REVIEW | Geen weg terug in The Last of Us Part II Remastered

Met een release in 2020 en graphics die verre van verouderd zijn, werden er flink wat wenkbrauwen gefronst bij het nieuws dat we The Last of Us Part Remastered kregen. Het is immers maar de vraag of zo’n remaster wel de moeite waard is, al hebben ze bij Naughty Dog besloten om ook wat extra content toe te voegen, die de aankoop de moeite waard moet maken.

Laten we eerst en vooral het ‘remastered’ gedeelte maar afhandelen. Ziet The Last of Us Part II Remastered er beter uit? Ongetwijfeld, maar het verschil is echt niet zo immens dat iemand pijn aan de ogen krijgt wanneer hij het origineel speelt. Dat is ook niet zo vreemd natuurlijk. Het origineel zag er al geweldig uit en deze remaster ziet er ietsje geweldiger uit.

Het is natuurlijk wel meegenomen dat de laadtijden tot vrijwel nul zijn herleid en dat de aspecten van de Dualsense goed tot hun recht komen. Naughty Dog heeft hier zeker het nodige werk gedaan, maar iets betere graphics en de ondersteuning van de PS5-controller is niet genoeg om deze remaster te verantwoorden.

Gelukkig is er ook heel wat extra content toegevoegd aan de remaster. Het grappigste stukje is ongetwijfeld de Guitar Free Play Mode, waarin je met verschillende personages en op verschillende snaarinstrumenten kan spelen. Wij hebben er het talent niet voor, maar kunnen nu al niet wachten op de ongetwijfeld honderden, al dan niet duizenden filmpjes die hiervan zullen opduiken.

De game bevat ook een speedrun mode, opties een aantal zaken aan te passen naar je eigen wens en opnieuw een aantal extra accessibility opties, wat we natuurlijk enkel maar kunnen toejuichen.

Voor de echt grote fans bevat The Last of Us Part II ook een aantal ‘lost levels’. De naam daarvan zegt eigenlijk al voldoende: het zijn levels die ooit in ontwikkeling waren, maar nooit volledig werden afgewerkt. Als speler krijg je nu de kans om die te ontdekken, al zal je natuurlijk nog altijd zien dat het geen afgewerkt product is.

Wil je nog meer weten, dan kan je de director’s commentary inschakelen, om tijdens cutscenes doorheen het verhaal meer achtergrond te krijgen van director Neil Druckmann, narrative lead Halley Gross, en acteurs Troy Baker, Ashley Johnson, en Laura Bailey. De absolute superfans zullen ongetwijfeld smullen van al deze extraatjes.

Het is wel een beetje jammer dat vrijwel al deze extraatjes verstopt zitten achter een eerste playthrough van de game. We snappen dat de makers willen dat je eerst het verhaal verkent zoals dat bedoeld is, maar gamers die het spel al hebben gespeeld en de savegame niet meer hebben, worden zo wel verplicht om helemaal van nul te beginnen om dan pas die extra’s te kunnen verkennen. Voor de echte liefhebbers ongetwijfeld geen probleem, maar met 25 uur is The Last of Us Part II ook niet bepaald een korte game.

Ben je geen superfan, dan vraag je je ondertussen af waarom je de upgrade van €10 moet kopen als je The Last of Us Part II al hebt gespeeld. Het antwoord op die vraag is de No Return Mode. Dat is een roguelike mode gestoeld op de combat van The Last of Us Part II.

We gingen eerlijk gezegd vrij sceptisch aan de slag met die mode, omdat de combat over het algemeen nogal traag is en gestoeld op heel veel stealth, maar het werkt uiteindelijk wonderwel.

Elke run begin je in je hideout, waar je tussen verschillende levels door upgrades kan doen, wapens kan kopen en andere zaken om je personage beter te maken. Daarna kies je het pad dat jij wil volgen om tot aan de eindbaas te geraken. Telkens krijg je meerdere uitdagingen voorgeschoteld, waar je zelf uit kan kiezen.

Die uitdagingen zijn er in verschillende types: Assault, Hunted, Holdout en Capture. In Assault moet je een aantal waves overleven. In Hunted moet je voor een bepaalde tijd overleven terwijl er steeds meer vijanden verschijnen. Holdout laat je een AI-medestander verdedigen terwijl je word aangevallen en in Capture moet je een safe vol waardevolle spullen beroven voor de tijd om is.

Die vier modes geven al voldoende variaties, maar dat is nog niet alles. Je hebt natuurlijk verschillende soorten vijanden die je opjagen. Soms zijn het infected, soms één van de facties uit de game, waardoor je je tactiek al wat moet aanpassen. Vijanden beginnen de ene keer ook in ‘search’ mode, waarbij ze je nog aan het zoeken zijn, en de andere keer in ‘combat’ mode, waarin ze je voluit aanvallen.

Doe daar nog modifiers – bijvoorbeeld extra health als je een melee kill doet of vijanden met meer health – en gambits – kleine uitdagingen die één keer per encounter opduiken – en je weet dat je heel wat plezier zal hebben met No Return.

Het is ook cool dat je heel wat personages kan vrijspelen, die allemaal hun eigen sterktes en zwaktes hebben. Sommige personages krijgen meer resources, terwijl anderen bijvoorbeeld meer damage doen met meleewapens. Omdat er aan elk personage ook een aantal challenges vasthangen, zal je zeker in het begin wel eens wisselen.

Je moet buiten Ellie en Abby wel alle personages vrijspelen door No Return te spelen. Dat geldt trouwens ook voor een aantal modi, modifiers, gambits en meer. Vaak zijn de vereisten niet al te hoog en is het duidelijk de manier van Naughty Dog om de ervaring van No Return mondjesmaat vrij te geven.

Net als in elke roguelike is de dood het einde van je run en je zal in No Return echt niets overhouden. Je zal dus telkens opnieuw de moeilijke beslissingen moeten nemen in je hideout. Het zorgt er wel voor dat elke run echt fris is en omdat je de moeilijkheidsgraad kan aanpassen bij de start, kan je nog altijd kiezen om voor een keertje te uitdagingen wat gemakkelijker of moeilijker te maken.