REVIEW | Journey to Foundation schiet net tekort

Goede virtual reality games zijn een zeldzaam gegeven. Al jarenlang staan dezelfde titels aan de top van de rangorde, met jaarlijks slechts enkele uitdagers die de moeite waard zijn. Uitdager van dienst is vandaag Archiact, dat met Journey to Foundation in de werken duikt van de bekende Amerikaanse science fictionschrijver Isaac Asimov. Of Journey to Foundation zijn boeken alle eer aandoet, lees je hier.

Je kruipt in de huid van Agent Ward, een stoere agent van de Commission of Public Safety. Deze niet helemaal zuivere organisatie staat in dienst van de Galactic Empire om de orde te bewaren. De dochter van de gouverneur is vermist en dus trek je op onderzoek uit. Al snel ontdek je een complot dat de toekomst van het gehele universum in gevaar brengt. Het verhaal is het grote pluspunt van Journey to Foundation en dat heeft natuurlijk te maken met het uitstekende bronmateriaal. Dit is namelijk niet zomaar een eenvoudig schietspel. Nee, je krijgt voortdurend te maken met politieke spelletjes en plotwendingen die ook flink wat emotioneel gewicht meedragen.

Je kunt het verhaal helemaal naar je hand zetten. Tijdens de niet lineaire missies kom je vaak voor belangrijke momenten te staan. Door bepaalde acties uit te voeren of opties te kiezen tijdens de dialoog, kun je de toekomst veranderen. Dit kan leiden tot het versterken van de Galactic Empire of net tot de ondergang van de organisatie. Keuzes voelen belangrijk aan en hebben niet alleen een onmiddellijk gevolg, maar ook in latere levels voel je de gevolgen doorwegen.

Hoe breed het verhaal ook mag zijn, des te beperkter is de effectieve gameplay. Je bent namelijk steeds beperkt tot lineaire, smalle ruimtes waarin je voornamelijk aan het puzzelen bent. Je bezoekt veel verschillende locaties, maar ze voelen allemaal even klein aan. De gameplay elementen die je tegenkomt, zijn stuk voor stuk overgenomen uit andere spellen. Dat is op zich niet erg, maar er wordt weinig origineels aan toegevoegd en ook de uitwerking is matig. Denk hierbij vooral aan 3D-puzzels waarbij je objecten moet verschuiven om tot een juiste code te komen, of aan zeer lange klimmuren. We hebben het allemaal al vlotter zien werken in spellen als The Climb of I Expect You To Die.

Er wordt handig gebruik gemaakt van de VR-toepassingen door middel van de vele handgebaren die je kunt maken om conversaties te sturen. Vooral erg cool is het gebruik van je mentale krachten. Ward is paranormaal en kan zich focussen op de hersengolven van omstanders. Door je armen te strekken en met je handen te draaien, kun je vervolgens de mentale connectie finetunen, alsof je een radiozender zoekt. De informatie die je leert door gedachten te lezen, is handig te misbruiken tijdens daaropvolgende conversaties.

Wanneer je niet aan het puzzelen bent, barst de strijd meer dan eens los. De actie bestaat hierbij exclusief uit vuurgevechten met je pistool. Combat bestaat vooral uit het zoeken naar tactische schuilplaatsen van waaruit je vrij schot hebt op je tegenstanders. Na verloop van tijd zul je je pistool kunnen upgraden om sneller te vuren of preciezer te richten. Helaas zijn vijanden soms echte kogelsponzen, waardoor gevechten wat te lang aanslepen. Uiteindelijk zul je wel mentale krachten kunnen inzetten tijdens het gevecht om vijanden te bevriezen of te doden. Deze upgrades zijn leuk, maar worden gewoon gaandeweg uitgedeeld in het verhaal, zonder dat je hier echt naartoe werkt.

Technisch is Journey to Foundation een spel dat de middelmaat niet weet te doorbreken. Vooral de npc’s laten de vrij lege ruimtes echt tot leven komen. Ze kijken je echt aan en volgen je zelf met hun hoofd. Hierdoor voel je jezelf heel aanwezig in de ruimte en ben je extra bewust van alles wat je doet. Maar wanneer de UI tevoorschijn komt en je een keuze moet maken in de conversatie, toont het spel weer zijn minder mooie kant. De UI is nogal oppervlakkig en reageert niet altijd meteen wanneer je iets aanklikt, wat vooral langere conversaties frustrerend maakt. Enkele keren stotterde het beeld ook en konden we onze handen doorheen vaste voorwerpen als muren of deuren duwen, wat het realisme natuurlijk niet ten goede komt.