REVIEW | Liefde overwint de dood in Banishers: Ghosts of New Eden

Er zijn van die games die meteen je aandacht trekken wanneer je ze voor het eerst speelt. Banishers: Ghosts of New Eden was vorige zomer op Gamescom zo’n game. De action-RPG van ontwikkelaar Don’t Nod spatte dan ook van het scherm en we gingen met heel wat hoge verwachtingen aan de slag met de volledige game.

Banishers: Ghosts of New Eden draait rond Red en Antea, twee banishers oftewel spokenjagers. Ze reizen de wereld rond om mensen te helpen die problemen hebben met spoken, om ze dan vervolgens te verjagen. Gelukkig lijkt de wereld in Banishers: Ghosts of New Eden wel overspoelt met spoken, dus er is zeker werk genoeg.

Het verhaal in de game begint wanneer Red en Antea naar Amerika worden geroepen door een collega-banisher. Daarbij komen ze terecht in het stadje New Eden dat te maken heeft met een vloek die om te beginnen al voor een voortdurende winter zorgt, maar ook alle inwoners verschrikkelijke nachtmerries geeft. Een groot deel van de inwoners is al vertrokken, maar het is aan Red en Antea om uit te zoeken wat er exact aan de hand is.

Al snel komen ze oog in oog te staan met het spook dat New Eden in haar macht houdt, maar wanneer ze de strijd aangaan, slaat het noodlot toe. Antea laat het leven, waardoor Red alleen en gebroken achter blijft. Maar in een wereld vol spoken betekent dat natuurlijk niet het einde en dus worden Red en Antea al snel terug samengebracht.

Antea is wel nog altijd een spook, maar dat geeft haar dan ook weer een pak extra krachten die doorheen de game zeker en vast van pas komen. Doorheen de game zal je dan ook veelvuldig moeten wisselen tussen de twee personages, zowel tijdens de combat als om puzzels op te lossen.

Gelukkig word je steevast op de hoogte gebracht wanneer het misschien handig is om even te wisselen naar Antea om haar bovennatuurlijke krachten te gebruiken. Zo kan zij verborgen items vinden of grotere afstanden overbruggen door een soort spirituele portalen te gebruiken.

Doorheen de game zal je ook verschillende mysteries moeten oplossen en besluiten of iemand schuldig is aan de dood van iemand of net niet. Zo kan je spoken verbannen of ze net een rustig einde gunnen, maar je kan er ook voor kiezen om iemand te vermoorden als je vindt dat het allemaal zijn of haar schuld is. De keuzes zijn meestal vrij ambigue en niet zo eenvoudig, maar hebben wel impact naar het einde van de game toe en in de manier waarop sommige personages met je zullen interageren.

Op vlak van verhaal zitten die verschillende zaken meestal vrij goed in elkaar, met hier en daar zelfs een verrassende wending, maar op vlak van gameplay kom je net iets te snel in een repetitieve cyclus terecht. Je krijgt een zaak voorgeschoteld, praat wat met mensen en zoekt wat aanwijzingen, je vindt het spook en slaat met hen een praatje, en je maakt tot slot je besluit. Heel af en toe sluipt daar eens een gevecht tussen, maar al te vaak komt het daar op neer. Omdat die zaken het gros van de game omvatten, kan Banishers: Ghosts of New Eden al eens een beetje saai worden.

Banishers: Ghosts of New Eden speelt zich af in een semi-open wereld, vergelijkbaar met pakweg de laatste God of War-games. Je zal meestal in een bepaalde richting gedwongen worden, maar je hebt ook ruimte om een beetje rond te kijken, geheimen te ontdekken of zijmissies te doen. Je zal eerdere gebieden ook af en toe terug moeten bezoeken, nadat je weer nieuwe krachten hebt vrijgespeeld.

Voor de combat had Don’t Nod misschien ook iets meer naar God of War moeten kijken. Die is immers niet slecht en het wisselen tussen de twee personages voegt zeker iets toe, maar het mist toch een zekere flow. Daardoor voelt het een beetje als button mashen met af en toe een dodge tussen gestrooid. Gevechten lijken ook heel vaak gewoon een manier om stukken waarin je van punt A naar punt B reist te onderbreken. We snappen dat dat meestal zo is, maar te vaak voelen ze er echt tussenin gesmeten, wat je een beetje uit je beleving haalt.

Die beleving is over het algemeen nochtans best goed. Don’t Nod moet je niet leren om een verhaal te vertellen en ook in Banishers: Ghosts of New Eden doet het dat vaak erg goed. Vooral de kleinere verhalen die het grote allesomvattende verhaal doorspekken raken heel vaak de juiste snaar. Daardoor wordt het ook moeilijker (of net gemakkelijker) om een bepaalde beslissing te nemen aan het einde van die kleine verhalen.

Ook audiovisueel levert Don’t Nod met Banishers: Ghosts of New Eden vrij knap werk, met mooie omgevingen en vooral een strakke afwerking van Red en Antea. Dat wordt ook doorgetrokken in hun voiceacting, die meestal van de bovenste plank is. Bij andere personages is de kwaliteit soms ietsje lager, zonder echt slecht te zijn, maar stoorden we ons wel aan de lippen die niet altijd helemaal gesynchroniseerd zijn. Ook het design van de vijanden kan soms nogal saai worden. Het is op zo’n momenten dat het opvalt dat Banishers: Ghosts of New Eden net geen echte AAA-game is.