REVIEW | Atlas Fallen laat wat zand door de vingers glippen

Met Atlas Fallen brengt Deck13 Interactive weer een action-RPG met een volledig eigen twist. Met pakweg The Surge en de eerste Lords of the Fallen toonde het al aan degelijke games te kunnen maken, maar slaagde het er nooit in om echt een topper af te leveren. Wie weet lukt het ditmaal wel met het zanderige Atlas Fallen.

Atlas Fallen speelt zich af in een wereld waarin de mens er in is geslaagd om Essence te verzamelen uit het zand dat in de wereld te vinden is. Als speler krijg je dan nog eens een speciale gauntlet in je hand geduwd, die je de optie geeft om dat zand te manipuleren in combat en tijdens de exploratie van de wereld. Het verhaal draait rond twee goden, die elk op hun eigen manier de mensheid bekijken. De ene al wat vriendelijker dan de andere en als speler kom jij daar natuurlijk middenin te zitten. Het is allemaal wat cliché, maar goed.

De wereld van Atlas Fallen is best groot en er is ook flink wat lore te vinden voor spelers die graag elk uithoekje ontdekken. Dankzij een speciale sand gliding techniek kan je ook heel wat afstanden afleggen, zeker als je met tijd en stond ook nog wat fast travel gebruikt.

Deck13 Interactive is daarbij ook slim genoeg om de open wereld hier en daar op te delen in aparte segmenten. Heel soms zal je dus een laadscherm tegenkomen, maar dat is echt verwaarloosbaar. Die laadschermen waren op PS5 wel verrassend lang, ook wanneer we bijvoorbeeld stierven en de game opnieuw moesten laden. We zijn het echt niet meer gewoon om een tiental seconden te moeten wachten voor we terug aan de slag kunnen.

In de wereld valt er dus heel wat te beleven, want naast de hoofdmissies heb je natuurlijk ook een pak zijmissies, collectibles en kleine zaken die je kan doen om extra essence te verzamelen. Die essence heb je dan weer nodig om allerhande upgrades uit te voeren.

Wie al wat beelden heeft gezien van Atlas Fallen verwacht misschien dat de combat in de game snel en vloeiend is, maar die mensen zullen van een kale reis thuiskomen. De combat is eerder log en sloom. Nochtans wil de game je aanmoedigen om offensief te spelen, want je bouwt momentum op waardoor je meer schade aanricht en ook meer abilities kan gebruiken.

Je kan immers verschillende upgrades equippen die beschikbaar worden als je meer momentum opbouwt. Je momentumbalk is daarbij opgedeeld in drie delen, waarbij je dus stap voor stap meer offensieve of defensieve krachten kan vrijmaken. Een deel daarvan werken passief, terwijl andere dan weer door de speler geactiveerd kunnen worden. Als je meer momentum opbouwt, dan veranderen je wapens ook van uitzicht en moet je dus ook een beetje anders aanvallen.

Vijanden hebben ook meestal zwakke plekken die je moet aanvallen om ze neer te halen, maar ook dat systeem zit wankel in elkaar. Breek je zo’n zwak punt, dan betekent dat niks voor de aanvalskracht van vijanden. Die blijven gewoon exact hetzelfde doen. Zo heb je bijvoorbeeld een soort reusachtige schorpioen, waarbij de staart natuurlijk een zwak punt is. Val je die voluit aan en breekt het zwakke punt, dan kan hij nog steeds met die staart aanvallen.

De zwakke punten lijken dus eerder een manier om gevechten kunstmatig langer te maken. Wat bovendien extra irritant is, is dat vaak enkel schade kan aanrichten op die punten. Is de staart van die schorpioen, die hoog in de lucht hangt, dus nog het enige punt dat  je kan raken, dan moet je halsbrekende toeren uithalen om die te bereiken, terwijl je bovendien extra kwetsbaar bent. En om het plaatje helemaal compleet te maken, hebben grote vijanden de neiging om vliegende monsters op te roepen om je leven nog wat zuurder te maken.

Het kan natuurlijk altijd dat we gewoon slecht zijn in de combat, maar alles samen hebben we toch vooral het gevoel dat er heel wat vloeiendheid mist om van deze Atlas Fallen een echt leuke game te maken binnen de combat.

Tot slot nog onze grootste frustatie met de combat. Meer dan eens waren er momenten dat de game gewoon niet reageerde wanneer we een knop indrukten. Daar sta je dan, in het midden van een aanval gewoon niets te doen. Aangezien de combat ook best afstraffend is, kan je het dan meestal gewoon vergeten.

Visueel ziet Atlas Fallen er niet slecht uit, maar heeft de game wel heel veel last van pop-ins en textures die laat laden. Dat is best jammer, want alles samen heeft de game echt wel een mooie visuele stijl. De zandlandschappen zijn indrukwekkend en ook de verschillende nederzettingen en steden ademen net genoeg sfeer uit. Maar dat wordt allemaal dus wat tenietgedaan door de performance van de game.