REVIEW | Asterix & Obelix: Heroes is in de verkeerde ketel gevallen

Wie heeft ze niet gelezen als kind, de geschiedkundige en hilarische avonturen van Asterix & Obelix. Met meer dan 350 miljoen verkochte albums is Asterix de bestverkochte Europese stripreeks. Het spreekt natuurlijk tot de verbeelding van elke striplezer: een klein dapper volkje dat het gigantische Romeinse rijk op afstand weet te houden met een magische toverdrank die je enorm sterk maakt. Daar kun je natuurlijk een heel goede action game van maken! Nee? Een real-time strategy game bedoelde ik. Ook niet? Een platformer dan maar? Nee? Hoezo is dit een kaartspel?

Kaartspel of niet, elke game verdient uiteraard een eerlijke review. Het verhaal begint met Caesar die er wederom op uit is om heel Gallië te veroveren. Ditmaal probeert hij dat te doen door de "schat van Toutatis" te pakken te krijgen. Toutatis is een belangrijke god in het Asterix universum. Onze helden proberen dat plan te dwarsbomen door het gevecht aan te gaan met Romeinse soldaten, piraten en vikingen. Die gevechten brengen je naar zes gebieden die fans zullen herkennen uit de strips. Helaas is het verhaal zeer mager en doet het er uiteindelijk maar weinig toe.

Wanneer je het spel voor het eerst opstart, zul je haast denken dat er iets mis is met je console. Gelukkig werkt je console perfect, maar lijkt Asterix & Obelix: Heroes nu eenmaal op een spel dat tien jaar geleden op een smartphone is verschenen. Grafisch heeft het spel weinig om handen, met grote open vlaktes zonder enige vorm van detail. Elk figuurtje is in een soort 2.5D weergegeven op een 2D map en bijna elk personage geeft je een ongemakkelijk, uncanny valley gevoel. De personages lijken wel op de figuren uit de strips, maar er klopt iets niet helemaal. Alsof de grafisch designer iedereen vanuit zijn geheugen heeft moeten tekenen. Ik overdrijf dan ook niet wanneer ik zeg dat de personages uit Asterix: The Gallic War uit 1999 voor de PlayStation er meer waarheidsgetrouw uitzagen.

Zelfs de animaties zijn slordig afgewerkt. Een eenvoudig voorbeeld is het laadscherm op de Nintendo Switch, waarop je een everzwijn ziet lopen. De poten van het everzwijn haperen en schokken. Zelfs het laadscherm heeft dus al problemen. Wanneer Asterix zich verplaatst over de map, schuift hij gewoon traag naar het volgende vakje. Elk personage heeft slechts enkele vechtanimaties, die je na twee gevechten al beu bent omdat ze er zo knullig uitzien. Er zit zelfs nog meer leven in René Goscinny en Albert Uderzo (de bedenkers van Asterix & Obelix) dan in deze game, want je weet gewoon dat ze zich aan ongekende snelheden omdraaien in hun graf.

Het geluid is, hoe kan het ook anders, slecht uitgewerkt. De muziek doorheen het spel valt voortdurend in herhaling en het is niet bepaald een oorwurm te noemen. Elk gevecht klinkt hetzelfde. Bij elke slag die je uitdeelt aan een Romein, hoor je hetzelfde droge “OEMPF” geluidje. Het selecteren van kaarten klinkt als een vallende waterdruppel. Aangezien je voortdurend kaarten moet kiezen, hoor je steeds datzelfde tergende geluid. We hebben alvast een brief gestuurd naar NAVO om dit officieel te erkennen als een vorm van marteling. Het is haast alsof ze alle geluidjes op een uur tijd hebben opgenomen en de ontwikkelaar het daar maar mee moest doen.

Ook qua gameplay is dit een zeer simplistische game. Per gebied dat je verkent, kies je je favoriete Asterix helden en stel je decks samen . Daarna wandel je over de map naar je doel langs voorgemaakte paden. Gaandeweg kom je op vakken waar handige voorwerpen wachten zoals nieuwe kaarten of voeding om je personages te genezen.

Uiteindelijk draait alles om de gevechten. Kom je op hetzelfde vak te staan als een Romein, dan kom je in een turn-based gevecht terecht waarbij iedereen om beurt een kaart speelt. Meestal speel je kaarten die je een schild geven of de tegenstander schade toebrengen. Meer zeldzaam zijn kaarten die een effect geven op lange termijn of vijanden langer zwak houden door bijvoorbeeld hun wapens roestig te maken. Echt ingewikkeld wordt het nooit en het duurt daarbij ook nog eens vrij lang voordat je nieuwe tactieken vrijspeelt. Het is allemaal heel repetitief en weet op geen enkele manier je aandacht erbij te houden.