REVIEW | Avatar: Frontiers of Pandora moet het van zijn visuele pracht hebben

Avatar: Frontiers of Pandora is een first-person open-wereld avontuur in de wereld van James Camerons Avatar en net als de films weet de game een visueel spektakel op je beeldscherm te toveren. Helaas weet de rest van de game zelden zo te boeien als de wereld waarop het zich afspeelt.

Frontiers of Pandora heeft een van de grootste open werelden in een Ubisoft-game, maar tegelijkertijd ook een van de mooiste en meest gedetailleerde. Van vergezichten uitkijkend op watervallen tot de diepe jungle van Pandora, je mond valt er op momenten van open. Zeker wanneer het duister valt en de neonkleuren van de verschillende planten je tegemoet komt. De wereld gaat pas echt open wanneer je na een paar uur spelen beschikking krijgt tot je eigen vliegende Ikran en je tussen de zwevende eilanden kunt bewegen of over de toppen van de bomen scheert.

De game speelt zich af tussen de eerste en tweede Avatar-film, maar in een ander deel van Pandora dan de films. De menselijke militaire factie RDA probeert ook dit gebied onder controle te krijgen en dat leidt ze ertoe om onder streng toezicht een groep Na’vi-kinderen te heropvoeden. Jij krijgt één van deze kinderen onder de knoppen en na een aantal jaar weet je tijdens een chaotische situatie te ontsnappen. Al snel sluit je je aan bij de rebellen en moet je je best doen om de andere Na’vi-stammen er te van overtuigen de handen ineen te slaan tegen de immer vervuilende RDA. Het is niet het meest spannende verhaal en het weet zelden tot nooit het niveau van RDA slecht, Na’vi goed, te ontstijgen.

De game werd tijdens de ontwikkeling al meermaals vergeleken met die andere Ubisoft-titel: Far Cry. En niet onterecht. In heel veel aspecten doet deze game aan de welbekende serie denken. Met name de RDA-basissen die over de wereld verspreid zijn en die je moet innemen om de nabije omgeving te redden doen denken aan het Ubisoft-kunstje dat we in meerdere van hun games terugzien. Op zich niet een heel groot probleem, maar het zijn er veel en ze verschillen weinig van elkaar. Je moet een aantal schakelaars omgooien of een pijpleiding dichtdraaien om zo de boorplatformen tot ontploffing te brengen en de natuur in dat gebied weer tot leven te wekken.

De beste manier om zo’n basis aan te pakken is sluipend. Hacken van mechs en het geruisloos ombrengen van vijanden is het devies en levert ook meer beloningen op, maar helaas pakt dit zelden gunstig uit. Het neerhalen van een mech kan nauwelijks geruisloos en als ook maar één vijand doorheeft dat jij ergens zit, dan lijkt het hele kamp gelijk telepathisch jouw positie door te krijgen, zelfs als je verstopt zit in de bosjes. Sowieso zijn er in deze kampen weinig echte plekken om rond te sluipen. Het betreft veelal grote open gebieden met een paar containers en aangezien je een 2,5 meter grote blauwe furry bent is het bereiken van je doel zonder in gevecht te belanden een grote uitdaging.

Zodra het kamp van je aanwezigheid op de hoogte is zul je het gevecht wel aan moeten gaan en dat kan af en toe flink uitdagend zijn. Regelmatig sta je tegenover meerdere mechs die flinke schade doen, dus goed dekking zoeken is een vereiste om ze vervolgens van een afstandje met pijl en boog te bestoken. Komen ze dichterbij dan is het wijs te wisselen naar bijvoorbeeld de shotgun. Het zorgt er in bepaalde mate voor dat alle gevechten hetzelfde aanvoelen. Daarnaast straft de game je af wanneer je vijanden van een level hoger probeert aan te pakken door jouw schade te minimaliseren, maar die van de tegenstander op te krikken.

Het levelen is wat anders geregeld dan in de meeste games. Je krijgt geen ervaringspunten, maar je level zit gebonden aan je uitrusting en wapens. Dit kan af en toe frustrerend zijn wanneer je jouw favoriete wapen moet vervangen door een ander soort alleen omdat anders je level niet stijgt.

Zogezegd laat je je level met name stijgen door betere uitrusting en wapens te maken. Dit vereist dat je de gebieden van Pandora afspeurt op zoek naar de meest unieke ingrediënten. Iets wat je makkelijker gemaakt wordt door de Na’vi Sense, een mogelijkheid om ingrediënten, dieren en vijanden te spotten à la de detectivemodus uit de Batman-games. Het probleem is echter wel dat de wereld zo vol zit met verschillende planten en bomen dat het soms extreem onoverzichtelijk is om te kijken welke ingrediënten je allemaal in de omgeving kunt verzamelen.

Een andere manier om betere uitrusting of specifieke ingrediënten te verdienen is met clan favor. Doe je missies voor de Na’vi-bevolking, dan word je meestal beloond met clan favor die je bij verschillende kooplui weer in kunt wisselen voor wapens en uitrusting. Het is echter jammer dat de meeste missies simpele opdrachten zijn met weinig verhaal: haal ingrediënt x voor mij uit de jungle of ga op zoek naar persoon y. Er wordt weinig variatie geboden en al gauw lieten we de meeste zijmissies links liggen.

Het is niet dat Avatar: Frontiers of Pandora een slechte game is, maar het weet zelden te verrassen en wat het doet is al meerdere keren beter gedaan. De wereld is de grote ster van de game en is een plezier om doorheen te lopen, rennen en vliegen, maar vrijwel alle activiteiten in de wereld zijn matig uitgewerkt.