REVIEW | Final Fantasy VII Rebirth is alles wat het hoort te zijn, en meer

Enkele jaren na hun ontsnapping uit Midgar in Final Fantasy VII Remake zetten Cloud, Barret, Tifa, Aerith en Red XII hun reis verder in Final Fantasy VII Rebirth. Een hele nieuwe wereld gaat niet enkel voor hen open, maar ook voor de speler, die een heleboel nieuwe gebieden zal mogen verkennen.

Wie ooit de originele Final Fantasy VII speelde, die weet dat de ontwikkelaars het in Final Fantasy VII Remake eigenlijk vrij gemakkelijk hadden. Het deel van de game dat daar een remake krijgt was het meest lineaire stuk uit heel het verhaal. Midgar was een duidelijk omlijnde omgeving waarin je met gemak de bewegingsvrijheid van de speler kan beperken.

Niets daarvan in het tweede deel, waarin onze helden dus de wijde wereld intrekken. Een wereld waar in Final Fantasy VII oorspronkelijk eigenlijk amper iets te beleven was. Het was een eenvoudige overworld waar je af en toe wat gevechten deed, maar eigenlijk deed je niets anders dan van stadje naar stadje lopen, waar het echte verhaal zich afspeelde.

Square-Enix stond dus voor de zware taak om die tussenstukken ook interessant te maken en het is daar met verve in geslaagd. Final Fantasy VII Rebirth is onderverdeeld in vijf regio’s, met in elk gebied een pak zijmissies die je tot een goed einde kan brengen.

De meeste van die missies worden je aangereikt door Chadley, die je misschien nog kent van Remake. Hij wil nu meer leren over de wereld en laat je dus allerhande taakjes uitvoeren. Vaak is dat an sich allemaal niet zo interessant, maar er zit genoeg variatie in om het leuk te houden en het zorgt er zeker en vast voor dat de dode stukken uit het origineel nu gevuld zijn met content.

Dan hebben we het nog niet gehad over de stortvloed aan minigames die het spel rijk is. Een aantal zijn oude bekenden die terugkeren, zoals Chocobo Racing, maar de meeste zijn spiksplinternieuw en komen vaak maar enkele keren voor. Daardoor voelt het nooit als een taak aan om weer maar eens een minigame te spelen. Het helpt ook dat het meeste van die games gewoon leuk zijn. Ook Queen’s Blood, het kaartspel in Final Fantasy VII Remake, zit goed in elkaar en is een plezier om te spelen. En wie eerder al veel tijd verloor in Golden Saucer, die zal niet ontevreden zijn met het aanbod in dit pretpark.

Daarnaast kom je ook nog heel wat andere interessante personages tegen die je hulp als ‘merc’ inroepen. Het is ook hier dat Square-Enix de absolute ‘sillyness’ van Final Fantasy omarmt. Wie immers aan de games denkt, en zeker en vast ook bij het zevende deel, die denkt vaak aan een zwaar verhaal waar de hele wereld op het spel staat. Maar in Final Fantasy was altijd al veel ruimte voor gekke personages en de nodige dosis amusante verhalen. Dat is hier niet anders. We verwachten de komende weken dan ook heel wat beelden van het grote aantal absoluut bizarre personages dat Final Fantasy VII Rebirth rijk is.

Dat kan soms te veel zijn, maar Square-Enix is er wonderwel in geslaagd om die fijne lijn tussen veel en te veel te bewandelen. Dat doet het ook zonder ooit het grote verhaal van Final Fantasy VII uit het oog te verliezen.

Final Fantasy VII Rebirth speelt zich af tussen het moment dat je Midgar verlaat en één van de meest besproken momenten uit de gamegeschiedenis. Tussendoor komen alle bekende aspecten van het origineel terug, met moderne herwerkingen van absolute klassiekers en heel wat uitbreidingen die het verhaal een stuk dieper en emotioneler maken. Zo is een bepalend moment voor de ontwikkeling van Barret flink uitgediept in Rebirth. Het was ook één van de momenten waarbij we zelfs een traan moesten laten. De storytelling in Final Fantasy VII Rebirth is fantastisch, al durven we wel vermoeden dat het voor nieuwkomers in de wereld van Final Fantasy VII soms lastig om te volgen kan zijn en heel wat details gaan ongetwijfeld verloren.

Het originele Final Fantasy VII en Crisis Core zijn eigenlijk twee games die je moet gespeeld hebben om helemaal mee te zijn, maar ook minder bekende personages uit andere games maken al eens hun opwachting. Niet dat het verhaal voor een nieuweling niet te volgen is, maar de echte diepgang is toch echt wel voor de fans.

Er zit hier en daar ook wel wat ‘fluff’ in het verhaal, om het wat meer inhoud te geven, maar zelden voelden die nieuwe toevoegingen geforceerd of compleet onnodig. Het zorgt er bovendien voor dat diezelfde fans her en der ook nieuwe dingen kunnen ontdekken en zelfs meer kunnen leren over de wereld van Final Fantasy VII.

