REVIEW | The Callisto Protocol is een vat vol frustrerende clichés

Als er één cliché is dat je in een game nooit mag gebruiken dan is het wel “one more job”. Zo begint jammer genoeg Jacob Lee in The Callisto Protocol. Vijf minuten later ligt zijn ruimteschip in stukken uit elkaar en zit hij zelf opgesloten in een cel. Eigen schuld, dikke bult zeggen we dan.

Nog eens vijf minuten later barst de hel helemaal los. Black Iron Prison, de gevangenis op de maan Callisto waar de game zich grotendeels afspeelt, wordt overspoeld met een soort agressieve zombies. Wat er aan de hand is, dat weet je niet, maar dat je wil en moet overleven is duidelijk.

Op vlak van sfeer zitten we alvast meteen in de game. The Callisto Protocol ziet er van de eerste tot de laatste minuut fantastisch uit. De personages, de zombies, de omgevingen… Er is duidelijk met heel veel oog voor detail gewerkt en Josh Duhamel doet het heel goed als Jacob Lee. Ook het geluid, met heel veel enerverende geluidjes die je op de tippen van je tenen houden en muziek die aanzwelt wanneer je dat verwacht, schittert. Het eerste pakweg halfuur maakt The Callisto Protocol op dat vlak heel veel indruk.

Na die eerste minuten beginnen echter de eerste irritaties wat binnen te sijpelen. Zo is het combatsysteem gewoon ronduit vreemd. Zoals het min of meer hoort in dit soort games beweegt Jacob bijzonder traag. Ook als je het op een lopen zet ben je vrijwel altijd trager dan de vijanden. Dat wil om te beginnen al zeggen dat eens gaan lopen niet mogelijk is. Daarnaast is er ook geen dodgeknop. Om te dodgen moet je gewoon je linkerstick naar links of rechts ingedrukt houden. Timing is daarbij niet van belang, zolang je maar opzij duwt op het moment dat de vijand aanvalt. Het enige wat je moet doen is van kant veranderen, zodat je als een volleerde bokser de slagen ontwijkt.

Daarna is het aan jou om in de aanval te gaan met een paar slagen met je stok. Na twee of drie tikken is het terug aan de tegenstander en begint de dans opnieuw. En dat voor vrijwel elke vijand. 90 procent van de zombies die je tegenkomt zal dit patroon hanteren. Je hebt daarnaast nog blinde vijanden die je in de rug kan steken – waardoor je op een bepaald moment gewoon uren vrijwel heel de tijd gehurkt door levels kruipt omdat het letterlijk de enige vijanden zijn die je tegenkomt – en de typische ‘ik loop naar je toe en ontplof’-vijanden. Hier en daar heb je dan nog een boss fight, maar zelfs dan doe je eigenlijk niets anders dan ‘dodge, dodge, counter’.

Er is letterlijk één vijand die het een beetje anders aanpakt, door van op een afstand projectielen naar je te gooien, maar ook die begint gewoon wild om zich heen te slaan wanneer je in de buurt komt. Bovendien is die uitermate irritant wanneer je meerdere vijanden tegelijk hebt. Je kan immers niet echt snel lopen en naar hem toe sprinten om hem eerst een kopje kleiner te maken, waardoor zijn afstandsaanval op bepaalde momenten bijna oneerlijk is. We gaan eerlijk zijn, wij hebben de game al vrij snel op easy moeten zetten en zelfs dan ging het allemaal niet altijd even vlot. We zijn nu geen geweldige gamer, maar er zijn weinig games die we niet op normal kunnen spelen.

Vijanden kunnen ook muteren, waarbij er tentakels uit hun lichaam komen vlak voor ze dat doen. Slaag je er in om die tentakels kapot te schieten, dan vallen ze snel dood en muteren ze ook niet. De tijd die je krijgt om ten eerste te zien dat er tentakels zijn en vervolgens te mikken met je wapen is echter zo miniem dat het vaak niet de moeite is. Vooral omdat de camera tijdens gevechten echt alle kanten op zwaait en je meer dan eens het overzicht kwijt speelt. We kunnen ons nu al voorstellen dat er flink wat spelers gewoon misselijk zullen worden van al dat gezwiep.

Dat wordt niet beter als je weet dat het merendeel van de game zich afspeelt in smalle gangetjes. We snappen dat het een lineaire game is en dat een soort benauwdheid past bij het verhaal, maar als je het gevoel krijgt dat je gewoon constant door gangetjes loopt, dan zit er iets fout. Pas naar het einde van de game toe wordt er een beetje ruimte gecreëerd. Exploratie wordt echter niet aangemoedigd. Vaak kom je terecht op plekken waar dan een paar vijanden op je staan te wachten. Versla je die, dan is je beloning meestal gewoon niets. Geen health pack, geen kogels, geen collectible… Niets, nada, noppes. Als speler besluit je dan al snel om gewoon het correcte pad te blijven volgen.

