REVIEW | High on Life is perfect hersenloos vermaak

High on Life triomfeert op Game Pass en heeft ook op Steam een zeer sterke start gemaakt. Wanneer we scrollen door de vele positieve gebruikersscores is het duidelijk dat veel gamers onder de indruk zijn van deze komische first-person shooter. Nu wij ‘m zelf helemaal rondgespeeld hebben, begrijpen we eigenlijk niet altijd even goed waarom.

High on Life is de nieuwste game van Squanch Games, waarvan de oprichter – Justin Roiland – een mede-maker is van het megapopulaire Rick and Morty. Roiland heeft dezelfde humor en foute grappen uit de animatieserie overgebracht naar zijn nieuwste gameproductie. Dat begint al vanaf de eerste minuut, wanneer we het gezicht van ons personage kiezen op een zakspiegeltje bedekt met strepen cocaïne, en die spervuur aan grappen eindigt pas bij de aftiteling.

Je ouders zijn de stad uit en jij – een alledaags kereltje – bent alleen thuis met je oudere zus wanneer er plots een buitenaards kartel vlak voor je deur verschijnt. Zij zijn de aarde binnengevallen omdat ze mensen als drugs willen gebruiken. Dankzij een toevallige ontmoeting met een pratend pistool ontsnappen we echter aan dit wrede lot door ons huis naar een buitenaardse wereld te vervoeren. Kort daarna spring je in een premiejagerpak om de verschillende kartelbazen uit te schakelen die het menselijke ras bedreigen. Dat doe je met de hulp van voormalig bounty hunter Gene en een steeds groter wordend arsenaal aan geweren die je altijd aankijken, hun eigen persoonlijkheid hebben en constant praten. Maar echt, tot vervelens toe.

Zo begint een doldwaas planeethoppend avontuur waarin je met een minimale hoeveelheid vrijheid de verschillende targets elimineert. Je verkent de verschillende werelden die naar de belangrijkste leden van het buitenaardse criminele cartel leiden. Dit gaat onder meer van een bruisende futuristische stad tot een bruinkleurige sloppenwijk, over een weelderige jungle en een woestijn. De locaties die we bezoeken trekken makkelijk de aandacht met hun levelontwerp, kleurgebruik en de vreemde personages die ze bevolken. Je hebt echt het gevoel dat je in één van Roilands geanimeerde shows bent gestapt.

High on Life zet bijna alles in op humor. Of je iets grappig vindt is uiteraard subjectief, dus het spreekt voor zich dat je plezier bijna volledig afhangt van het feit of je de grappen kunt waarderen of niet. Wie dat niet doet, zal de onophoudelijke behoefte van het spel om zichzelf aan de speler op te dringen waarschijnlijk strontvervelend vinden. Persoonlijk vinden we dat dit soort humor beter werkt in kleine doses, in een Rick and Morty-aflevering bijvoorbeeld, maar het valt niet te ontkennen dat High on Life zeer geestige grappen heeft. Veel van die grappen doorbreken de vierde muur en bevatten directe verwijzingen naar andere videogames, maar ook de even cynische als grof mondige commentaar van de wapens vonden we bij momenten echt hilarisch.

Toch zorgt de behoefte om elke speelse situatie te vullen met onnozelheden ervoor dat de humor net zo vaak vervelend is. Dat geldt overigens ook voor de kleine cast van pratende geweren die ons constant bombarderen met commentaar en vuile kwinkslagen. Het zorgt vaak voor grappen die of in herhaling vallen, of gewoon niet funny zijn. Gelukkig is het menu, waar je de frequentie waarmee je wapens en vijanden spreken kunt verlagen, nooit veraf. De lang uitgesponnen gesprekken tussen de missies door, zoals je zus en ex-premiejager Gene die voortdurend met elkaar kibbelen over steeds weer dezelfde onderwerpen, zijn afstompend saai. Tussen de regels door ontdekten we soms een goede grap, maar waarom dwing je ons om er naar te luisteren in plaats van door te gaan met het spel? De humor was voor ons dus een beetje hit-or-miss, maar we willen toch benadrukken dat we die sporadische hits echt hilarisch vonden. Het uitbundige karakter en de knotsgekke dialogen, vertolkt door Roiland zelf en een degelijke cast met onder andere JB Smoove en Tim Robinson op de loonlijst, geeft High on Life wel een unieke smoel in het first-person shooter-landschap.

