REVIEW | Theatrhythm Final Bar Line is belachelijk verslavend

Nooit gedacht dat een ritmegame waarvan de tracklijst bestaat uit honderden Final Fantasy-melodieën zo’n verslavend effect op ons zou hebben. Zeker in een periode waar de ene toffe gamerelease na de andere ons rond de oren vliegt. Wat begon met “kom, snel nog eentje” eindigde uiteindelijk in urenlang tokkelen op de tonen van de memorabele muziek. Theatrhythm Final Bar Line is een viering van 35 jaar aan Final Fantasy-soundtracks die eigenlijk alle juiste noten raakt.

Vijfendertig jaar gamemuziek weerspiegelt zich allereerst in een overweldigende hoeveelheid inhoud. De standaardversie van Final Bar Line beschikt over maar liefst 385 songs uit alle genummerde Final Fantasy-games plus een overvloed aan spin-offs, en breidt zo het aanbod van zijn Nintendo 3DS-voorvanger Curtain Call uit 2014 aanzienlijk uit. De duurdere Digital Deluxe-editie doet daar nog 27 exclusieve nummers bovenop (beetje jammer, dit), terwijl muziek uit tal van andere games (NieR, Live a Live, …) wordt toegevoegd als onderdeel van verschillende seizoenspassen. Met zijn vakkundig samengestelde soundtrack krijgt de hele serie de kans om te schitteren. De overvloed aan beschikbare muziek voelde nooit als teveel van het goede en meespelen op de symfonieën van meer dan drie decennia aan Final Fantasy-titels roept de beste vorm van nostalgie op. Final Bar Line zal je zeker een tijdje bezig houden. Wij konden alleszins niet stoppen met spelen.

Dat 'spelen' lijkt heel erg op zijn 3DS-voorgangers, maar vervangt de stylus om mee te tikken en vegen op de muziek door de traditionele knoppen en analoge sticks op je controller. Doorgaans scrollen de noten, in het spel triggers genoemd, vanaf de linkerkant over het scherm en moet je ze weg spelen door de juiste input in te voeren als ze de zone aan de rechterkant bereiken. Dat doe je door op eender welke knop te drukken, een knop ingedrukt te houden of de analoge sticks in een aangegeven richting te duwen. Er zijn subtiele verschillen tussen Battle Music- en Field Music Stages, waarbij bij die laatste ook noten op je afkomen die een golvend pad hebben die je moet volgen met de analoge stick. Hier probeerden wij in eerste instantie de golvende beweging volledig na te bootsen waardoor we op deze noten bleven falen, totdat we door hadden dat je de analoge stick simpelweg omhoog of omlaag moet drukken op het moment dat de noot van richting verandert.

Deze op zichzelf redelijk eenvoudige commando’s worden natuurlijk op verschillende en steeds complexere manieren aan elkaar geregen. Sommige noten vereisen bijvoorbeeld dat je beide analoge sticks in dezelfde of tegenovergestelde richting moet duwen. Soms moet je met de ene knop een noot vasthouden, terwijl je met een andere tegelijkertijd allerlei combinaties moet timen. Vingervlugheid en snelle reflexen zijn, zeker op een hogere moeilijkheidsgraad, een grote troef in Final Bar Line. Met een beetje oefening haal je op Basic en Expert al mooie scores, maar wij wagen ons op moment van schrijven al aan de Ultimate- en Supreme-moeilijkheid en vroegen al aan onze lieven heer waarom hij ons niet gezegend heeft met een beter ritmegevoel. De precisie en snelheid die daar vereist is, is krankzinnig, maar geeft zoveel voldoening als het lukt.

Het spel beoordeelt aan het einde van elk nummer uitgebreid je prestaties. Door gedetailleerd aan te geven waar we precies de mist ingingen, moedigde de game ons aan om het steeds opnieuw te proberen, om toch die moeilijkere setting onder de knie te krijgen en om steeds weer te pushen naar hogere scores. En dat deden we, met veel plezier zelfs, want dit is gewoon een fantastisch ritmespel.

