem, haar raison d’etre. Ze verlaat haar ‘menselijke’ lichaam en krijgt een uitnodiging om zich bij een geheime organisatie te voegen, waarop ze met de stroom meegaat en Avalon verlaat in de hoop dat ze haar stem kan terugvinden.

Tot slot hebben we Bonnie Blair en Formina Franklyn. Zij zijn de twee nieuwste leden van de politie die al meteen een stevige zaak in handen krijgen. Iemand wil namelijk de president van Capitol City vermoorden en het is aan hen om dit tegen te houden. Wanneer de enige persoon die kan helpen vroegtijdig sterft, zijn ze radeloos. Vooral omdat hij ook nog eens vermeldt dat de president eigenlijk een verrader is. Met een mysterieuze driehoek als enige aanwijzing reizen ze door verschillende werelden om de waarheid te leren achter de dood van hun getuige en de ware aard van de president.

De gameplayloop is redelijk simpel. Je start je verhaal telkens op een andere plek waar je een introductie krijgt van de personages die je speelt. Het eerste hoofdstuk van elk verhaal fungeert als een kleine tutorial, waarna je op pad trekt naar andere werelden. Deze werelden bestaan uit een map die een beetje doet denken aan een bordspel, waarop je personage vrij rondloopt en de ‘emerald wave’ volgt naar hun doel. Op het einde van deze waves vind je telkens een blauwe deur die ofwel een kleine gebeurtenis of items bevat, of een groene deur die het verhaal vooruithelpt. Het spelverloop is best repetitief, want je kan je doorgaans wel aan dezelfde formule verwachten. Je gaat door de groene deur, krijgt een beetje verhaal en gaat dan de strijd aan met een of ander monster. Enkel in ‘The Junction’, of dus de plek waaraan elke wereld gelinkt is, ziet de map er anders uit. Waar je normaal als een pion op je bord rondloopt, kan je in The Junction van dichtbij volgen terwijl je personage surft op de golven die hen naar andere werelden leiden. Het wordt iets ingewikkelder wanneer je het verhaal erbij neemt. Elke keuze heeft namelijk zijn gevolgen waardoor jouw verhaalbelevenis niet hetzelfde zal zijn als die van een ander. Zo kan je tot het einde van een verhaallijn komen zonder ooit de eindbaas te zien, enkel een giga cliffhanger. Om dus optimaal te genieten van het verhaal moet je gaan spelen en herspelen. 

De SaGa reeks is gekend voor zijn uitgebreide en geweldige battle systeem. Emerald Beyond voldoet aan verwachtingen, maar maakt het voor nieuwe spelers soms moeilijk om te begrijpen wat er gebeurt. Als je niet bekend bent met de Saga manier van vechten, is het geen slecht idee om je op voorhand een keer te verdiepen in de handleiding met tips en tricks. Door de hoge moeilijkheidsgraad van de gevechten is het belangrijk dat je weet wat je doet, omdat ELK gevecht in dit spel vrijwel als boss fight kan gezien worden. Er zijn geen low level vijanden waar je uren op kan grinden om levels te krijgen waardoor je je stats kan verbeteren. Al helemaal niet omdat er op gebied van character building eigenlijk weinig te beleven is. Eens je mee bent met de werking van de gevechten zijn ze dus ook alles wat je kan wensen uit een turnbased RPG.

Jij en jouw vijanden staan tegenover elkaar op het strijdveld. Onderaan het scherm zie je een soort tijdlijn waarop staat welk personage op welk moment mag aanvallen. Afhankelijk van de aanvallen, technieken of spreuken die je gebruikt zal je personage stijgen of dalen in de tijdlijn. Maar uiteraard is er voor elke zet die je maakt ook een optimale tijd om ze te gebruiken. Je begint je gevechten met een beperkt aantal actiepunten die onder jouw team verdeeld moeten worden. Door personages allemaal vlak na elkaar of zelfs tegelijk te laten aanvallen, creëer je combo chains. Hoe hoger je combo percentage is, hoe harder je aanval zal binnenkomen. Je kan zelfs een dubbele beurt verdienen door je combo’s goed te plannen. Maar heel aggressief aan de strijd beginnen kan ook een weerzijde hebben. Vijanden die als move “???” hebben staan, staan namelijk klaar om een voorwaardelijke aanval te gebruiken. Hou je deze niet tegen en wordt de aanval getriggerd, kan het weleens fataal zijn voor je team. Door technieken met de ‘quell’ eigenschap kun je deze sterke aanvallen tegenhouden. Spreuken hebben dan weer een casting time die je spellcasters even bezighouden. Als je deze casters niet goed beschermt wanneer ze hun krachtige spreuken voorbereiden, kan dat een keer te meer fataal zijn. Je begrijpt het vast al wel: elke foute zet is mogelijk dodelijk. Perfect voor liefhebbers van het stevigere tactiekwerk dus.

Zoals eerder vermeld werkt de SaGa reeks met een eerder klein budget, en helaas zie je het ook aan de game. De graphics zien er niet geweldig uit, maar ook de designs van de personages voelen een beetje verouderd uit. Het geheel maakt dat de game er een beetje uitziet alsof het 20 jaar geleden heel cool geweest zou zijn. Omdat het rijke verhaal een beetje de held is van deze game, verwacht je misschien eerder dat de voice acting extreem goed zal zijn. Helaas is deze op consoles hardlocked op de regio waar jij speelt, voor fans van Japanse stemacteurs is er geen optie om te veranderen. Tegenwoordig zijn er natuurlijk heel wat geweldige Engelstalige stemacteurs, dus dat hoeft geen ramp te zijn… Helaas voelt het ook hier weer alsof men 20 jaar terug in de tijd is gereisd om daar de meest emotieloze stemacteurs bij elkaar te roepen om de game in te spreken. Hier en daar is er een poging tot acteren, maar het geheel is zo vervelend om te moeten horen dat de slider voor stemgeluid al snel op 0 stond.