REVIEW | Op zoek naar wraak in Dragon Quest Monsters: The Dark Prince

De Dragon Quest-franchise is al meer dan 36 jaar oud en is daarmee een gevestigde waarde in het RPG-genre. Toch zijn het de laatste jaren vooral de spin-offs van de franchise die de aandacht naar zich toe trekken. Zo is Dragon Quest Builders een geweldige bouwsimulator en bracht het wisselvallige Dragon Quest Treasures ons een unieke schattenjacht. Ditmaal brengt uitgever Square Enix een andere spin-off reeks weer tot leven met Dragon Quest Monsters: The Dark Prince. In deze reeks ga je op jacht naar monsters om ze te vangen en te trainen.   

Al snel wordt duidelijk dat deze game zowel nieuwe spelers als trouwe Dragon Quest spelers verwelkomd. Er zitten namelijk flink wat oude bekende figuren in het spel. Zo draait het verhaal rond de jonge Psaro, die later in Dragon Quest 4 de grote schurk speelt. Psaro is een favoriete bad guy onder de Dragon Quest fans en dus is het best interessant om een betere kijk te hebben op wat het personage drijft. Psaro heeft een menselijke moeder en een monsterlijke vader, waardoor hij in geen van beide werelden thuishoort en vol woede achterblijft. Hij besluit wraak te nemen op zijn vader, Randolfo the Tyrant. Randolfo vervloekt zijn zoon, waardoor hij monsters geen kwaad meer kan doen. Psaro blijft echter zinnen op wraak en besluit om monsters te temmen en te trainen. Het verhaal is verrassend uitgebreid voor een spin-off game.

De gameplay bestaat hoofdzakelijk uit het zoeken van monsters, om ze vervolgens in je party op te nemen. De echte pret bevindt zich in het samenvoegen van monsters. Als een monster level tien bereikt, kun je deze laten samensmelten met een ander monster om een krachtige combinatie te vormen. Vooral aan dit zogenaamde ‘Synthesizing’ zul je heel wat tijd spenderen. De mogelijke combinaties zijn enorm en enkel door uitgebreid te experimenteren zul je het onderste uit de kan halen. De twee monsters die je laat samensmelten hebben namelijk een bepaalde kans om hun vaardigheden en eigenschappen door te geven aan je nieuwe creatie. In de eerdere levels kan het wat langer duren voordat je monsters level tien bereiken. Gelukkig zijn alle monsters na enkele levels vanzelf al hoger dan level tien, wat het tempo aangenamer maakt.  

De typische turn-based combat is aangenaam, maar je moet best veel gevechten doorstaan. Gelukkig is er een automatisch vechtsysteem aanwezig en kun je ook de tijd versnellen om het grinden tot een minimum te herleiden. Je kunt het automatische vechtsysteem een bepaalde tactiek laten uitspelen zodat deze bijvoorbeeld veel risico’s mag nemen of net het tegenovergestelde. Werkt een tactiek niet volgens plan, dan kun je meteen ingrijpen. Deze opties zijn niet verplicht, dus wie liefst alles tot in de kleinste details wil plannen, heeft die mogelijkheid.

Naast het bevechten van monsters in bossen en velden, moet je regelmatig een colosseum betreden. Vaak moet je deze doorkruisen om verder te geraken in het verhaal. Bij elk gevecht wordt de moeilijkheid groter. Het is een typisch gegeven van Dragon Quest, maar vaak voelen deze momenten te langdradig aan, alsof het bezigheidstherapie was om het verhaal even te kunnen pauzeren. De vaak onnodige gevechten trekken het ritme van The Dark Prince helemaal omlaag. Beter had men dit optioneel gehouden in ruil voor beloningen. 

Je bent vrij om de verschillende gebieden te verkennen. Het terrein is nooit uitermate groot, maar zal je toch telkens een klein uur weten te entertainen. Nieuwe monsters laten zich moeilijk vangen. Totdat het verhaal verdergaat of je reputatie groeit, dan begint het allemaal wat eenvoudiger te worden. Het loont om gebieden meermaals te verkennen, want de game kent verschillende seizoenen. Monsters die houden van de warme zon zullen in de winter niet aanwezig zijn en vice versa.

Grafisch is The Dark Prince zeker wel de moeite, maar de optimalisatie voor de Nintendo Switch laat te wensen over. De framerate gaat soms helemaal omlaag, vooral bij grotere gebieden wanneer je in de handheld modus speelt. Het stotteren is minder aanwezig wanneer je docked speelt, maar het valt toch voldoende op wanneer er veel monsters in beeld zijn. Bij aanvallen die veel animatie tonen of bij regenval hapert het soms echt onacceptabel veel. Daarnaast springen bomen of gebouwen uit het niets tevoorschijn. Toch een opvallend gegeven voor een Square Enix titel. De typische warmte van Dragon Quest weet veel frustraties goed te maken. De schattige monsters met leuke namen en de vele oneliners brengen zonder moeite meteen een glimlach op je gezicht. Het is gewoon onmogelijk om te vallen voor de hoeveelheid charme van The Dark Prince. De spectaculaire muziek, alsook de sterke voice acting dragen hier aan bij.