Final Bar Line vertrouwt op de nostalgie van spelers naar de enorme muziekbibliotheek van Final Fantasy, maar het is niet alleen de liefde voor de gekende deuntjes waardoor we niet konden stoppen met spelen. Te midden van de muzikale ervaring zitten er ook niet-essentiële, maar toch zeer uitgebreide rollenspelelementen in de game. Het partysysteem bijvoorbeeld, waarbij je meer dan honderd ontgrendelbare personages groepeert in een groepje van vier. Het bouwen van een efficiënt team en het voortdurend mixen en matchen van onze favoriete helden uit onze favoriete Final Fantasy-games (niet toevallig de tandem van 7, 8 en 9 op de originele PlayStation) is geweldig en tevens een knap staaltje fanservice. Al spelende stijgen ze in level, leren ze nieuwe vaardigheden en zo hebben ze een betekenisvolle invloed op de gameplay. Het kan perfect om die oppervlakkige JRPG-elementen volledig links te laten liggen door gewoon je vier favoriete personages te kiezen en de strijd aan te gaan, maar wij vonden dat managen een leuke extra bovenop de toch al voortreffelijke ritmegame.

Het grootste deel van onze tijd brachten we door in de Series Quests-modus waarin je vrijwel elk deel in de Final Fantasy-franchise herbeleeft via een groot assortiment aan muziek. Je bent overigens niet verplicht om elke titel in een vaste volgorde door te lopen. Aan het begin is nog niet alles ontgrendeld, maar al na enkele nummers per serie/titel krijg je een sleutel waarmee je weer een andere reeks kan vrijspelen. Wij voltooiden eerst onze persoonlijke favorieten en switchten daarna voortdurend van de ene titel naar de andere. Die vrijheid is heel fijn en voorkomt een ietwat saaie grind naar je favorieten.

Voltooide songs ontgrendel je op deze manier in Music Stages, een spelmodus waar je vrij bent om het nummer zoveel opnieuw te spelen als je zelf wil. Al is het vrijspelen van nieuwe muziek niet het enige doel van de Series Quests-campagne. Aan elk nummer zijn ook optionele uitdagingen - de quests uit de titel - gekoppeld in ruil voor allerhande extra's. Quests kunnen enorm variëren: denk bijvoorbeeld aan het behalen van een topscore, spelen met een bepaald personage in je party of een vooropgestelde hoeveelheid schade uitdelen. Sommige van deze uitdagingen kunnen behoorlijk lastig zijn en vereisen dat je toch tijd investeert in het eerder genoemde verbeteren van je personages en het samenstellen van een efficiënt team. Als je hier alleen bent voor de muziek en de ritmische gameplay, dan kan dat en mag je dit wederom negeren, maar het is een slimme move dat er optionele opdrachten zijn die vrijwel onmogelijk zijn zonder in het onderliggende RPG-laagje te graven.

De memorabele muziek staat ongetwijfeld centraal, maar Theatrhythm Final Bar Line bevat ook enorm veel unlockables om terug te blikken op de zeer lange Final Fantasy-geschiedenis. Beloningen bestaan uit video’s, personages, items, uitrusting en CollectaCards. Deze digitale ruilkaarten, die in het museumgedeelte van de game toegankelijk zijn, tonen artwork van personages, vijanden en summons waar de serie bekend om staat en het verzamelen ervan is een leuke bijkomende bezigheid. Je verdient ze bijvoorbeeld ook in Multi Battle, een multiplayermodus die een leuke draai geeft aan de basisgameplay, maar waarvan de online populatie tot op dit moment nog niet groot genoeg was om op elk moment een lobby te vinden.

Maar ook zonder makkelijk te vinden online lobbies hebben we genoten van Theatrhythm Final Bar Line. Ja, zelfs van dat schattige en kleurrijke visuele stijltje waarin ze al de gekende personages en omgevingen opnieuw hebben gegoten, maar vooral van de uitstekend gepresenteerde muziek en de eenvoudige maar toch zeer uitdagende ritmische gameplay zelf. Het is jammer dat een heleboel populaire nummers beperkt zijn tot de duurdere deluxe editie, maar dan nog barst de basisgame uit zijn voegen van de duizelingwekkende hoeveelheid content. Hier ben je weken, nee, maanden zoet mee.