REVIEW | Lies of P is een must-have voor fans van het genre

Wanneer we denken aan Soulslike spellen, dan is er eigenlijk maar één ontwikkelaar die steeds weer weet te overtuigen en dat is FromSoftware. Op zich vrij logisch om bovenaan te staan in een genre dat je zelf hebt uitgevonden. Slechts enkele andere games kunnen zich voorzichtig meten met dit notoir moeilijk te balanceren genre. Vandaag is er een nieuwe uitdager opgestaan, Round8 Studio, die met Lies of P het verhaal van Pinocchio ondersteboven gooit en het geheel in een gitzwart jasje heeft gestoken.     

Lies of P neemt je mee naar het fictieve Europese stadje Krat, waar je in de huid kruipt van ‘s werelds bekendste marionet: Pinocchio. Gaandeweg kom je ook andere bekenden zoals Jiminy Cricket en Gepetto tegen. Er is zelfs een soort goede fee genaamd Maria, die je sterker maakt en van goede raad voorziet. Al snel wordt duidelijk dat er duistere krachten aan het werk zijn in Krat. Wanneer je wakker wordt in een leeg treinstation, word je meteen aangevallen door een hele reeks elektronische poppen. Overal ligt afval, huizen zijn afgebrand en de straten zijn leeg.

Het verhaal probeert vaak filosofische vragen te stellen over de menselijke conditie. Zijn mensen tenslotte ook niet gewoon geanimeerde poppen? Wat is het echte verschil tussen een marionet en een arbeider? Lies of P maakt ook duidelijk dat echte poppen niet kunnen liegen. Echter heeft Gepetto je niet als een gewone pop gebouwd. Pinocchio houdt van liegen en in deze game krijg je tal van kansen om de waarheid te verbergen. Tal van conversaties geven je de keuze tussen waarheid of leugen. Denk goed na over elke beslissing, want je keuzes zijn niet zonder gevolgen. Of wil je misschien geen echte jongen worden aan het einde van dit verhaal?

Er is duidelijk hard gewerkt om een wereld te creëren boordevol details. De gotische architectuur en de groezelige atmosfeer dragen bij tot de sterke sfeer die Lies of P bevat. Het spel lijkt dus zeer sterk op Bloodborne, maar het is duidelijk dat het hier om een liefdevol eerbetoon gaat. Je hebt hier geen Flasks maar Pulse Cells en de kampvuren zijn Stargazers. Zelfs de menu’s en de HUD hebben raakvlakken met Bloodborne. Toch zijn al deze aspecten net dat tikkeltje anders zodat het toch een eigen identiteit weet neer te zetten. De map is wel vrij rechtlijnig, met een zeer beperkt aantal vertakkingen en shortcuts. Het loont om elk hoekje wel even te gaan verkennen, want vaak zijn er kisten of voorwerpen verstopt. Toch hadden we in een grote stad als Krat graag wat meer wandelpaden gezien.

De gevechten zijn bijzonder pittig. Gelukkig heb je altijd een extra troef, je speciale mechanische arm genaamd Legion. Deze kan extra krachtige slagen uitdelen en kun je combineren met schilden of vlammenwerpers. Je kunt van Pinocchio een krachtpatser maken of een snelheidsduivel, afhankelijk van hoe je je punten verdeelt tijdens het levelen. De beste upgrades krijg je van het P-Organ, waar je passieve vaardigheden kunt vrijspelen door Quartz te spenderen. Quartz is een zeldzaam materiaal dat je krijgt door sterke mini-bazen te verslaan. Soms krijg je deze ook bij het verkennen van nieuwe gebieden of bij belangrijke verhaalgedreven momenten. Het P-Organ maakt je beduidend sterker door je bijvoorbeeld een extra Legion arm te geven of meer geneeskrachtige Pulse Cells te laten dragen.     

Tijdens je avonturen ontdek je een ruim aanbod wapens, gaande van messen tot zwaarden tot gigantische zagen tot simpele schoppen. De grootte en het gewicht van elk wapen bepalen hoe snel je ermee kunt slaan en hoeveel schade je ermee aanricht. Daarnaast ben je vrij om creatief om te gaan met elk wapen. Je kunt bijvoorbeeld het handvat van je schop combineren met een degen om zo een langer wapen te maken dat je van op grotere afstand kunt gebruiken. Door het combineren van onderdelen kun je bijvoorbeeld een erg snelle Pinocchio toch wat extra kracht geven zonder dat het wapen te zwaar wordt.

Helaas weet de combat niet hetzelfde niveau te halen als de andere onderdelen uit de game. Zo verbruikt alles wat je doet energie en zal je stamina balk leeglopen bij een reeks aanvallen. Hier dien je dus voortdurend rekening mee te houden. Naar ons gevoel is het verbruik van de stamina niet helemaal geoptimaliseerd. Zo kun je naast verdedigen ook wegrollen, wat meteen al je halve balk doet verdwijnen. Dat is niet het enige probleem, je kunt zelfs niet wegrollen wanneer je je visie hebt gelockt op een bepaalde vijand. Pas door de camera weer los te maken, kun je de functie weer gebruiken. Je kunt daarnaast niet meteen een aanval afketsen met je eigen wapen. Dit kun je alleen als je hier een Fable Art, een soort wapen upgrade, hebt vrijgespeeld. Parreren spendeert ook mana en kan dus niet oneindig vaak gebruikt worden. Dit alles tezamen maakt het vechten moeilijker dan het in feite is. Je vecht soms meer tegen je eigen beperkingen dan tegen de vijand. 

De eindbazen zijn van een gemengde kwaliteit. Het vechten is uiteraard aartsmoeilijk, maar dat valt te overwinnen door je upgrades slim te gebruiken. Toch zul je erg vaak sterven. Zelfs wanneer je het hele patroon van een vijand begrijpt, is het nog steeds geen pretje. De eerste bazen die je tegenkomt zijn goed uitgedacht, later in het spel vallen sommige aanvallen te vaak in herhaling of zijn ze grafisch minder goed uitgedacht en verandert alles in een soort bullet hell. Doorheen het spel blijft alles wel in diezelfde stijl van een Victoriaanse stad en dat is doorgetrokken in het ontwerp van de eindbazen. Een robot met een typisch Britse snor en ‘bobby’ politiehoed, het blijft een grappig zicht, zelfs wanneer deze je voor de twintigste keer doodtrapt met zijn laarzen.