REVIEW | Tales of Symphonia Remastered lopt mank op het remaster-gedeelte

Tales of Symphonia, een klassieke JRPG die de Tales of-serie in het westen op de kaart zette bij het grotere RPG-publiek, maakt een comeback op de Switch en PS4. Met nu een totaal van zeven platforms waarop je deze hit kan spelen, is er quasi geen excuus om hem als RPG fan niet gespeeld te hebben. Maar is deze nieuwste remaster ook de moeite waard?

Het verhaal volgt de klassieke JRPG tropes, maar doet dat op een geweldige manier. Je treedt in de schoenen van Lloyd Irving, de geadopteerde zoon van een goudsmid bij een rustig dorpje. De wereld waarin hij vertoeft is door een tekort aan mana aan het sterven, een tragedie die enkel kan worden tegengehouden door de zogenaamde Regeneratie. Die wordt in actie gezet door een uitverkorene, die ditmaal een van Lloyd’s goede vrienden is: Colette Brunel. Zij wordt op pad gestuurd om Sylvarant te redden. Dit doet ze met behulp van enkele bodyguards. Lloyd en zijn kleine makker Genis verlaten na een tragische reeks van gebeurtenissen hun rustige dorpje om zich bij Colette’s team te vervoegen. Het verhaal maakt zich schuldig aan enkele cliché’s voor het genre, maar slaagt er toch in om dit op een razend interessante manier te doen. De personages zijn over het algemeen interessant genoeg om hun tocht naar de redding vol spanning te volgen. Het verloop van het verhaal maakt het dus ook gelijk duidelijk waarom deze game een tijdloze klassieker binnen het genre is.

Qua gameplay worden we vrijwel getransporteerd naar de begintijden van 3D RPG’s die zichzelf lostrokken van turn-based battles om meer vrijheid en actie te hebben op het scherm. Je wisselt af tussen navigeren op een grote wereldkaart, je weg banen door gevaarlijke gebieden vol monsters of je team te doen rusten en wat upgrades te geven in dorpjes op je route. Dankzij de aangename pacing is deze klassieke gameplayloop net wat de game nodig heeft. De puzzels die je tegenkomt in dungeons zijn niet per se uitdagend, maar bieden een aangename afwisseling van de gevechten op je pad. Bovendien krijg je in elke dungeon ook een nieuwe mechanic voorgeschoteld die er voor zorgt dat je niet het gevoel hebt dat je telkens dezelfde dingen aan het doen bent.

De gevechten op je pad zijn heel erg gericht op actie, zoals nu steeds meer de trend is in RPG’s. Helaas is dit een stukje van de gameplay dat redelijk gedateerd voelt. Je focust automatisch op een monster en loopt er altijd in rechte lijn heen, wat het 3D-aspect van de game iets meer naar de achtergrond duwt. Je kan van target switchen, maar de gevechten voelen vaak al iets vlakker aan dan we zouden willen. Zeker in het begint voelt het allemaal wat stijfjes aan, al worden de gevechten wel aangenamer naarmate de personages groeien en meer artes aanleren. Het begin van de game worstelt enorm met de balancering van de gevechten. Zeker wanneer je met enkel Lloyd op pad moet en RNG je 3 monsters, waaronder 2 vliegende vijanden die vaak net buiten bereik zijn, voorschotelt. Dodgen is dan bijzonder moeilijk, aanvallen blokkeren vertraagt je dood alleen maar, je kan het casten van artes niet onderbreken om een inkomende aanval te blokkeren en ondertussen kan je met moeite je vijanden aanvallen.

Wanneer de RNG zich tegen je keert, kan het spel soms enorm frustrerend worden. Deze frustraties zijn gelukkig wel vooral geconcentreerd in het begin van de game. Helaas wilt dit ook wel zeggen dat het begin soms kan aanvoelen als werk en het plezier uit de game kan zuigen nog voor je er goed en wel in zit. Progression is gelinkt aan Titles, die stats kunnen boosten of trager doen groeien, en Ex Gems, die je nieuwe skills aanleren. De titles verzamel je door aan bepaalde voorwaarden te voldoen, de ene al makkelijker dan de andere. Sommige krijg je automatisch doorheen het verhaal, een andere krijg je pas in EX+ als je een run hebt gedaan zonder ook maar 1x een apple gel te gebruiken in combat. Ex Gems krijg je dan weer door bazen te verslaan of grondig op onderzoek te gaan in dungeons.

Op visueel vlak kunnen we niet anders dan teleurgesteld zijn in deze remaster. De originele cel-shaded visuals van de Gamecube-versie van de game kregen een hoegenaamde HD-makeover, maar verloren daardoor net hun charme. De in-game textures zouden via AI naar HD gescaled zijn, maar slagen er helaas vaak niet in om de visuals naar een nieuw niveau te tillen. Achtergronden worden wazig, personages zijn bijna even blokkerig als een Minecraft villager. We verwachten geen next-gen ultra-HD hyperrealisme van een remaster van een oude cel-shaded anime game, maar een downgrade van originele Gamecube visuals kan ook niet door de beugel.

Helaas voelt deze remaster op veel vlakken aan als een rush job om snel wat geld te incasseren. Het origineel had een vlotte 60 fps framerate op de Gamecube, maar voor de remaster koos Bandai Namco de PS2-versie, die locked was op 30 fps, te upgraden. Dit gebeurde omdat deze versie meer content had, maar voor een ‘upgrade’ die enkele console-generaties later komt mocht die 60 fps toch wel echt een terugkeer maken.