REVIEW | Remnant II is een coöperatieve knaller

Remnant: From the Ashes was een onverwacht populaire game in 2019. Hoewel je met een slagzin als “Dark Souls met geweren” natuurlijk wel tot de verbeelding spreekt. Toch kende het spel voldoende imperfecties zoals matige graphics en een beperkt aantal vechtstijlen om uit te kiezen. Daarom pakt ontwikkelaar Gunfire Games het ditmaal grootser aan. Dat betekent meer geweren, engere vijanden en een verhaal dat voor geen twee spelers exact hetzelfde zal zijn.

Het verhaal volgt de overlevers van Ward 13, die opnieuw op begane grond leven. The Root, duistere vijanden met plantachtige lichamen, zijn nog steeds aanwezig en hun dreiging lijkt groter dan ooit. Niet alleen de wereld loopt gevaar, maar de hele realiteit. Gelukkig staat Clementine aan je zijde. Deze 132 jaar oude tiener leeft voor het gevaar en kan The Root laten exploderen met haar psychische krachten. Doorheen de campaign bezoek je verschillende planeten, elk met een eigen verhaal dat de aandacht weet vast te houden. Vaak moet je een grote beslissing maken aan het einde van elke missie, met zware gevolgen van dien.

Deze keer zijn er vijf verschillende klasses om uit te kiezen en de gameplay is steeds helemaal anders. Je hebt de keuze uit Hunter, Medic, Challenger, Handler en Gunslinger. Elke klasse heeft een eigen unieke speelstijl met extra vaardigheden die elke klasse verder laten doorgroeien naar bepaalde rollen binnen een groep. Je kunt gaan voor genezingskracht, schade per seconde, ondersteuning of menselijk schild. Op hogere levels kun je zelfs meerdere klasses met elkaar combineren. Beginnende spelers die het spel in hun eentje doorlopen, gaan best voor de Gunslinger klasse. Alles draait om schade per seconde, waardoor zelfs grote vijanden al snel ten onder gaan. Zelf ben je nogal zwak, dus hou de nodige afstand. Benader je liever alles van dichtbij? Neem dan de Challenger en storm op iedereen af met je shotgun. Hou je van dieren? De Handler heeft een hulpvaardige hond die spelers weer tot leven wekt. Doordat je op deze manier het spel telkens anders dient aan te pakken, moedigt het aan om de campaign meermaals te doorlopen. 

Elke klasse komt met verschillende eigenschappen die je kunt verbeteren door Trait punten te spenderen. Hierdoor kun je ook je stamina of levensbalk versterken. Om je wapens te versterken, moet je materialen verzamelen die doorheen de wereld verspreid liggen. Ook het verslaan van vijanden en bazen levert vaak flink wat materiaal op. Hoe langer je met een klasse speelt, hoe meer eigenschappen je hiervoor vrijspeelt. Het loont dus om door te bijten. Het RPG-gedeelte is uitgebreid genoeg voor Remnant II. Je hoeft dus niet de diepgang van bijvoorbeeld Diablo te verwachten. En dat is eigenlijk helemaal niet nodig in een game die de focus legt op wild om je heen knallen en coöperatieve gameplay. 

Je kunt immers samen met twee andere spelers aan de slag en dit was een bijzonder leuke ervaring. De klasses sluiten nauw op elkaar aan zodat iedereen zich nuttig voelt in de groep. Je complimenteert elkaars krachten, wat bijzonder bevredigend aanvoelt bij baasgevechten. Misschien ligt er zelfs iets teveel focus op de coöperatieve modus. Wanneer je alleen speelt, vallen bepaalde glitches wel op, omdat je dit niet kunt compenseren met een overdaad aan vuurkracht en teamwork. De hitboxen van zowel de vijanden als van je eigen personage, komen niet altijd overeen met de werkelijkheid. Dit wil zeggen dat je soms raak schiet, ook al mik je bijvoorbeeld tussen iemand zijn benen. Daarnaast zijn de animaties trager dan nodig. Wegrollen, rechtstaan, eigenschappen gebruiken, het duurt allemaal wel even voordat je personage doet wat je wil. En dat leidt vaak tot een pijnlijke dood wanneer je in je eentje speelt.     

De wereld van Remnant II wordt gebouwd wanneer je aan het spelen bent, letterlijk. Wanneer een wereld wordt ingeladen, kiest het spel uit een reeks zijmissies, puzzels, vijanden, gebieden en paden die vervolgens naadloos in elkaar overlopen. Het is indrukwekkend hoe goed dit werkt. We hebben drie keer een nieuwe game gestart en telkens was de ervaring anders. Levels blijven ook boeiend aangezien alle losse puzzelstukken uiteindelijk wel door mensenhanden zijn gemaakt. Je hebt dus geen generieke zijmissies of gebieden, alles is geplaatst in de game om een reden. Wel merkten we verschillen in de moeilijkheid. Soms heb je een reeks van de meest eenvoudige puzzels, waarna je plots voor een echte hersenkraker wordt gezet. Het tempo van de game maakt hierdoor wel enkele bokkensprongen.