Daarom is het ook jammer dat het shootergedeelte zelf zo doorsnee blijft. Als we eenmaal voorbij de nieuwigheid van die pratende en flink vloekende geweren en de totale humoristische omkadering keken, ging de combat ons per gespeeld uur steeds meer tegensteken. Ons wapenarsenaal, elk uitgerust met ten minste één secundaire vuurmodus, moedigt ons in eerste instantie nog aan om alle mogelijkheden te benutten in de strijd, om vervolgens onvermijdelijk te botsen met de herhaling.

Je eerste metgezel – Kenny – gedraagt zich als een gewoon pistool, maar naast het schieten van slijmkogels heb je ook een explosief secundair schot dat vijanden de lucht in stuurt, waarna ze een makkelijk target zijn om ze in de lucht te houden met onze kogels. Dit secundaire schot gebruik je ook om platformen te draaien die in de omgeving staan, waardoor nieuwe paden worden geopend. Net als Kenny hebben de rest van de wapens elk zo hun unieke vaardigheden, dus elke keer dat je een nieuw krijgt, breiden je mogelijkheden voor gevechten en verkenning zich verder uit.

High on Life geeft je dus zeker voldoende opties om te gebruiken, maar toch hadden wij te vaak het idee dat het allemaal wat onderbenut blijft. Met slechts een handvol vijandelijke types is er sowieso te weinig variatie om de combat tot aan de aftiteling interessant te houden, omdat de meeste shootouts op den duur allemaal hetzelfde aanvoelen. In plaats van spannende nieuwe vijanden te bedenken, gooit de game steeds dezelfde in golven naar je toe waardoor het geheel op den duur nogal saai wordt. Het aantal keren dat een vijand vast kwam te zitten in de omgeving, soms zelfs op een moeilijk toegankelijke plaats, kunnen we ook niet op één hand tellen. Elke missie eindigt bovendien in een baasgevecht dat ook al niet zo bijzonder is.

De metroidvania-elementen in de gameplay, gerelateerd aan de speciale vaardigheden van je guns, beperken zich dan weer tot backtracking. Terugkeren naar plaatsen die eerder bezocht zijn om op zoek te gaan naar geheimen die weggestopt liggen op locaties waar we voorheen geen toegang toe hadden lijkt vooral voer voor de completionists, omdat het beperkt blijft tot kisten die munten bevatten om te besteden in het pandjeshuis in Blim City, zo nu en dan wat verzamelkaarten en zeer zelden verbeteringen voor je wapens. Beloningen die ons niet echt prikkelden, waardoor wij ons alleszins meteen in onze volgende hoofdmissie stortten.

Hoewel wij, met onze kritische blik en enorm veel shooters op de teller, niet voorbij de opvallende gebreken kunnen kijken, willen we wel herhalen dat High on Life ondanks diezelfde gebreken toch een interessante en op zijn eigen manier unieke game blijft. Het is een speelse game met voldoende onderscheidende kwaliteiten die er – gezien het immense succes van de game – duidelijk in slagen om de impact van de belangrijkste tekortkomingen te verminderen. Dat geldt ook voor het visuele aspect van de game. Ook daar zien we brede marges voor verbetering, maar de levendige en kleurrijke wereld met zijn gekke personages maken het erg makkelijk om de ruwere kantjes door de vingers te zien. High on Life is verre van perfect, maar het is wel een game die op zijn beste momenten een smakelijke lach op je gezicht tovert. Als je alleen op zoek bent naar iets hersenloos om de uren mee door te brengen, dan is dit perfect vermaak. Verwacht er alleen niets meer van.