REVIEW | Master Detective Archives: Rain Code brengt een gemengd verhaal

Het team achter de succesvolle visual novel reeks Danganronpa komt eindelijk op de proppen met een nieuwe avonturengame onder de noemer Master Detective Archives: RAIN CODE. De chaotische gameplay, spannende verhalen en charmante personages wisten de harten van velen te winnen en maakten van de reeks een ware culthit. Met RAIN CODE proberen Spike Chunsoft en TOO KYO het succes dat ze met Danganronpa hadden naar een nieuwe hoogte te tillen.

Je start de game in een kleine ruimte die er een beetje uitziet als een bezemkast, zonder enig idee waarom je daar zit of wie je überhaupt bent. Het enige wat jij als hoofdpersonage weet is dat je best een stevige hoofdpijn hebt opgelopen. Na een kort stukje onderzoek vind je een treinticket voor de Amaterasu Express en dat je een topdetective bent die bij het WDO, of World Detective Organisation, hoort. Je hebt een uitnodiging om met een aantal anderen die bij het WDO horen de trein te nemen naar het afgezonderde Kanai Ward.

Eens op de trein aangekomen, begint het mysterie meteen. Er is namelijk een detective te veel op de trein gestapt en jouw geheugenverlies komt net iets té goed uit. Bovendien kan nu de trein vertrokken is niemand meer afstappen of uit de trein gezet worden. De andere WDO detectives leggen je uit dat om topdetective te worden in de organisatie je een speciale gave of Forte moet bezitten die jouw detectiveskills helpt. Zo communiceert de ene met dieren, heeft de andere supergevoelig gehoor en heeft een derde de mogelijkheid om gedachten en herinneringen om te zetten naar digitale beelden en ze uit te printen. Je geheugenverlies belet je je te herinneren welke Forte jij bezit en geeft je bovendien steeds sterkere hoofdpijn. Wanneer je besluit naar de ziekenboeg te gaan barst de hel los. Als een ware Daemon Ex Machina verschijnt je compagnon Shinigami voor het eerst, een klein spookje met een grote mond. Ze vertelt je dat je een pact hebt gemaakt met haar waardoor jij je geheugen bent kwijtgeraakt, maar wel een behulpzame sidekick rijker bent. Ze helpt je het mysterie aan boord van de trein te ontrafelen en de dader te vinden voor het te laat is.

Nu je in het afgezonderde en regenachtige Kanai Ward bent, is het aan jou en de andere WDO detectives om samen te werken en het grote geheim van Kanai Ward te ontrafelen. Terwijl de peacekeepers van het kwaadaardige Amaterasu Corporation er alles aan doen om jou en de andere detectives tegen te houden om mysteries van welke grootte dan ook op te lossen, zorg jij met de hulp van je collega’s en Shinigami dat onopgeloste moorden eindelijk onderzocht en opgelost worden, dat het mysterie achter dit gigantisch bedrijf ontrafeld wordt en dat Kanai Ward weer een stapje naar een mooiere toekomst kan zetten.

RAIN CODE voegt een film noir sfeer toe aan de chaotische gameplay van Danganronpa om zo zijn eigen identiteit te creëren. Waar Danganronpa de balans tussen onderzoek en chaotische rechtszaken perfect wist te vinden, probeerde RAIN CODE weer net te veel te doen. Tijdens de onderzoeksfase krijg je nu met een heleboel extra RPG-elementen te kampen om je detectivelevel te doen stijgen waardoor je dan weer skill points krijgt voor je abilities. Je wordt dus heel erg aangemoedigd om elke trigger die je ziet te gaan onderzoeken. Natuurlijk word je daar dan weer voor afgestraft op het einde van het hoofdstuk omdat je niet recht op het doel af onderzoekt. Daarnaast zal je ook geregeld mensen zien rondlopen op straat die zelf nood hebben aan een behulpzame detective. Deze sidequests zijn helaas geen toegevoegde waarde en bieden weinig meer dan afleiding van het doel. Jammer genoeg verlies je ook kansen om exp te verdienen door ze te negeren. Eén van deze fetch quests stuurde ons naar elke hoek van de kaart met als excuus dat de persoon die je zocht echt nét vertrokken was.

De actievolle rechtbanksegmenten uit Danganronpa zijn vervangen door het Mystery Labyrinth, waar je met Shinigami en mogelijk een van je collega’s een weg moet vinden door het doolhof van aanwijzingen. Hier zien we weer snelle sequenties in de Reasoning Death Match. Iemand die zijn best doet om de waarheid voor welke reden dan ook te verdoezelen verschijnt dan in het doolhof en roept statements die jij ofwel moet ontwijken ofwel moet neerslaan met jouw zwaard van de waarheid, waar een bepaalde clue de kracht geeft om een statement al dan niet te kunnen neerslaan. Shinigami kruipt in een ton om Pop-up Pirate gewijs een antwoord op haar vraag te eisen, door de juiste letters op de roterende ton te kiezen kan je het antwoord op de meest uiteenlopende vragen vinden. Helaas kan je de richting of snelheid van de ton niet kiezen en ben je vaak heel wat tijd kwijt aan wachten. In Locked Room Recreation word je verplicht de moordscene na te spelen, vaak met heel weinig hulp. Je kan je aanwijzingen ook niet bekijken tijdens dit segment dus als je eventjes iets wilt dubbelchecken heb je gewoon pech. Ten slotte is er op het einde van de Mystery Labyrinth een GOD Shinigami modus, waar jij op het hoofd van Shinigami zit terwijl die zich een baan naar de schuldige stampt, tacklet en springt.

Op visueel vlak zie je duidelijk hoe hard de makers gegroeid zijn tegenover de eerste Danganronpa game. De game is op esthethisch vlak een echt pareltje en toont aan hoe ver deze evolutie is gegaan. De menu’s zijn prachtig en vlot te navigeren, de personages blijven uniek maar herkenbaar in stijl, de wereld leeft meer dan ooit. Voeg daar het trompetrijke OST aan toe en je merkt een duidelijke identiteit van de makers van het spel.

Helaas heeft de game ook zijn kwaaltjes. Het team wilde duidelijk een nog grotere, gekkere en geweldigere game dan Danganronpa ontwikkelen, waardoor het tijdens deze testfase nog met performance issues kampt. Het spel stottert soms een beetje tijdens de onderzoeksfase waar je vrij door de wereld loopt. Daarnaast wil het zo veel doen dat het op het einde van de rit gewoon too much wordt. De onderzoeksfase duurt door zijn vele fetch quests best lang als je een completionist bent, waardoor de flow van de game verstoord wordt.

Verder wordt de excentrieke cast en zijn spannende verhaal een beetje oneer aangedaan door de mascotte van het verhaal. Shinigami haalt hoogtes wanneer haar wereldvreemdheid ervoor zorgt dat ze de gruwelijkste scenes hemels vindt, maar ook enorme laagtes wanneer ze een monoloog houdt over hoe hard haar borsten wiebelen. Ze heeft een belediging klaar staan voor elke vrouw die je tegenkomt en begint te pas en te onpas te kreunen en seksuele opmerkingen te maken. Het lijkt alsof ze gemaakt werd om de ultieme fanservice waifu te zijn, maar het voelt uiteindelijk aan alsof ze geschreven werd door een puisterige tiener met een dingetje voor tsundere archetypes. Waar Monokuma een heerlijke psychotische mascotte vormde in Danganronpa, betrapte ik me er vaak op te hopen dat Shinigami eindelijk een keer haar bek zou houden.