The Callisto Protocol heeft bovendien de irritante neiging om vijanden te laten spawnen in gebieden waar je net bent geweest. Je loopt bijvoorbeeld van punt A naar punt B, waarbij je geen vijanden tegenkomt. Je draait je om en loopt van punt B naar punt A en plots duiken er overal vijanden op. Het voelt als een heel goedkope manier om spelers te laten schrikken, want natuurlijk verwacht je dat de eerste keren niet. Na vijf keer heb je het wel door natuurlijk en is het spannende er wel vanaf.

The Callisto Protocol trapt wel in meer van die horrorclichés. Zo zijn er veel te veel momenten waarop je ergens naartoe moet lopen en natuurlijk de brug instort of je naar beneden valt of er een pad wordt geblokkeerd door een of andere instorting. Oh nee, nu moeten we helemaal rond gaan… Saai en voorspelbaar, zoals heel veel aspecten van The Callisto Protocol.

Wat niet voorspelbaar is, is trouwens het verhaal. Niet omdat het een goed verhaal is, maar wel omdat het om te beginnen in schokken en brokken wordt verteld en het er daarnaast in slaagt om niet één maar twee videogameclichés met elkaar te verweven. We gaan er niet te veel over vertellen, maar het einde deed ons bijna in schaterlachen uitbarsten. Het verhaal wordt ook niet stap voor stap gebracht. In de laatste uren van de game wordt gewoon alles in één grote puree op je bord gesmeten. Ook de paar personages die de game telt worden gewoon slecht naar voor gebracht. De big bad guy komt vijf seconden in beeld en zijn motivatie is gewoon blegh. Sommige personages sterven dan weer op zo'n manier dat je er eigenlijk niets om geeft, terwijl het karakter van andere personages zo snel omslaat dat je je afvraagt wat eigenlijk hun motivatie is.

The Callisto Protocol slaagt er zelfs in save points te verknallen. De game laat je enkel toe te saven en te herladen op bepaalde checkpoints. Daar hebben we natuurlijk geen enkel probleem mee, alleen zijn die soms zo bizar neergelegd dat we meermaals hoofdschuddend voor ons scherm zaten. De game slaat immers niet op nadat je upgrades hebt gedaan aan je wapens. Nochtans kan je dat enkel en alleen doen op veilige plekken in de game. De save gebeurt echter altijd vlak voor je upgrades kan doen, omdat je dan natuurlijk ergens een ruimte bent binnen gewandeld. Het gevolg is dus dat als er een upgradestation is vlak voor een moeilijk gevecht en je een aantal keren sterft, je ELKE KEER OPNIEUW je upgrades moet doen. Wie verzint zoiets?

Tot slot zijn er ook nog eens gevechten waarin je bijna wordt geforceerd om je vuurwapens te gebruiken of de GRP. Dat laatste is een soort handschoen waarmee je items kan oprapen en weggooien. Dat kan je natuurlijk ook met vijanden, die je dan bijvoorbeeld tegen een muur vol scherpe pinnen kan smijten. Je moet dat ding echter zo weinig gebruiken dat je op die momenten bijna vergeet dat je het hebt. Je steekt ook niet echt geld in de upgrades, want je hebt het toch niet nodig. Tot je het plots wel nodig hebt en jij daar staat met je starterskit.

Op vlak van vuurwapens heb je ongeveer hetzelfde probleem. Hier steek je natuurlijk wel upgrades in, want het is altijd handig om een zombie met een welgemikt schot aan flarden te knallen. Alleen word je niet overspoeld met kogels en probeer je dus een beetje spaarzaam te zijn. Het is daarom godgeklaagd dat er een paar vijanden zijn waarbij je verplicht wordt om al je ammo in ze te pompen. We moesten zo voor het eindgevecht van de game zelfs enkele checkpoints terug herladen, zodat we aan het upgradestation voldoende kogels konden kopen. Niet dat die baas niet op een andere manier te kloppen viel, maar het verschil in moeilijkheid tussen gewoon knallen of de aangeboden oplossing gebruiken was bijna niet te overzien.

Het is een vergissing waar The Callisto Protocol wel meer intrapt: bizarre moeilijkheidsspikes. Het is lang geleden dat we nog zo kwaad geworden zijn tijdens het gamen, omdat het met momenten gewoon oneerlijk aanvoelde. Ook dat heeft te maken met designkeuzes. Zo duurt het ettelijke seconden voor je van wapen kan wisselen. An sich geen probleem, ware het niet dat het soms bijna onmogelijk is om de ruimte te creëren tussen jou en je vijand om die tijd te kunnen nemen, waardoor de actie telkens onderbroken wordt en jij er dus niet in slaagt om het wapen waar wel nog kogels in zitten te pakken te krijgen. Ook het feit dat je totaal niet kan gaan lopen wanneer je eens een klein foutje maakt past daar in, aangevuld met checkpoints die soms heel ver uit elkaar liggen, waardoor je moeilijke segmenten helemaal opnieuw moet spelen vanwege één kleine vergissing. Een aantal uren van de in totaal 13 uur die The Callisto Protocol ons aan de praat wist te houden gingen ongetwijfeld daar aan op.