REVIEW | My Time at Sandrock boort niet altijd de juiste bron aan

My Time at Sandrock is het vervolg op My Time at Portia, een relatief succesvolle farming game. De game is mede dankzij een Kickstarter campagne mogelijk gemaakt, nadat fans een indrukwekkende 524.770 dollar hadden opgehaald voor de ontwikkeling. Drie jaar later is het eindelijk zover en kan iedereen aan de slag met de nieuwe game. Is My Time at Sandrock een zoveelste farming game of heeft het wat unieks in de aanbieding? 

Je kruipt in de huid van een klusjesman die een job heeft aangenomen in het dorpje Sandrock, dat midden in een woestijn ligt. Daar help je de lokale bevolking met het bouwen van tal van gebouwen en projecten om de economie van het dorp draaiende te houden. Meermaals zul je Sandrock zelfs redden van de ondergang. Je neemt de oude werkplaats over van de vorige timmerman die op pensioen gaat. Er is een verhaal dat de toekomst van het dorp zal bepalen, maar je neemt verder je leven in eigen handen. Geen dromen om te volgen dus, gewoon je eigen leven opbouwen in deze gloednieuwe locatie, daar draait het om.

Natuurlijk is niet alles even vredevol en al snel heb je het aan de stok met de Geeglers. Dit is een hagedissensoort van een naburig dorp dat het gemunt heeft op je watervoorraad, je boerderij en je bevolking. De strijd aangaan met Geeglers vormt een leuke afwisseling met het normale verzamelen en bouwen waar spellen uit dit genre zo hard op leunen. Er zijn tal van wapens om te bouwen gaande van zwaarden en speren tot bommen en shotguns. Door het mooie aanbod wapens kun je elke situatie aanpakken zoals jij dat wil. Voordat je een gevecht start, krijg je wel te zien wat de exacte moeilijkheidsgraad is. Dit om te vermijden dat je meteen het loodje legt, want het kan best pittig worden.

Wanneer de strijdbijl begraven is, kun je weer op verkenning gaan in het dorp. Wat meteen opvalt is dat elk personage een unieke persoonlijkheid heeft, waardoor je na verloop van tijd het gevoel krijgt dat je iedereen echt leert kennen. Het geheel gaat verder dan de typische stereotypen die we vaak in andere games zien opduiken. De conversaties zijn vaak humoristisch van aard en worden soms ook erg melig. Het zal je dan ook niet verbazen dat je relaties kunt opbouwen door missies te voltooien, cadeau’s te schenken of een dagelijks gesprek aan te knopen. Er zijn uitzonderingen, zoals personages die liever een band opbouwen door een kaartspel te spelen genaamd Critters. Het heeft wat weg van “schaar, steen, papier” (de enige correcte naam van het spel, come at me!) en is dus niet bijster diepgaand, maar het doodt de tijd. Deze variant bevat olifanten, vossen, katten en muizen. Verlies een potje en je verliest een relatiepunt, win een potje en je verdient er vijf.

Weer andere personages, zoals Owen, gaan graag in discussie over recepten om de heerlijkste gerechten te koken. Uiteraard kun je via al deze conversaties ook kiezen voor de romantiek. Dit wordt telkens aangegeven met een hartje om onbedoeld flirten te vermijden. Het is zelfs mogelijk om te trouwen. Daarnaast kun je ook vriendschappen sluiten met allerlei dieren. Door honden, vossen of zelfs gekko's te strelen en eten te brengen, kun je de vriendschap doen stijgen tot je ze uiteindelijk kunt adopteren als huisdier.

Het bouwen zelf is niet zo leuk als het had kunnen zijn. Er komt namelijk flink wat grinden aan te pas. Je bouwt verschillende werkplaatsen om grondstoffen om te zetten naar andere materialen. Maar het aantal verschillende werkplaatsen is groot en vaak duurt het een hele dag vooraleer je voldoende grondstoffen hebt omgezet om er iets nuttigs mee te kunnen bouwen. Leuk wanneer je nog plannen hebt in en rond het dorp, maar wanneer je gebrand bent om net een nieuwe schuur te bouwen, lijkt dit een eeuwigheid te duren. Door het lange wachten op verwerkte grondstoffen, voelt My Time at Sandrock bij momenten zelfs aan als een soort idle game.

De map is best groot en de graphics zijn knap weergegeven op de Switch. Helaas lijkt het allemaal wat te hoog gegrepen te zijn. Zo komen bomen en voorwerpen nooit geleidelijk aan in beeld, maar verschijnen ze plots voor je neus wanneer je dichterbij komt. Ook storend zijn de haperingen van bewegende gebouwen aan de horizon. Zo haperen de wieken van de windmolen steeds aan de horizon. Pas wanneer je dichterbij komt, draaien deze in een soepele beweging. Door deze afleiding kun je niet altijd even diep opgaan in het spel als je zou willen.