REVIEW | David tegen Goliath in Wild Hearts

Een wereld die wordt overlopen door grote monsters die het landschap naar hun hand zetten en slechts enkele jagers die dat probleem kunnen verhelpen. Dat is de eenvoudige opzet van Wild Hearts. Geen diepgaand verhaal dus, maar wel gameplay waarbij je flink je beste beentje zal mogen voorzetten.

Niet dat Wild Hearts totaal geen verhaal bevat, maar het is toch vooral een excuus om je van monster naar monster te sturen, terwijl je zelf sterker en sterker wordt om die allemaal een kopje kleiner te maken. Alles wat je doet in Wild Hearts draait rond de Kemono, zoals de monsters in Wild Hearts heten. Ook rondlopen in Azuma, dat geïnspireerd is op Feodaal Japan.

Kemono zijn uit de kluiten gewassen versies van dieren die je wel zal kennen: een everzwijn, een pauw, een raaf, een slak… De basis is heel herkenbaar, alleen dan heel, heel groot en verdomd gemeen. Er lopen ook kleine beestjes rond in de wereld van Wild Hearts, maar die zal je al snel negeren wanneer je voor het eerst een echte vijand tegenkomt.

Al die Kemono zijn nauw verbonden met de natuur, wat meer dan eens duidelijk wordt tijdens gevechten. Vooral wanneer ze ‘enraged’ worden, durven ze al eens plots uit het niets een extra boom op het slagveld zetten. Ook sneeuw, ijs en vuur zijn nooit ver weg.

Dat veranderende slagveld is trouwens een fundamenteel onderdeel van Wild Hearts, iets waar jij aan meewerkt met je Karakuri, een soort kracht waarmee je uit het niets allerhande bouwsels kan neerzetten. Zit je niet in een gevecht dan gaat dat over tenten, een bron om je healing water aan te vullen en manieren om sneller doorheen de wereld te bewegen.

Tijdens een gevecht zorgen de Karakuri voor flink wat tactische variatie. Je kan er platformen mee bouwen waarvan je kan springen, je kan een soort trampoline neerzetten om snel afstand af te leggen, een muur bouwen of zelfs een reusachtige hamer. Hoe verder je in de game komt, hoe meer opties om zaken te bouwen. Aangezien Karakuri pas verdwijnen wanneer jij of een monster ze vernietigen, zijn ze vaak een blijvende getuigenis van een al dan niet verloren gevecht met een Kemono.

We moeten zeggen, het systeem met de Karakuri is in het begin fors wennen en het zal even duren voor je steevast onthoudt dat je allerhande hulpmiddelen kan bouwen, maar eens je het in de vingers hebt, hebben ze echt wel hun impact op gevechten. Karakuri hebben dan misschien de aanblik van een soort gimmick, dat zijn ze niet.

Wat ook geen gimmick is, zijn de verschillende wapens die je kan gebruiken. Een flinke hamer, een pijl en boog, een paraplu (ja, een paraplu) en nog een aantal opties die allemaal met hun voor- en nadelen komen. De eerste uren van de game gebruik je dan ook best om uit te zoeken wat jij het liefst gebruikt. Aangezien je al die wapens ook nog eens kan upgraden en je sowieso al stevig moet grinden in Wild Hearts wil je niet een hoop materialen verspillen aan wapens die je niet graag gebruikt.

Want grinden, dat zal je en heel wat. Verwacht niet dat je van monster naar monster zal lopen om de ene na de andere neer te leggen. Je eerste Kemono doden verloopt misschien nog redelijk vlot, maar daarna is het even slikken wanneer je zonder pardon tegen de mat wordt gemept. Die grind zal iets zijn dat veel spelers zal afschrikken, daar is weinig aan te doen. Niet iedereen heeft zin om heel veel tijd te steken in het upgraden van wapens en armour, om dan misschien nog niet zeker te zijn van de overwinning. Gelukkig kan je ook altijd hulp inroepen van andere spelers, want je kan steeds een party van maximaal drie hunters vormen, om zo samen op jacht te gaan.

Wild Hearts legt met de regelmaat van de klok ook iets niet of rijkelijk laat uit. Trial en error is niet alleen iets dat past bij je gevechten met de Kemono, maar ook bij de rest van de game, wat al eens tot kleine frustraties kan leiden.

Ook technisch kunnen er al eens problemen opduiken. Framedrops waren niet al te ver weg – best lastig in een game waar je reflexen flink getest worden – en ook textures durven al eens heel laat inladen. Bovendien vonden we de controls niet heel responsief en voelde alles soms wel heel log aan, waardoor de ongelooflijke beweegbaarheid en agressiviteit van de Kemono oneerlijk kan aanvoelen. Jammer genoeg ook dat er misschien iets te weinig verschillende Kemono in de game zitten, waardoor je al snel dezelfde monsters voorgeschoteld krijgt, hier en daar met een kleine variatie.