REVIEW | Indie Flash - Lone Ruin valt nogal snel in herhaling

Ontwikkelaar Cuddle Monster Games brengt met Lone Ruin een nieuwe entry in het roguelike genre, waar je als jonge avonturier een verlaten en geruïneerde stad exploreert. Aan de inkom van de ruïne word je gelukkig al begroet door een vreemde die je de keuze geeft uit enkele spells die je kan meenemen op de tocht.

De spells in kwestie zijn de aanvallen die je kan uitvoeren. Er zijn heel wat opties, met allemaal hun eigen impact, maar al snel zal je steeds terugvallen op die paar spells die je graag gebruikt. Zodra je dan de ruïne binnen stapt krijg je meteen een gevecht voor je voeten geworpen.

• LEES OOK: Alle Indie Flash reviews & previews
• LEES OOK: Blacktail vertelt een boeiend verhaal
• LEES OOK: Cygnus Enterprises schiet nog wat tekort

Je komt terecht in een ruimte waar de in- en uitgangen worden afgesloten en je oog in oog komt te staan met verschillende vijanden die tevoorschijn komen. Nadat je ze allemaal hebt gedood, komt er een nieuwe wave. Je kan steeds zien hoeveel waves je reeds hebt doorlopen en op het einde krijg je een beloning. Het is tof dat je steeds voor de start een keuze kan maken welke beloning je wil verkrijgen. Dit kan een nieuwe spell zijn, maar ook extra’s om je personage te versterken of bestaande spells te upgraden.

Doorheen de levels vind je ook shops terug waar je verkregen geldmuntjes kan spenderen aan nieuwe spells of upgrades van je personage. Speel je de game op hard, dan zullen de upgrades net dat tikkeltje duurder zijn. Het lijkt erop dat de moeilijkheid voornamelijk zit in de aantal health points waarmee je start. De singleplayer laat je doorheen een aantal levels runnen, waarna je een eindbaas tegenkomt die iets meer strategie vereist. Een survival mode laat je toe om het zolang mogelijk uit te houden tegen aankomende vijanden.

Ons grootste probleem met de game is de moeilijkheid, die misschien toch wat hoog ligt. We zijn tot de eerste baas geraakt, maar hierna hadden we telkens moeite om verder te geraken, want de vijanden kunnen je soms eenvoudig overweldigen met aanvallen. Buiten een dash hebt je bovendien niet echt een defence. Zoals dat hoort in dit genre begin je helemaal opnieuw wanneer je sterft en zo kom je al snel terecht in de zelfde gameplayloop, zonder dat je echt vooruitgang boekt. Audiovisueel zit het wel strak, met strakke drum & bass die je in de flow houdt.