REVIEW | Hellboy: Web of Wyrd schittert vooral visueel

Hellboy is ontstaan in de jaren negentig als een comic die bol stond van horror, monsters die zo zouden thuishoren in een verhaal van Lovecraft  en natuurlijk nazi’s. Ook typisch zijn de dik getekende zwarte omlijningen en de stoere oneliners. Het is dan ook geen wonder dat een figuur met zo’n unieke setting en grafische stijl al in verschillende films is opgedoken. Hoog tijd dus dat de rode held een eigen game krijgt.

Wat meteen opvalt wanneer je Hellboy: Web of Wyrd voor het eerst opstart, is de fantastische grafische stijl van de comics die perfect is overgebracht naar een driedimensionale wereld. De keuze om voor een cel-shaded stijl te gaan, ligt voor de hand. Echter hebben we nog maar zelden een game gezien die zo trouw blijft aan het bronmateriaal. Gaande van de ruïnes om je heen tot de grote stoere eindbazen, alles verschijnt op je scherm zoals het in de comic wordt getekend.

Het verhaal is erg miniem. Een collega van het Bureau for Paranormal Research and Defense is vermist en Hellboy wordt op pad gestuurd om de zaak te onderzoeken. Uiteraard is er meer aan de hand, maar meer diepgang bereikt het verhaal nooit. Het personage van Hellboy komt helemaal tot zijn recht en dat is voor een groot deel te danken aan het stemmenwerk van Lance Reddick, die een krachtige performance neerzet. Helaas is de acteur, vooral bekend uit de John Wick films, eerder dit jaar overleden. Het stemmenwerk van Reddick wordt bijgestaan door een goede soundtrack en bijpassende geluidseffecten.       

Helaas is de rest van de game minder positief. De gameplay focust zich vooral op Hellboy, die zijn grote stenen hand gebruikt om deze door de strot van vijanden te rammen. Alles draait dus om de combat, die best wel fijn aanvoelt wanneer je kleinere vijanden met een welgemikte vuistslag afmaakt. Hellboy voelt aan als een grote, lompe vechtersbaas. Vechten, blokkeren, omdraaien, er is soms wat tijd voor nodig. Hoewel het allemaal wat soepeler mocht, past het eigenlijk nog wel bij het personage. Vechten is helaas lang niet altijd even fijn, want de camera weet vaak niet wat er in beeld moet komen. Dit gebeurt vooral wanneer grote, schermvullende vijanden in beeld zijn.

Naast zijn veel te grote vuist heeft Hellboy ook nog een geweer en een reeks bezweringen om te gebruiken. De verschillende wapens hebben een duidelijke functie om vijanden op afstand te houden en om bijvoorbeeld schilden te breken. Na het vuren kun je vervolgens naar de verzwakte vijand springen om een welgemikte mokerslag uit te delen. De bezweringen hebben zeker hun functie, maar voegen niet zoveel toe aan het geheel. Daarnaast duurt het een hele tijd voordat je de bezweringen kunt upgraden om echt een duidelijk resultaat te krijgen. Zo zorgt de eerste bezwering ervoor dat vijanden met een shockwave een stap naar achter worden geslingerd. Het geeft een korte ademruimte, maar voelt onvoldoende speciaal in de magische wereld van Hellboy. 

Hadden we al gezegd dat dit een roguelite game is? Elke keer je een terrein oploopt, bestaat deze uit een willekeurig opgestelde layout. Doel hiervan in andere games is om een steeds veranderende wereld neer te zetten om de gameplay fris te houden. Hier slaat Hellboy: Web of Wyrd de bal mis. De layout is dan wel anders, de vijanden en de gebouwen om je heen zijn veel te gelijkaardig om het verschil echt opmerkelijk te noemen. Je bent vaak ook verplicht om het hele terrein te verkennen omdat je bijvoorbeeld op zoek bent naar een sleutel. Maar omdat alles op elkaar lijkt, wordt dit al snel repetitief.

Het leukste hieraan zijn de verschillende zegeningen die je kunt krijgen van andere personages. Elke keer je een level bezoekt, krijg je een andere zegen die invloed heeft op de combat. Denk hierbij aan het bevriezen van vijanden of het uitdelen van extra schade. De meesten hebben geen uitgesproken effect door dat ze enkel wat extra kogels geven. Er is dus wat geluk voor nodig. Daarnaast zijn de gevechten ook niet bijster moeilijk. Zelfs zonder tactisch te spelen, zul je slechts enkele keren sterven. Best gek, want roguelite spellen staan vaak bekend om hun hoge moeilijkheidsgraad.