REVIEW | Immortals of Aveum weet nooit echt magisch te worden

Een combinatie van Destiny, Call of Duty en een vleugje metroidvania. Dat is wat Ascendant Studios ons min of meer beloofde met Immortals of Aveum. Een magische shooter met grootse set pieces, RPG-elementen en de nodige exploratie. Klinkt als een goed plan en wij waren dan ook best enthousiast om Immortals of Aveum aan de tand te voelen.

Immortals of Aveum speelt zich af op de wereld Aveum, die beheerst wordt door de Everwar, een vrijwel eeuwigdurende oorlog die draait om controle over de magie die er in de wereld te vinden is. Over honderden en misschien wel duizenden jaren hebben verschillende rijken geprobeerd om alle magie onder controle te krijgen, maar daar is nog nooit iemand in geslaagd.

Dat zorgt er natuurlijk voor dat Aveum constant onder druk staat en dat het niet altijd even leuk leven is voor iedereen. Bovendien is er ook nog ‘The Wound’, een grote kloof op Aveum die alleen maar groter lijkt te worden en waarvoor niemand een oplossing heeft.

Binnen die wereld kruip jij in de huid van Jak, een Unforeseen, iemand die tegen alle verwachtingen in toch magische krachten heeft gekregen. Sterker nog, hij is een Triarch, waardoor hij controle heeft over blauwe, rode en groene magie. Lekker handig.

Zodra zijn krachten zich tonen wordt hij meteen opgemerkt door de Immortals, een elitegroep magiërs binnen Lyceum, één van de rijken op Aveum die strijd voeren in de Everwar. Al snel kom je zo terecht in een conflict dat kan leiden tot het einde van de oorlog of… het einde van de wereld.

Immortals of Aveum voert op dat vlak een vrij stereotiep verhaal op, met enkele twists die je van mijlenver ziet aankomen. Vrijwel elk personage heeft op de een of andere manier wel connectie met iemand van de vijand, terwijl de good guys dan weer plots slechteriken zijn, enzovoort. Je voelt aan alles dat Ascendant Studios een verhaal wilde schrijven waarin niet alles is wat het lijkt en waarin de speler misschien af en toe moet nadenken of hij wel aan de juiste kant staat, maar het doet dat zo oppervlakkig en voor de hand liggend dat we echt meermaals met onze ogen moesten rollen.

Het helpt niet dat ook de personages in zowat elke trope trappen die dit soort verhalen kennen. Het hoofdpersonage is de arrogante maar tevens amusante betweter, er is een ‘everything by the book’ leidersfiguur die niet helemaal haar eigen credo volgt, een intellectueel die te veel praat en een echte soldaat die altijd braafjes naar de generaal luistert.

Ook zowat elk andere personage binnen Immortals of Aveum past wel ergens in het rijtje typische personages die een beginnend schrijver zou bovenhalen. Dat geldt trouwens ook voor de humor, die niet per se slecht is, maar er zo vingerdik op moet liggen dat we het na een tijdje wel gezien hadden. Niet alles moet een grap zijn, zeker niet in een game waar de wereld op de rand van de afgrond staat.

Waar Immortals of Aveum wel in slaagt is in het neerzetten van sterke voice-acting en ook visueel ziet de game er, ondanks framedrops hier en daar, best sterk uit. Al weten we niet of we fan zijn van de 'uncanny valley'-achtige gezichten.

Goed, genoeg over het verhaal, tijd voor gameplay. Die zou immers een game als dit nog perfect kunnen redden. Ook daar zijn er echter een aantal mankementen.

Laten we beginnen met de drie types magie, die elk hun sterkte hebben. Blauwe magie werkt op lange afstand, rode magie is goed voor vijanden die dicht bij je staan, terwijl groene magie daar ergens tussen zweeft. Dat laatste mag je ook letterlijk nemen, want naar ons gevoel heeft die groene magie niet echt veel nut binnen de gameplay. Wij gebruikten hem vrijwel enkel en alleen wanneer we er toe verplicht werden.

