REVIEW | Een vergane wereld in After Us

Er zijn van die games die met een minimum aan woorden een heel groot verhaal kunnen vertellen. Het beste voorbeeld in dat genre is ongetwijfeld Journey. Nu komt ontwikkelaar Piccolo, dat je misschien al kent van Arise: A Simple Story, op de proppen met After Us. Dat vertelt een emotioneel verhaal over het einde van de wereld en jouw poging om te redden wat er te redden valt.

After Us valt bij het begin van de game meteen met de deur in huis. Er is een grote ramp gebeurd, waardoor zowat alle leven op aarde is uitgeroeid. Gelukkig werden de zielen van heel wat diersoorten gered en krijg jij de opdracht om ze terug tot leven te brengen. Dat is zo een beetje alle uitleg die je krijgt in de game.

Niet dat er niets meer wordt verteld, maar alles wordt visueel ten berde gebracht. Waar het allemaal exact is misgelopen weet je niet meteen, maar de omgevingen waarin je te zien krijgt hoe de mensheid z’n tijd verdoet met shoppen of urenlang aan de tv gekluisterd is, zijn een duidelijke kritiek op de huidige maatschappij, zonder dat het allemaal wat belerend wordt.

Sterker zelfs, de omgevingen en de manier waarop alles aan je wordt getoond zijn prachtig gedaan. De sfeer is steeds bedrukkend, maar jij zorgt steevast voor dat sprankeltje hoop door weer wat leven toe te voegen. Voeg daar nog een hele sterke soundtrack aan toe en op vlak van sfeer zijn er weinig games die dit niveau halen.

Op vlak van gameplay is After Us voornamelijk een puzzelplatformer. Doorheen de omgevingen moet jij altijd de juiste route vinden naar de volgende dierenziel. Er zijn er een aantal die je sowieso moet vinden om het verhaal verder te zetten, maar in de wereld zijn er ook kleinere te vinden die als een soort collectibles werken. Je kan ook herinneringen verzamelen van mensen, om zo een blik te krijgen op hoe de wereld was voor het allemaal naar de knoppen ging.

Een kompas of iets dergelijks moet je niet verwachten. Ook hier werkt de game voornamelijk met visuele hints. Wie de wereld goed bekijkt, zal altijd wel een hint vinden om verder te komen. In heel veel games zou je gemakkelijk kunnen verdwalen, maar Piccolo heeft heel knap werk geleverd om je wegwijs te maken, zonder dat je dat eigenlijk altijd helemaal door hebt. Geraak je toch de weg kwijt dan kan je even zingen om een extra hint te krijgen over de juiste richting.

Af en toe zal je ook met wat agressieve figuren moeten vechten. Echt moeilijk zijn die combatstukken zelden, maar voor ons hadden ze niet aanwezig moeten zijn. Het voelt nu soms een beetje aan alsof de ontwikkelaars de flow van de game een beetje wilden breken, om er voor te zorgen dat je niet altijd hetzelfde aan het doen bent, maar echt nodig was dat eigenlijk niet. Vooral omdat de game er in slaagt om net voldoende afwisseling en vernieuwing in de puzzels te brengen om je geïnteresseerd te houden.

Het enige waar we het op vlak van gameplay soms wat lastig mee hebben, is dat het niet altijd even duidelijk is waar je landt wanneer je springt. Een probleem dat de makers ook duidelijk zagen, want ze tonen soms wel een soort schaduw op de grond om je wat te helpen, maar toch sprongen we meer dan eens de dieperik in, terwijl we echt wel dachten de juiste sprong te maken.