Alle personages uit de vaste cast zijn trouwens ook een stuk beter uitgewerkt dan ze ooit waren. De vriendschap tussen Aerith en Tifa is ronduit schattig, de geschiedenis van Red XII wordt op prachtige wijze verteld en Barret is dankzij Rebirth misschien wel ons favoriete personage geworden.

Over diepgang gesproken, de combat in Final Fantasy VII Rebirth heeft een forse upgrade gekregen ten opzichte van Remake. De basis is nog altijd hetzelfde: een mix tussen turn-based en action RPG. De basisaanvallen voer je uit als een soort hack ‘n’ slash, waarna je ook commands kan doorgeven om speciale aanvallen of magie te gebruiken. Dat werkte al heel goed in Remake, maar in Rebirth is er nog een laag bovenop gelegd.

Zo heb je nu Synergy Abilities en Synergy Skills, waarbij je samen met een ander personage aanvallen uitvoert. De skills kan je altijd gebruiken, terwijl je voor de abilities eerst wat andere acties moet uitvoeren. Dat zijn dan ook stevige aanvallen die vergelijkbaar zijn met een Limit Break. We vermoeden dan ook dat het een poging is van Square-Enix om het bredere aanbod van Limit Breaks uit het origineel ietwat over te brengen naar Rebirth. Het leuke aan de Synergy Abilities is dat ze ook extraatjes kunnen geven, zoals een sterkere attack of tijdelijk oneindige MP.

Er is ook een uitgebreider upgradesysteem aanwezig, genaamd Folios. Dat is een variant op het upgraden van je wapens uit Remake, maar nu kan je ook heel wat nieuwe skills leren, zoals magische aanvallen waarvoor je geen MP nodig hebt. Het aantal commands dat je nu kan uitvoeren is dan ook veel en veel breder dan in Remake, waarin we het vaak bij één of twee aanvallen hielden per personage. Nu werk je vaker tactischer op basis van de zwakheden van je tegenstanders.

Ook het gebruik van Materia is nu een stuk beter gedaan. In Remake zaten we op dat vlak eerlijk gezegd een beetje op onze honger, omdat we vonden dat er te weinig mogelijk was om je personages op een bepaalde manier te laten werken. Niets daarvan in Rebirth, dat echt doet waar we op gehoopt hadden.

Je kan personages nu immers meerdere vormen materia geven om ze zelf acties te laten uitvoeren. Daarbij werkt de AI ook echt ongelooflijk goed. In onze set-up hebben bijvoorbeeld twee van de drie personages de mogelijkheid om zelf healing spells te gebruiken en als het in onze hele playthrough van pakweg 70 uur – waarin we zeker nog niet alles gedaan hebben – drie keer is gebeurd dat we niet werden geheald wanneer we dat verwachtten, dan zal het veel geweest zijn.

Ook andere abilities worden gebruikt wanneer nodig. Yuffie kan bijvoorbeeld haar aanvallen een bepaald element geven en doet dat ook automatisch wanneer het nuttig is. Het is ook heel handig dat je zelf kan aangeven welke vier abilities de personages tijdens gevechten moeten gebruiken. Zo kan je echt een bepaalde samenstelling uitwerken die helemaal bij je stijl past.

Het uiteindelijke resultaat is dat je een pak minder management tijdens de gevechten moet doen en je meer kan concentreren op het verslaan van de vijand, in plaats van telkens maar weer commands door te voeren.

Rebirth zorgt er ook voor dat je met tijd en stond van personage moet veranderen, zodat je iedereen eens een keertje kan uitproberen en je ook zal zien dat ze allemaal hun eigen unieke stijl hebben. Zelfs Cait Sith, die we eerst maar moeilijk onder de knie kregen, begonnen we daardoor zelfs te appreciëren. En wie ooit het origineel speelde, die weet hoe moeilijk het is om sympathie te krijgen voor Cait Sith. Alles samen is het gewoon leuk dat echt iedereen wel een personage zal hebben dat hij of zij het liefste speelt, maar dat je nooit al de rest zal kunnen verwaarlozen.

Visueel is Final Fantasy VII Rebirth een hele mooie game, die wel niet perfect is. Het is al wel een stuk beter na de patch die samen met de nieuwe demo werd gelost, maar soms zijn er nog rare momenten met de belichting van personages, maar het is niet iets waar we ons tijdens het spelen echt aan stoorden.

De verschillende locaties zijn wel steeds heel goed gedaan. De verschillende dorpen in Final Fantasy VII hadden een bepaalde charme, die ook nu terugkeert en dat in een veelvoud. Het is en blijft ongelooflijk cool om een locatie als Nibelheim helemaal uitgewerkt te zien. Doe daar nog een ijzersterke soundtrack en hele goede voice-acting bovenop en je weet dat Final Fantasy VII Rebirth ook hier weer straalt.