REVIEW | Everybody 1-2-Switch heeft iedereen nodig om tot zijn recht te komen

De release van een nieuwe Nintendo-console gaat sinds de Wii steeds gepaard met een partygame die de bijzondere features van het nieuwe speelgoed in de verf zet. Voor de Nintendo Switch was die eer weggelegd voor 1-2 Switch; een collectie van 21 knotsgekke minigames met een sterke focus op de functionaliteiten van de Joy-Con-controllers. Ondanks het unieke concept en een hoog marketingbudget, wist het spel slechts weinigen te charmeren, waardoor 1-2 Switch al snel naar de achtergrond werd gemept door Zelda en Mario. Toch weerhoudt dat Nintendo er niet van om het idee achter 1-2 Switch nieuw leven in te blazen en de sequel Everybody 1-2-Switch in de winkelrekken te leggen.

Dat gebeurt zonder al te veel bombarie, wat op z’n zachts gezegd opvallend te noemen is. Na enkele  geruchten werd het bestaan van Everybody 1-2-Switch door een simpele post op sociale media bevestigd, en dat slechts een maand voor de release van het spel. Op screenshots en een trailer was het nog langer wachten, die werden pas vrijgegeven een week voordat het spel in de verkoop ging. En hoewel Nintendo in de tussentijd een nieuwe Nintendo Direct-presentatie op het menu had staan, werd daarin geen woord gerept over hun nieuwste partygame. Wat een verschil toen dat 1-2 Switch bij de onthulling van de Nintendo Switch op het podium schitterde.

Wel neemt Nintendo Everybody 1-2-Switch mee naar beurzen en werden in verschillende landen launch events georganiseerd voor influencers en pers. Ook wij waren bevoorrecht om een dag voor de officiële release in Amsterdam te zijn uitgenodigd om het spel zelf te ervaren. Na het spelen werd meteen duidelijk waarom Nintendo voor deze strategie heeft gekozen: Everybody 1-2-Switch komt enkel tot zijn recht in een grote groep spelers.

Tijdens het launch event speelden we met maar liefst veertig personen, allemaal op hetzelfde Switch-apparaat. Hiervoor kan (en voor vele spelletjes móét) een smartphone als controller gebruikt worden. Door het eenvoudig scannen van een QR-code is de smartphone in enkele seconden verbonden met het spel, en staat iedereen na het kiezen van een leuke foto, gebruikersnaam en team klaar om de gekste minigames te spelen. We speelden een stoelendans zonder stoelen, waarbij iedereen zo snel mogelijk moest gaan zitten na het stoppen van de muziek, we zochten naar objecten met een specifieke kleur om vast te leggen op foto en squatten iedere keer wanneer een stem ons daartoe beval. Toegegeven, in dit soort specifieke situaties met een hoop enthousiaste mensen kan Everybody 1-2-Switch best plezierig zijn.

Maar laat ons eerlijk zijn, zulke situaties doen zich in het dagelijkse leven amper voor. Achteraf blijken de spelletjes van Everybody 1-2-Switch een stuk minder leuk te zijn in een kleinere groep. De spelletjes zijn kort, vallen snel in herhaling, hebben weinig diepgang en zijn bovenal erg wisselvallig. Zo kan het verstoppen en zoeken naar een trillende Joy-Con-controller in de woonkamer leuk zijn voor eventjes, maar met je handen non-stop op en neer bewegingen maken om aliens aan te trekken, is ronduit eentonig en absurd. Helaas zitten er tussen de zeventien minigames zo wel meerdere spelletjes bij die minder fijn zijn om te doorlopen, wat het aanbod aan toffe minigames schaars maakt.

Wie tijdens een potje Everybody 1-2-Switch wel steeds de tijd van zijn leven beleeft, is de spelhost Horace. Deze man met een paardenmasker over zijn hoofd - wie verzint dit zelfs? - legt steeds even enthousiast de spelregels uit, tot vervelens toe. Ja Horace, na tien potjes weet zelfs de demente oma op feestjes nog hoe het puntensysteem in elkaar zit. En een speluitleg die dubbel zo veel tijd in beslag neemt dan de minigame zelf duurt, haalt de flow helemaal uit een potje. We hebben er in groep lang naar gezocht, maar tot onze verbazing is er geen manier om die paardenkop het zwijgen op te leggen.