REVIEW | Atomic Heart raakt net niet de juiste snaren

Er zijn weinig games die zo de aandacht hebben weten te trekken met hun trailers dan Atomic Heart. De bizarre sfeer, de knallende gameplay en de sterke graphics zorgden er voor dat de game bovenaan het lijstje van heel wat gamers terecht kwam. Nu rest alleen nog de vraag of het daar met recht en reden staat.

Atomic Heart slaagt er alvast in om vanaf de eerste minuut de juiste sfeer te creëren. Je kruipt in de huid van Major Sergey Nechayev, codenaam P-3, die leeft in een Sovjetunie ergens ten tijde van de hoogdagen van het communisme na Wereldoorlog II. Alleen heeft deze versie van de Sovjetunie flinke technologische stappen weten te zetten en is het als het ware een Utopia, waar de mens flink ondersteund wordt door robotten.

Alleen loopt het natuurlijk al snel compleet mis. Bij de lancering van Kollektiv 2.0, dat de integratie van robotten in de maatschappij nog groter moet maken, worden zowat alle helpende handen in combatmodus geplaatst en wordt er een waar bloedbad aangericht. Het is aan jou om uit te zoeken wat er aan de hand is en alles terug op orde te krijgen.

Dat doe je trouwens niet alleen, want gedurende je hele reis word je bijgestaan door Char-Les, een handschoen met een grote mond die je enkele handige krachten bezorgt. De relatie tussen Char-Les en P3 is wat Atomic Heart stuwt en over het algemeen gaat dat ook goed. De gesprekken tussen de twee zijn amusant en de game trapt niet in de val van vele andere games, waarbij bepaalde stukken dialoog tot vervelens toe worden herhaald.

Niet dat alles perfect is. Soms wordt er echt wel heel veel geluld en de Engelstalige stemacteur van P-3 lijkt wel rechtstreeks uit een slechte actiefilm van de jaren ’80 geplukt te zijn. Atomic Heart heeft met momenten leuke ideeën op basis van storytelling, maar durft dat ook veel te ver drijven. Atomic Heart wil een flink verhaal vertellen, maar weet duidelijk niet altijd even goed hoe het dat moet doen. De inspiratie van games als Bioshock, en dan zeker en vast Bioshock Infinite, is altijd aanwezig, maar toch hebben wij op vlak van verhaal en wereld net niet die klik zoals met die games. Cutscenes worden er naar ons gevoel ook op nogal vreemde momenten tussenin gegooid, alsof Mundfish plots besefte dat ze die filmpjes hadden klaar liggen, maar ze vergeten te implementeren waren.

Nochtans zet ontwikkelaar Mundfish een gedetailleerde wereld neer, met heel veel kleine details die je meesleuren in het verhaal. Zeker wanneer je ronddwaalt in grote gebouwen lukt dat wonderwel. De stukken open wereld zijn minder succesvol, vooral omdat ze ook vol vijanden zitten die heel agressief uit de hoek komen en je niet altijd zin hebt om steeds maar weer te vechten.

Atomic Heart is immers geen eenvoudige game. Al van bij je eerste kennismaking met de vervaarlijke robots besef je dat het best pittig is. Zeker wanneer je betrapt wordt door een camera en die alle robots in de buurt naar jou stuurt, begin je al snel paniekerig om je heen te slaan en te schieten. Je zal dan ook snel leren dat de dodge knop je beste vriend is.

In de gameplay kiest Atomic Heart voor een mix tussen melee, FPS en zelfs stealth. Je wordt niet overvloedig beloond met munitie voor je wapens en zal dus regelmatig het gevecht moeten aangaan met een bijl of ander scherp tuig. Omdat je ook verre van onkwetsbaar bent, moet je ook regelmatig een manier vinden om vijanden te ontwijken. Zeker als er een paar camera’s aan de muur hangen die een rustige wandeling in de kortste keren kunnen omturnen naar een ware veldslag.

Om je nog een handje te helpen kan je in Atomic Heart ook bepaalde krachten gebruiken. Zo kan je vijanden bevriezen, een schok toedienen of een schild optrekken. Hier is de inspiratie van Bioshock niet meer te ontkennen, maar naar ons gevoel gaat het gebruiken van die krachten toch iets minder vlot dan in die games. We weten niet exact wat het is, maar het voelt niet helemaal vlot, waardoor je ook al eens vergeet dat je de krachten hebt.

Wat wel heel leuk is, is de kracht waarmee je als het ware alle resources op kan zuigen. Zeker als je een kamer binnen loopt waar je een heleboel kasten hebt staan met resources. Jammer genoeg heeft Mundfish dat duidelijk ook door gehad en moet je die kracht wel heel vaak gebruiken. Ook de scanner, waarmee je kan kijken of er vijanden of resources in de omgevingen te vinden zijn, is een heel handig snufje.

Je kan de krachten en de stats van je personage de hoogte in jagen door upgrades uit te voeren. Je kan ook nieuwe wapens bouwen, als je voldoende resources hebt, om je arsenaal verder uit bouwen. Je beschikt wel over een beperkte inventaris, dus je kan niet zomaar alles meezeulen.

Een ander mankement is het toch wel veelvuldig aanwezig zijn van fetch quests, waarbij je van hot naar her wordt gestuurd om bijvoorbeeld sleutels te zoeken voor een deur. Leuk om je wat extra uurtjes aan de praat te houden, maar na een tijdje worden zo’n dingen gewoonweg saai. Ook een flink aantal upgrades en wapens moet je ergens anders in de wereld gaan zoeken, wat in onze ogen toch ook weer een verhulde fetch quest is.

Waar we wel fan van zijn, zijn de vijanden. Vooral dan de besnorde robots die je met zielloze ogen aankijken en op je af komen gestormd zonder na te denken. Het voelt bijzonder creepy aan en past perfect binnen de sfeer die Atomic Heart wil neerzetten.

Ook de variatie in het aantal puzzels, groot en klein, zorgt er voor dat je niet snel het idee hebt dat je alweer eenzelfde handeling moet uitvoeren. Atomic Heart legt hier ook af en toe de nodige creativiteit aan de dag, waarbij we een aantal dingen hebben gezien die we nog niet ergens anders hebben gezien, maar die laten we je zelf ontdekken.

Visueel is Atomic Heart in ieder geval een sterke game, met zoals eerder gezegd heel gedetailleerde omgevingen. Jammer genoeg is er wel wat weinig interactie met die omgeving. Veel gesloten deuren, weinig destructie van de omgevingen en ga zo maar door. Niet dat het doods is, maar echt leven doet het toch ook allemaal niet. Ze werken eerder als een soort backdrop, zonder echt deel uit te maken van de game.

De game speelt ook heel sterk met muziek, zowel met bekende al onbekende nummers, die goed aangeven in welke situatie je beland bent.