REVIEW | Persona 3 Reload brengt verfrissende nostalgie

De originale Persona 3 dateert van in 2006, ontwikkeld en gepubliceerd door Atlus als vierde spel in de Persona-games in het grotere geheel van de Megami Tensei-franchise. Maar boy oh boy heeft het remakes en ports gekend: Persona 3 FES in 2007 voor PS2, Persona 3 Portable in 2011 voor PSP, die vervolgens geport werd naar pc, PS4, PS5, Nintendo Switch, Xbox One en Xbox Series X|S in 2023. Wat maakt deze Persona 3 Reload dan zo speciaal? 

Korte introductie: je speelt een transferstudent die naar Gekkouan High School wordt overgeplaatst en die is voorbestemd om een onverwacht lot te ondergaan. Tussen het ontmoeten van nieuwe vrienden, aanpassen aan je nieuwe omgeving en lessen volgen geraak je verwikkeld in een gevecht met bovennatuurlijke wezens die je bestrijdt met een manifestatie van je innerlijke kracht: een "persona". Dit doe je tijdens het verborgen "Duistere Uur" tussen middernacht en de volgende dag. Tijdens het spel balanceer je tussen vechten voor al wat je lief is, mysteries ontsluieren en het leven van een gewone middelbare schoolstudent.

Om te beginnen is dit meer echt een remake dan een remaster: het is het originele spel zonder de features die een FES of een Portable hebben toegevoegd. En dat was volgens de producent, Ryota Niitsuma, ook de bedoeling: "gewoon een remake van het origineel van heel hoge kwaliteit". Dit is het pure, onversneden spul dat Persona vanaf 2007-2009 op de kaart heeft gezet en het grondwerk heeft gelegd om het met Persona 5 mainstream te maken, maar met graphics, interfaces en gameplay gestroomlijnd volgens de huidige standaard.

En die stelt verre van teleur: het eerste wat opvalt zijn de afgelijnde graphics met sterke contrasten die ook verrassend subtiel kunnen zijn en laten voelen hoe ver we gekomen zijn sinds 2006. Het vernieuwde blauwe kleurenpalet is ook minder vermoeiend voor de ogen dan enkel het zwart-rood waar Persona om bekend staat. Subtieler maar met niet minder impact: de personages bijvoorbeeld zijn hier een stuk groter dan in het origineel, wat op het eerste zicht een simpele aanpassing lijkt maar de achtergronden en user interface moeten kloppen met die schaalvergroting dus een complete visuele herwerking was aan de orde. Ook in de animaties van de personages en de aanvallen zijn subtiele nuances aangebracht die alles nog net iets levendiger en realistischer maken. En als je dan toch bezig bent waarom niet ineens ook de menu's naar Persona 5-standaard. Leuke toets: als je pauzeert hangt de protagonist ondersteboven alsof die onderwater zit.

Tartarus, dé dungeon, heeft hier de grootste verschillen op grafisch vlak met kleine, maar voelbare veranderingen in gameplay. De developers dachten: "wel, we kunnen hier inhoudelijk niet al teveel toevoegen of weglaten gezien het dicht bij het origineel moet blijven, dus wat kunnen we doen?". Een hele hoop kleine dingen zo blijkt, die voor een meer gestroomlijnde en vloeiende speelervaring zorgen. Zo kan je gekristalliseerde vijanden openbreken die nu als interactief decor staan opgesteld in de voorheen lege en soms saaie, ééntonige gangen. Ook de Twilight-fragmenten geven meer vrijheid en keuze-opties gezien deze toelaten kisten met zeldzame voorwerpen te openen (die je later kan herbezoeken indien je er nu de fragmenten niet voor hebt) of tussentijds te healen en direct verder te gaan waar je gebleven was. Last but not least zijn er nu ook tarotkaart-lezingen die de speler deels laten bepalen waar die op dat moment behoefte aan heeft: meer kracht, meer geld, meer xp of gedeeltelijke genezing. De gedetailleerde mini-map is ook een prima hulp voor het navigeren daar waar je voorheen wat verloren liep.

Qua gameplay is het grootste verschil dat je ieder groepslid van de SEES (Specialized Extracurricular Execution Squad: probeer dat maar eens een paar keer na elkaar) afzonderlijk kan controleren waar dat voorheen enkel mogelijk was met de protagonist. Dit deed het heel goed in (voor ons chronologisch) voorgaande games als Persona 5 wat de beslissing om het hier retro-actief toe te voegen een schot in de roos maakt. Net zoals de "shift"-functie die het mogelijk maakt om een bepaalde aanval van één groepslid op te volgen met die van eender welk ander (ook van Persona 5) en zo een vrij rechtlijnig gevechtssysteem een meer dynamische dimensie geeft. Ook het "Theurgy"-systeem, waar ieder personage een unieke supersterke vaardigheid kan vrij spelen geeft meer kleur aan de personages.

Nu, verbeteringen in de gameplay zijn er niet alleen in de gevechten: de helft van een Persona-game zijn ook de dialogen en de sociale bindingen. Om te beginnen hebben de "social links" zoals ze hier heten (in latere spellen hernoemd naar "confidants") nu de volledige voice-acting die ze verdienen. De Iwatodai-dorm is nu ook niet alleen het commandocentrum van de SEES, maar laat ook toe om unieke bindingsactiviteiten met je groepsleden te doen, zoals koken, lezen en tv kijken, die dan weer invloed hebben op je sociale vaardigheden (charme, moed en academisch accumen). Grootste aanpassing hier zijn de link-episodes (korte zijmissies) die uniek zijn voor ieder personage en toestaan om je individuele band met hen verder uit te diepen. Deze laten ook toe om bepaalde aspecten van het verhaal vanuit een ander perspectief te beleven: een stroke of genius van developers die geen aanpassingen aan het verhaal konden maken, maar zo wel iets nieuw kunnen toevoegen.

Helaas zijn er bij een remake in plaats van remaster ook populaire, goede dingen die het niet halen wegens verscheidene redenen waar soms een uitleg aan wordt gegeven ("er was te weinig tijd") en soms ook niet. Kotome Shiomi, de vrouwelijke protagonist die werd toegevoegd in Persona 3 Portable, is er niet bij. Dit heeft geen mechanische impact, maar geeft toch wel veranderingen weer in dialoog en bepaalde delen van het verhaal. Fans zijn het erover eens dat Kotome een populair personage is dat niet aan Persona 3 mocht ontbreken, maar geven toe dat ze niet in het origineel zat en de remake qua inhoud zo dicht mogelijk bij het originele moest zitten dus ...

Persona 3 heeft ook een iets donkerdere en grimmigere intonatie dan sommige andere spellen in de serie in het verkennen van diepe filosofische thema's zoals de ruimtes tussen leven en dood, het bestaan zelf ... De "Evokers", een soort pistool-achtige voorwerpen die je gebruikt om een personage zijn Persona tevoorschijn te halen, zagen er in 2006 uit als een tiener die een pistool tegen het hoofd houdt en de trekker overhaalt en dat is in deze remake niet anders en niet minder confronterend. Sommige latere toevoegingen uit bijvoorbeeld Persona 3 FOS zijn ook niet aanwezig en de meningen zijn verdeeld of dat het verhaal ten goede komt of niet.