REVIEW | Hi-Fi Rush knalt door de speakers en van je scherm

Nadat ontwikkelaar Tango Gameworks zich jarenlang aan donkere games heeft gewijd zoals The Evil Within en Ghostwire: Tokyo, gooit de studio het nu over een compleet andere boeg. Hi-Fi Rush is een ritmische actieplatformer die zich volledig toespitst op strakke combat, harde beats en felle kleuren. Meer dan eens doet het spel denken aan Viewtiful Joe, Devil May Cry 5 en Crypt of the NecroDancer. Een combinatie tussen die drie spellen kan onmogelijk slecht zijn, toch? We zochten het voor je uit. 

Je kruipt in de huid van Chai, die elke dag afval ruimt op straat. Hij breekt zijn arm en wordt daardoor als nutteloos beschouwt door de dystopische wereld van Hi-Fi Rush. Zijn arm wordt daarom meteen vervangen door een mechanisch exemplaar, zodat hij de straten opnieuw kan proper maken. Hoewel het spel deze gedachtegang niet tot in de diepgang verkent, zie je wel overal tekenen dat mensen vervangbaar zijn en robots de toekomst blijken. 

Tijdens de operatie valt een MP3-speler tussen de mechanische onderdelen van zijn nieuwe arm. Hierdoor wordt het ritme van de muziek in zijn lichaam opgenomen, waardoor de beat een deel van zijn leven wordt. Maar aangezien de MP3-speler geen normaal onderdeel is van een arm, wordt hij door het bedrijf dat onderdelen maakt, beschouwd als een defect. Onder de slogan ‘wij maken geen defecten’, stuurt het bedrijf al zijn robots er op uit om Chai te vernietigen. Chai heeft nu gelukkig de kracht om een gitaarachtig wapen te maken dat kan vechten op de beats in zijn hoofd.

Het duurt even voordat je in het ritme van de game komt. Je vecht en beweegt op het ritme van de soundtrack. Er zit dus een zekere swing in het spel, wat er voor zorgt dat je meteen nog eens wil proberen als je sterft. Bewegen op de beat vraagt oefening, zeker wanneer je voortdurend aanvallen moet ontwijken. Elk gevecht wordt al snel een soort dans tussen verdedigen en combo’s afvuren op je tegenstanders. Het voelt enorm bevredigend om een robot stuk te slaan gelijktijdig met de muziek. Het lijkt elke slag of stoot extra kracht te geven. 

Tijdens het vechten krijg je een score toegewezen. Hoe meer verschillende combo’s je gebruikt, hoe hoger je toegewezen punten. De multiplier hiervan houdt ook rekening met je verdediging, de duur van het gevecht en hoe goed je het ritme kon volgen. Je wordt daarnaast ook beloond met tandwielen door robots en kratten stuk te slaan. Net zoals de zielen uit Devil May Cry, kun je deze gebruiken om tussen de levels heen nieuwe combo’s te leren. Je kunt deze ook inleveren voor passieve bonussen zoals een grotere levensbalk of extra slots voor speciale moves. 

Hi-Fi Rush zit vol leuke verwijzingen naar andere media en voor het eerste level is dat zonder twijfel The Iron Giant. Oplettende gamers zullen zelfs een robot zien zonnebaden in de verte. Ook de manier waarop het gitaar-wapen tot stand komt en het uiterlijk van de eindbaas doen aan de film denken. Elk level leer je wel nieuwe vaardigheden en de eindbazen spelen daar goed op in. Je wordt echt getest op deze nieuwe kennis. De game is op zijn best tijdens de intense boss fights, wanneer de muziek nog opzwepender wordt en elke harde slag wordt bevestigd met krachtige akkoorden van je gitaar. 

De muziek is uiteraard extreem goed verwerkt doorheen het spel. Nummers lopen naadloos in elkaar over en weten bepaalde scènes echt kracht bij te zetten. Wanneer je in het begin te horen krijgt dat je opgejaagd wild bent voor een bende robots, begint ‘1.000.000’ te spelen van de Nine Inch Nails. Een moment dat echt kippenvel bezorgde. Ook andere zeer bekende nummers zoals 'Lonely Boy' van The Black Keys of ‘Invaders Must Die’ van The Prodigy zijn van de partij. Het overgrote deel van de soundtrack bestaat natuurlijk uit meer algemene beats, die daarom niet minder effectief zijn. 

De tekenstijl van Hi-Fi Rush is manga ten top en dat uit zich ook in de welgeplaatste humor. Alle robotische werknemers van het grote bedrijf waarin je verwikkeld bent, laten hun data files zomaar rondslingeren. Daaruit blijkt al snel dat ook robots graag klagen over de kleine dingen des levens. Toch laat de wereld ook ruimte voor donkere gedachten. Zo is er sprake van slavernij en hyperkapitalisme, waarbij de rijksten alles voor het zeggen hebben. 

Is er dan niets negatiefs te zeggen over dit spel? Toch wel, al zitten de fouten zich vooral in de details. Zo volgt de camera de actie niet helemaal zoals je het zou willen en blijft deze soms haperen wanneer je een hoek omslaat. Hierdoor mis je soms kleine collectables. Daarnaast is de springafstand niet bijster ver, wat de platformelementen soms tenenkrommend moeilijk maakt. Gelukkig is er altijd weer die beat die naar je roept en zegt dat alles wel goedkomt, als je het gewoon nog een keer probeert.