REVIEW | Stellar Blade brengt een sterke mix van genres

In tijden waar tal van uitgevers ontwikkelaars laten gaan en studios sluiten, komen toch ook een paar nieuwelingen boven drijven en wagen ze zich aan ambitieuze projecten. Zo ook het Koreaanse Shift Up, een studio die we kennen van de mobiele games Destiny Child en Nikke: Goddess of Victory. Reeds enkele jaren is men hard aan het werk gegaan om iets op de console tevoorschijn te toveren en nu verschijnt - met behulp van Sony Interactive Entertainment als uitgever - Project Eve officieel als Stellar Blade. 

In Stellar Blade maken we kennis met EVE, een lid van de zevende airborn squad. Zij wordt naar de aarde gestuurd om de mensheid te redden van de Naytiba, een post apocalyptisch en monsterlijk ras dat zo uit een klassieke horror game zou kunnen komen. Gelukkig is ze niet alleen en maakt ze kennis met een aantal andere mensen, machines en wezens die haar bij zullen staan.

Het verhaal mag dan misschien vrij typisch klinken, toch is het over het algemeen erg goed uitgewerkt en vallen er sowieso een paar leuke verrassingen of wendingen te bespeuren. Na een paar uurtjes, zal de spelwereld zich namelijk stevig openen en zal de stad Xion als quest- en verhaalhub dienen. Xion zal gaandeweg tot leven komen en hoe meer personages je aan de hand van initieel onbenullig ogende sidequests helpt, hoe meer beloningen en achtergrondinformatie je zal verschaffen. 

Op dit vlak weet Stellar Blade ook erg te imponeren, het is een Koreaanse interpretatie en unieke mix van een soms grauw uitziende post-apocalyptische wereld met heel wat shiny sci-fi taferelen. De unieke personages en sterke enemy designs vielen ons ook meteen op.

Over het ontwerp van EVE zelf, evenals de physics die bepaalde lichaamsdelen stevige accentureren, werd er al genoeg geschreven. Designs van Kim Hyung-tae (Blade & Soul, Destiny Child, Nikke) kunnen nu eenmaal stevig rondborstig zijn, al blijft het in beeld brengen van deze aspecten vrij mild en is het uiteindelijk niet zo frequent aanwezig. De outfits bestaan grotendeels uit de nodige portie latex, al zijn er ook een heel aantal alternatieven beschikbaar voor zij die het wat minder kinky wensen.

Wat de gameplay betreft, is het soms moeilijk om Stellar Blade exact te omschrijven. Met de typische combinaties tussen normal, heavy attacks en combo's zou je haast denken dat het een pure hack 'n slash zoals Devil May Cry betreft, maar timing, dodgen en parry'en zijn evenzeer van belang. Dit aspect doet dan weer erg denken aan een Soulslike game. Uiteindelijk kan je het geheel best zien als een geslaagde mix tussen deze genres, waarbij special beta attacks en burst attacks zorgen voor de nodige flashy action en stevige finishers.

Uiteindelijk zal Stellar Blade vaak erg vertrouwd aanvoelen. Zoals eerder gezegd, doet de gameplay wat denken aan een hybride mix van Devil May Cry en een Souls-game, maar bij de algemene sfeer en het verkennen van de open wereld heeft men zich duidelijk door Nier laten inspireren. Bepaalde stukjes in het spel voelen dan weer aan als een survival horror game zoals de Resident Evil-serie. Het klinkt misschien raar, maar een game als Darksiders wist destijds ook mooi tal van genres en ideeën uit tonaangevende games bij elkaar te brengen, en dat is ook in dit geval gelukt.

Het is uiteindelijk wel geen game voor de meest casual speler onder ons geworden, want zelfs de story difficulty laat menig gamer al stevig zweten. Gelukkig weten een paar specifieke attributen (een exospine die het moment van parry'en en dodgen gemakkelijker maakt) en upgrades (health, energie, de mogelijkheid tot één revive) later in het spel al heel wat te compenseren. Misschien dat wat toekomstige herbalancering van de moeilijkheidsgraad door de ontwikkelaar er ook voor zal zorgen dat iedereen deze action adventure kan ervaren.

Over herbalanceren gesproken: men laat toch soms een paar steken vallen: sommige fetch quests zijn een beetje te saai en hadden misschien best door een handvol uitgewerkte quests kunnen vervangen worden. Bovendien is het springen en platformen in bepaalde stukken van het spel ook niet altijd te nauwkeurig, omwille van de iets zweverige physics. Hierdoor zal je al eens vaak mis springen en het game over scherm te zien krijgen. Tot slot moeten een paar behendigheidspuzzels nog gefinetuned worden, want een paar optionele schatkisten vereisen wel een zeer snel reactievermogen.

Audiovisueel stelt Stellar Blade niet teleur. De grauwe wereld wordt voldoende afgewisseld met een aantal kleurrijke taferelen en het sci-fi aspect zorg ook voor een welgekomen afwisseling. Zo vinden we in de woestijn een mooi en rustiek turquoise oase terug of kwamen we in het donkere ruimtestation ook een rustieke Japanse kerselarentuin met visvijver tegen. De soundtrack zelf is een ontzettend geslaagde mix tussen K-rock, K-pop en melancholische muziek geworden.  Gaande van een stevige rocksong tijdens een boss fight en opzwepend k-pop deuntje tijdens een on-rails gedeelte tot zeer esoterisch en rustieke passages, het zit er allemaal in.

De wereld zelf laadt vlotjes in, belichting en schaduwen zijn van erg goede kwaliteit en ook de vijanden tonen en voelen responsief aan. Er vallen een drietal grafisch opties op de PS5 te bespeuren: performance modus (1440p, 60 fps), balanced modus (dynamische 4k en dynamische 60fps) en resolution modus (4k, locked 30fps). Enkel de resolutie zal in de verschillende modi verschillen, voor de rest oogt alles quasi gelijk. Voor een precieze actiegame als Stellar Blade, raden we de performance modus of balanced modus aan. Laatstgenoemde dipt slechts sporadisch onder de vooropgestelde framerate en oogt als een mooi compromis tussen performance en resolution modus.