REVIEW | Suicide Squad: Kill The Justice League is een teleurstelling

Suicide Squad: Kill The Justice League is een spel dat altijd al wat moeilijkheden heeft gehad. De game is meermaals uitgesteld en kreeg flink wat weerslag van fans toen bleek dat je voortdurend online moet zijn om te kunnen spelen. Ook de release ging niet vlekkeloos met een Early Access die meermaals offline werd gehaald door technische issues. Maar we blijven hoopvol, want ontwikkelaar Rocksteady Studios heeft uiteraard ook de iconische Batman: Arkham games gemaakt. Is de magie er bijna tien jaar na hun vorige superheldengame nog?

Het verhaal van Suicide Squad: Kill The Justice League is een rechtstreeks vervolg op de Arkham games. Vijf jaar na de Arkham Knight gebeurtenissen is de wereld er slecht aan toe. Een alien genaamd Brainiac heeft samen met zijn leger een groot deel van de populatie uitgeschakeld. Superman, Batman en andere leden van de Justice League zijn corrupt geworden en werken nu samen met Brainiac. Amanda Waller probeert nog één keer om terug te slaan en stuurt een nieuwe Suicide Squad naar Metropolis om orde op zaken te stellen. Het team is samengesteld uit Captain Boomerang, Deadshot, Harley Quinn en King Shark.

Het valt meteen op hoe mooi de levels en de personages zijn vormgegeven. Zowel de helden als de anti-helden van DC zijn zelden beter digitaal neergezet. Dat gaat erg goed samen met de knappe voice acting prestaties. De conversaties tussen de personages zijn steeds hilarisch. De cutscenes zijn dan ook een plezier om naar te kijken. Vooral het stemmenwerk van Debra Wilson als Amanda Waller is opmerkzaam. Je gelooft het personage elke seconde en leeft mee wanneer het personage de wereld om haar heen in duigen ziet vallen. Suicide Squad is trouwens de laatste game waarin we de stem van Kevin Conroy zullen horen als Batman. De acteur overleed in 2022 en heeft Batman zo’n dertig jaar van een stem voorzien. Dat doet hij hier ook weer schitterend. Je hoort Batman het hele spel lang gemene opmerkingen maken over je team en de vijanden die je tot pulp hebt geslagen.      

Het hele brainwash aspect werkt redelijk goed met Batman, omdat we het personage kennen uit de eerdere games. We begrijpen het personage door en door. Helaas werkt dat bij de andere leden van de Justice League niet zo goed. We krijgen haast geen tijd om de corrupte helden te leren kennen. Een personage is dus nog maar goed en wel geïntroduceerd en je kunt je al klaarmaken voor een bossfight. Terwijl het toch gaat over enkele van de meest belangrijke personages die rondlopen in het DC-universum. Daarbij, hoe versla je helden die bliksemsnel of letterlijk kogelvrij zijn?

Wel, daar heeft men bitter weinig over nagedacht. Het antwoord is in feite telkens hetzelfde: kogels, kogels en nog eens kogels. Geen slimme opgezette valstrikken dus, gewoon kogels. Het zorgt ervoor dat de grootste helden uit het universum wel erg klein en menselijk aanvoelen. Op geen enkel moment heb je echt het gevoel alsof je tegen een goddelijke eindbaas vecht en dat is ronduit teleurstellend. Het zijn gewoon bullet sponges die een paar krachtige aanvallen op je afvuren.  

Wanneer je je een weg baant door de stad, kom je telkens honderden trawanten tegen om uit te schakelen. Het is dus een voortdurend rennen en knallen. Alle vier de personages zijn speelbaar en de grootste aantrekkingskracht bevindt zich in de coöperatieve speelstijl die je kunt ontwikkelen met vrienden. Gaandeweg het spel kun je extra vaardigheden vrijspelen. Helaas zijn er eigenlijk maar twee soorten aanvallen die terugkomen. Er zijn Suicide Strikes die veel schade aanrichten aan één vijand of run-and-gun-bewegingen die meteen een klein groepje tegenstanders beschadigen. De nieuwe aanvallen zien er wel steeds cool uit, dat moeten we toegeven. Visueel is en blijft Suicide Squad een topper. Speel je echter op jezelf, dan weet de AI niet altijd hoe ze moeten omgaan met nieuwe aanvallen. Soms staan je teamgenoten dan maar wat te staan in de achtergrond. Een optie om teamleden bevelen te geven zou handig zijn, maar dit ontbreekt helaas.

Er is ook een duidelijk gebrek aan variatie om gevechten interessant te houden. Zo zijn er flink wat wapens en schilden om vrij te spelen, maar bijna elk wapen werkt goed tegen bijna elke vijand. Je hoeft dus maar zelden tactische wissels uit te voeren. Tenslotte zijn er ook maar drie soorten vijanden die je tegen het lijf loopt. Het voelt allemaal nogal weinig voor een ontwikkelingstijd van negen jaar. Zo is ook de stad Metropolis niet echt goed opgevuld. Enkele van de klassieke Riddler challenges zijn terug, wat leuk is voor de fans. Daarnaast zijn er verschillende easter eggs te vinden. Hoe donker en benepen Gotham City destijds aanvoelde, zo open en helder is Metropolis. Dat is op zich een leuk contrast, maar er wordt te weinig mee gedaan.