En dat gebeurt heel dikwijls. Immortals of Aveum heeft dan wel een upgradesysteem waarbij het zegt dat je upgrades kan doen om je eigen speelstijl te ontwikkelen, maar uiteindelijk kom je toch eel vaak in dezelfde gameplayloop terecht. Heel wat vijanden hebben immers een specifieke kleur, die je natuurlijk enkel kan aanpakken met dezelfde kleur. Omdat bijvoorbeeld rood enkel werkt wanneer vijanden dichtbij je staan, komt dat ook heel vaak neer op vijanden die je rushen en met melee aanvallen. Vijanden met een schild hebben dan weer voornamelijk de blauwe kleur en omdat groene magie zelf op zoek gaat naar de vijand, worden daarvoor snelle en beweeglijke vijanden gebruikt.

Het zorgt er voor dat er van tactisch wisselen tussen de verschillende soorten magie eigenlijk weinig sprake is. Het is eerder een spelletje ‘match 3’, waarbij je de juiste kleuren met elkaar moet verbinden.

Bovendien vinden we qua mobiliteit de game tekortschieten. Immortals of Aveum had een veel leukere game geweest als we het gevoel hadden snel te kunnen bewegen, maar dat is niet het geval. Alles verloopt ergens een beetje sloom en hoewel je een dash hebt is die niet echt effectief en heeft hij een veel te lange recharge.

Je hebt wel een aantal abilities die de flow of combat kunnen aanpassen, maar die zijn eigenlijk allemaal gericht op het verstoren en vertragen van vijanden. Veruit de nuttigste ability is je schild, zeker een paar upgrades waardoor aanvallen op je schild extra health geven, maar als je dat gebruikt, dan beweeg je nog trager.

We hebben ook het gevoel dat de makers dit zelf weten, want je wordt om de oren geslagen met health crystals – wij zijn geen held in shooters, dus het is niet vanwege onze fantastische skills – om de regelmatig slome combat vergeeflijker te maken.

Ook in zijn boss fights weet Immortals of Aveum niet uit te blinken, om te beginnen al omdat een aantal boss fights gewoon exact hetzelfde zijn. Eens je de tactische invulling daar wat hebt, snap je het de tweede en de derde keer ook wel. Sowieso is het aantal vijandtypes relatief bedroevend. Die immense set pieces zoals we die kennen uit games als Call of Duty en die Ascendant Studios ook maar wat graag wilde leveren, vallen over het algemeen dus nogal in het water.

Oh, ja. Wie bedenkt het bovendien om de knop om een actie uit te voeren (schatkist openen, gesprek aangaan enzovoort) op dezelfde plek te zetten als de knop voor de recharge van je mana? Na afloop van de game was het niet meer te tellen hoe vaak we totaal nodeloos onze mana hebben herladen omdat we iets anders wilden doen.

Ok, clichéverhaal en magere gameplay. Maar er is ook nog exploratie, misschien wel de reddende engel. Zoals dat hoort in dit soort games krijg je doorheen het verhaal toegang tot nieuwe krachten, waardoor je nieuwe gebieden kan bereiken, om zo bijvoorbeeld extra gear vrij te spelen. Gear die je met verschillende resources dan weer kan upgraden, om zo sterker te worden. Schatkisten, extra uitdagingen en ga zo maar door. Je kan het allemaal ontdekken in Immortals of Aveum. De vraag is echter: wil je dat wel?

Om eerlijk te zijn, niet helemaal. Tijdens het verhaal gingen we wel eens van het pad af om snel een kleine puzzel op te lossen, maar terugkeren naar gebieden waar we eerder al waren? Nee, dank u. Daarvoor is Immortals of Aveum gewoon niet boeiend genoeg. De onoverzichtelijke map waarop je geen waypoints kan zetten helpt daar ook niet bij. Niet dat die extra uitdagingen niet leuk zijn, wij hadden gewoon geen zin om ze te gaan zoeken. Het helpt ook niet dat de wereld gewoon heel leeg is en aanvoelt.

Wie deze review heeft gelezen denkt nu waarschijnlijk dat Immortals of Aveum een slechte game is, maar dat is het eigenlijk niet. Het is gewoon allemaal zo… basic. Geen enkel aspect springt er echt uit, geen enkel moment sloeg ons met verstomming en geen enkel personage zal een blijvende indruk achterlaten. Het concept is leuk en Ascendant Studios toont zeker talent en we kunnen alleen maar hopen dat er wordt geleerd van Immortals of Aveum, want dan verwachten we dat hun volgende game mogelijk een topper is.