REVIEW | Dead Space is het voorbeeld van een geslaagde remake

Er zijn weinig remakes die zoveel hype hebben gekregen dan die van Dead Space. Van bij de aankondiging tot nu zat iedereen op hete kolen om de game te spelen. Dat had waarschijnlijk te maken met het idee dat Dead Space 2 eigenlijk de betere game was en het leek alsof EA Motive het eerste deel meer in die richting wilde sturen.

Een belangrijk onderdeel voor heel wat remakes is nostalgie. Gamers die het origineel gespeeld hebben meestal een andere blik op de remake. Die kan milder zijn, maar ook een stuk strenger. Ondergetekende heeft daar echter geen last van, want speelde nooit het origineel. Een nostalgische blik op Dead Space moet je hier dus niet verwachten, maar wel een review die kijkt of Dead Space gewoon een goede, moderne game is.

Het is een game die in ieder geval met de deur in huis valt. Geen trage start met heel wat expositie. Al na enkele minuten crash je neer op de USG Ishimura, het immense ruimteschip waarop Dead Space zich afspeelt. Weer enkele momenten later is een deel van je crew al dood en heb je al te maken gekregen met de monsters die je het hele spel lang zullen achtervolgen. Daarna volgt een lange race om de geheimen van de Ishimura te ontrafelen terwijl je op zoek gaat naar je geliefde en een manier om te ontsnappen van dit vervloekte schip. Dead Space laat onmiddellijk je hartslag sneller slaan en zet meteen de juiste sfeer neer.

Het enige nadeel aan dat eerste halfuur is dat het nogal ouderwets kan aanvoelen. De gameplay voelt in dat eerste moment nog niet helemaal goed, ook omdat je de vreemde kantjes van Dead Space nog onder de knie moet krijgen. De game heeft immers nogal de neiging om vijanden in je rug te droppen. Na een tijdje heb je dat door en pas je je aan, maar in het begin kan het een beetje oneerlijk voelen. Zeker omdat je ook niet bulkt van de health points.

Na dat eerste moment volgt echter een game die je steeds op de tippen van je tenen houdt. De afwisseling van smalle, bijna claustrofobische, gangen en open ruimtes waar je achter elk hoekje gevaar verwacht – terwijl dat heel vaak helemaal niet het geval is – werkt perfect. De sfeersetting in Dead Space is dan ook van het beste in het genre. Dit is wat The Callisto Protocol bijvoorbeeld hoopt te zijn. Een ander belangrijk onderdeel daarvan is ook het sound design. Alle geluiden in het schip jagen je constant de stuipen op het lijf en de muziek voegt op de juiste momenten net genoeg toe om de hartslag de hoogte in te jagen.

Alleen is het een beetje jammer dat het hier en daar wat voorspelbaar wordt. Zo zijn er momenten waarbij je de elektriciteit moet omleiden, door bijvoorbeeld de lichten uit te schakelen. Zodra je dat doet worden er meteen een paar vijanden in de omgeving gedropt. Dead Space wisselt daar echter zelden in af. Licht uit is gelijk aan vijanden op je dak, terwijl de game zoveel meer spanning zou kunnen creëren door af en toe net geen vijanden los te laten. Het zou ons in ieder geval nog steeds heel zenuwachtig gemaakt hebben.

Het zijn die paar momenten waar de oude botten van Dead Space nog even naar boven komen, zoals een lang stuk in de game waar door gedoe in het schip de save points niet meer beschikbaar zijn. Geen probleem als dat niet voor al te lang is, maar we hebben de game toch even afgezet toen we dat voor de vierde keer moesten doen en ongeveer dertig minuten voortgang kwijt waren. Dat hoefde even niet.

Zo komen we terecht op de moeilijkheidsgraad van Dead Space, die bij het origineel vooral werd bepaald door een beperkte hoeveelheid ammo. In deze remake moet je nog altijd niet als een gek op alles schieten wat beweegt, maar je zal raar of zelden echt zonder ammo vallen. Is dat wel bijna het geval, dan vind je genoeg credits om in de shop ammo bij te kopen.

Het wapenarsenaal is een mooie mix tussen wapens voor lange afstand en wapens waar je meer mee bent in close combat. We hadden wel het idee dat een paar wapens wat overpowered zijn, waardoor ze al snel vast in de hand zullen zitten.

Visueel zet Dead Space natuurlijk een immense stap voorwaarts, wat nog een belangrijke factor is voor de sfeer. Het schaduwenspel is heel sterk en de HUD die furore maakte in het origineel is hier in al zijn glorie terug en is nog altijd een voorbeeld van hoe je een HUD kan verwerken in een game. Zoals geweten heeft hoofdrolspeler Isaac in deze game ook een stem, wat hij in het origineel nog niet had, maar het zijn toch vooral de andere personages die stralen in de korte momenten waarin er sprake is van gesprekken en dialogen.