REVIEW | Assassin's Creed Mirage betekent de terugkeer van de Assassin-fantasie

Assassin’s Creed Mirage is een vreemd concept in de gamewereld. Waar het kernwoord bij de laatste Assassin’s Creed-games altijd ‘meer’ was, zegt Mirage nu gedurfd ‘minder’. Een minder grote speelwereld, minder RPG-elementen, een korter verhaal, en ga zo maar verder. Vreemd genoeg is dat ook precies wat de reeks nodig heeft.  

Na vijftien jaar, twaalf games en een hele resem aan tijdsperiodes en locaties keert Assassin's Creed terug naar zijn roots in het Midden-Oosten. We stappen in de laarzen van een jonge Basim Ibn Ishaq, die spelers van Valhalla misschien nog kennen. Mirage is oorspronkelijk in het leven geroepen als een uitbreiding van die game, maar is nu een volledig op zichzelf staande ervaring. Het DNA van Valhalla is tijdens het spelen duidelijk voelbaar, maar tegelijk voelt Mirage meer als een klassieke Assassin’s Creed-ervaring aan.

Zo speelt de actie zich deze keer niet meer af op een gigantische wereldkaart, maar focust de game zich op één stad. Speeltuin van dienst is Bagdad tijdens het gouden tijdperk van de islam. Daarnaast kan je ook de omliggende woestijn en enkele kleinere nederzettingen verkennen. Dat vertaalt zich ook in een veel minder drukke kaart. Er zijn nog steeds enkele map markers waar je schatten, collectibles of korte zijmissies kan ontdekken, maar er is geen overvloed. Het klinkt tegenstrijdig, maar zo’n kleine landkaart is een echte verademing. Na een uur spelen heb je het gevoel dat je vooruitgang hebt gemaakt.  

Het Bagdad van Mirage voelt ook erg levendig aan. NPC’s lopen rond, voeren kleine klusjes uit of slaan een praatje met elkaar. Stadsomroepers verspreiden op iedere straathoek boodschappen van de kalief. Met regelmaat hoor je gebedsgeluiden uit de moskeeën weerklinken. Spelers die zich de oudere games nog herinneren, zullen zich onmiddellijk thuis voelen. De stad mist wel de unieke touches die de steden in bijvoorbeeld Assassin’s Creed II zo memorabel maakten. Zo zijn de meeste viewpoints, uitzichtpunten die je beklimt om het omliggende gebied op je kaart te onthullen, gewoon dezelfde gerecycleerde toren. 

Mirage wil spelers terug de Assassin-fantasie doen beleven, nadat die tijdens de vorige games wat verwaterd was. Je kon in ‘Valhalla’ of ‘Odyssey’ sluipen en klimmen, maar vaak was het makkelijker om gewoon je vijanden rechtuit te lijf te gaan. Dat is in Mirage helemaal anders. Hoofdpersonage Basim is in de eerste plaats een Assassin, geen krijger. Mirage moedigt je aan om verborgen te blijven en je vijanden op creatieve manieren het spreekwoordelijke hoekje om te helpen. Na genoeg sluipmoorden kan je gebruik maken van de Assassin’s Focus, waarbij je snel een reeks vijanden kan uitschakelen zonder gespot te worden. Erg realistisch is het niet, maar wel heel handig en vooral erg cool.  

Kruis je toch liever de degens met je vijand, dan kan dat ook nog steeds. Basim heeft echter niet dezelfde vaardigheden waar Eivor of Kassandra (de hoofdpersonages uit Valhalla en Odyssey) over beschikten. Timing en positionering van je aanvallen en tegenaanvallen zijn nu veel belangrijker.  Je bent ook veel kwetsbaarder dan in de voorgaande games, met een veel beperktere voorraad aan health potions om Basim terug op de been te krijgen. 

Mirage bevat wel nog steeds enkele RPG-elementen. Je kan Basim uitrusten met andere wapens of kledij, die ook allemaal upgradebaar zijn en unieke effecten hebben. Je verdient ook nog steeds skill points, die je dan kan investeren in een van drie duidelijk gedefinieerde skill trees. Elke upgrade heeft ook een duidelijk effect, waardoor je ook enthousiast bent wanneer je een nieuwe vrijspeelt. 

Die skill points speel je vrij op sleutelpunten in het verhaal. Je volgt Basim in zijn jonge jaren, voordat hij naar het middeleeuwse Noorwegen afzakte. Het plot is vrij simpel: ook spelers die nog nooit een Assassin’s Creed-game gespeeld hebben, kunnen het zonder problemen meevolgen. De meer esoterische aspecten van de Assassin-wereld zijn ook aanwezig, maar zijn zeker niet de hoofdfocus. Het einde kan voor nieuwe spelers wat verwarrend zijn, maar vormt wel een mooie brug naar Valhalla, zonder de gebeurtenissen in die game al te verklappen.

Dan is er nog de presentatie. Op hardware van de huidige generatie krijg je, net als bij Valhalla, de keuze tussen een performance of graphics mode. Die eerste houdt vrij probleemloos 60 fps aan, zelfs op drukkere momenten in Bagdad. Beide modi zien er ook goed uit, maar verwacht geen generatiesprong boven de look van Valhalla. Aan bepaalde aspecten had iets meer gesleuteld mogen worden, bijvoorbeeld het camerawerk tijdens gesprekken. Over het geluidswerk geen kwaad woord, maar de prachtige soundtrack mocht gerust nog wat prominenter aanwezig zijn.