REVIEW | Ghostrunner II test je reflexen en puzzelskills

Er zijn zo van die games die je reflexen tot in het oneindige weten te testen. Games waarbij elke beslissing game over kan betekenen, maar waarbij je nooit het gevoel hebt dat je niet alles zelf in handen hebt. Ghostrunner is zo’n game en met Ghostrunner II wordt je snelheid nog eens extra op de proef gesteld.

Wie voor het eerst Ghostrunner II speelt, die zal met één ding moeten leren leven: je zal dood gaan. Je zal heel vaak dood gaan. Maak je geen zorgen als je eens tien, twintig, dertig keer het loodje legt. Dan ben je zelfs nog goed bezig. Wij speelden soms levels waarin we meer dan honderd keer stierven. We zijn niet te beschaamd om dat toe te geven.

Ghostrunner II is op het eerste zicht dan misschien wel een pure actiegame, maar eigenlijk is het eerder een puzzelgame. Elke level bestaat uit verschillende stukken waarin je moet vechten tegen vijanden, aan elkaar geregen met wat platformpuzzels.

De platformpuzzels zijn meestal niet al te gek. Even kijken hoe je iets moet aanpakken en meestal kom je er dan wel na een paar keer. De gevechten, dat kan al eens een beetje anders lopen, want elk foutje wordt genadeloos afgestraft.

In Ghostrunner II mag je dat letterlijk nemen, want vijanden kunnen je met één hit doden, wat wil zeggen dat je goed moet plannen wat je doet. Bij elk gevecht heb je meestal wel verschillende manieren om het aan te vatten, maar het is aan jou om dan de juiste keuze te maken.

En zelfs dan wil het nog niet zeggen dat je slaagt. Je moet immers ondertussen ook nog al je acties, zoals dodges en parry’s juist uitvoeren. Zeker in het begin moet je daarbij vooral wennen aan de controls van Ghostrunner II. Niet dat die slecht zijn, maar bepaalde dingen doet het toch dat tikkeltje anders dan tegenwoordig vaak de norm is, waardoor je al eens op de verkeerde knop kan drukken. Aangezien zoals eerder gezegd echt elk foutje wordt afgestraft, betekent dat meestal het einde van je run.

Ghostrunner II is dan misschien wel moeilijk, het is nooit oneerlijk. Soms geraak je al eens gefrustreerd omdat je niet meteen het antwoord ziet, maar na enkele keren ademen kom je er dan wel weer en ga je opnieuw verder. De game is ook heel genereus met het uitdelen van checkpoints, waardoor je meestal maar een kort stuk opnieuw moet spelen.

Ghostrunner II heeft natuurlijk ook een verhaal, dat opnieuw draait rond Jack, het hoofdpersonage uit de eerste game. We zijn in de game een jaar na wat er toen allemaal gebeurde en Jack krijgt weer te maken met een grote dreiging en trekt er dus weer op uit om Dharma Tower te redden. Het verhaal heeft zo zijn momenten, maar is an sich gewoon een excuus om alle verschillende levels aan elkaar te rijgen en af en toe een nieuwe boss fight op je pad te gooien.

Ditmaal gaat de strijd zelfs verder buiten Dharma Tower en daarbij krijg je zelfs toegang tot een motor, waarmee je dus ook zal moeten leren overleven.

Als Jack kan je ook een heleboel upgrades doorvoeren die je leven in Dharma Tower een stuk draaglijker maken. Dat kan gaan van pure upgrades aan je stats (zoals meer energy om je bewegingen uit te voeren) tot upgrades die je simpelweg meer tijd geven om een parry uit te voeren.

Die upgrades voeg je toe aan je moederbord, dat je moet upgraden door wat collectibles te vinden in de spelwereld. Zo word je als speler aangemoedigd om ook nog een beetje rond je te kijken terwijl je speelt.

Ghostrunner II heeft ook een level select, zodat je later terug kan komen in een poging om een level zo snel mogelijk en hopelijk zonder te sterven uit kan spelen. Iedereen mag al eens gekke doelen hebben in het leven.

Wie dit soort games al eens heeft gespeeld, die weet dat een hoge framerate zeer goed van pas kan komen. Het is dan ook bijzonder aangenaam dat naast een mode voor 60FPS de game zelfs de optie biedt om aan 120FPS te spelen (als je scherm dat toelaat natuurlijk). Het visuele spektakel (dat algemeen beschouwd al niet zo flitsend is), wordt dan wel nog een stukje verder teruggeschroefd.