REVIEW | Marvel's Midnight Suns weet te verrassen

Tijdens de zomer van 2021 kwam de eerste trailer van Marvel’s Midnight Suns boven water op Gamescom. Een tactische turn-based game door Firaxis, makers van XCOM, vol Marvel superhelden? Niet iets dat we hadden zien aankomen, maar dat toch direct op onze wishlist belandde. Hoe je de toch wel spectaculaire gevechten van Marvel naar de trage, methodische gameplay van XCOM brengt, ligt niet voor de hand. Na enkele vertragingen is het spel beschikbaar en zijn we in staat te zien wat men er van gebakken heeft.

In Midnight Suns neem je de rol op je van The Hunter, een nieuwe held in het Marvel universum. Enkele honderden jaren geleden heeft The Hunter de wereld gered van de “Mother of Demons” Lilith, die toevallig ook de moeder van The Hunter is. Bij die overwinning liet je, om onduidelijke redenen, ook zelf het leven. In het heden blijkt echter dat Hydra, de “slechteriken” uit het Marvel universum, Lilith terug tot leven gewekt heeft. Zij bedankte Hydra hier prompt voor, door hun via magie voor haar kar te spannen. Om de wereld opnieuw tegen Lilith te beschermen, schiet Lilith’s zus ook in gang en besluit ze om The Hunter opnieuw tot leven te wekken.

Je begint het spel met The Hunter naar jouw voorkeur in te stellen. De opties zijn vrij beperkt, het belangrijkste is eigenlijk de geslachtskeuze. Persoonlijk vonden we de vrouwelijke versie zowel qua voice acting als stijl aanzienlijk beter dan de mannelijke, bij die laatste leek elke vorm van persoonlijkheid achtergebleven in het graf. The Hunter wordt na haar verrijzenis geïntroduceerd aan de Midnight Suns: één van de vele superhelden teams die géén Avengers zijn. Bij het grote publiek zijn ze minder gekend, enkel Blade en Ghost Rider doen misschien een belletje rinkelen bij degenen die al wat ouder zijn. Karakters als Magik en Nico Minoru zijn waarschijnlijk voor velen totaal onbekend. Comic liefhebbers fronsen op dit moment misschien al hun wenkbrauwen: “bedoel je niet de Midnight Sons, dat losvaste team van superhelden met Blade en Ghost Rider dat al 30 jaar bestaat?” Nou, nee. Maar ook, toch wel een beetje? De Midnight Suns zijn een, om één of andere onbekende reden hernoemde, moderne versie van de Midnight Sons, met oude, nieuwe en een paar gereïncarneerde leden. Of zo. Wie meer wil weten zal eens bij zijn lokale comic guru moeten langs gaan. Wij moeten dringend onze tante helpen de wereld te redden van onze demonische moeder.

Wie zich sinds de onthulling van het spel niet is blijven informeren, is er waarschijnlijk nog steeds van overtuigd dat Midnight Suns neerkomt op “XCOM met Iron Man & co”. De waarheid is echter minder eenvoudig voor te stellen. Het is inderdaad nog steeds turn-based combat, en je hebt een basis, The Abbey, waar je jezelf terugtrekt om je helden te trainen en aan onderzoek te doen. Maar daar stopt de XCOM vergelijking ook wel zo’n beetje, en komt er heel wat meer bij kijken dan we verwacht hadden.

Zo zijn de gevechten eerder een erg uitgebreide deck builder game. Denk aan een 3D-versie van iets als Slay The Spire, maar dan met wat meer tactische bewegingsmogelijkheden. In een vrij kleine arena neem je het met drie helden op tegen een overmacht aan vijanden. Voor wie niet bekend is met de term deck builder game: denk aan een spel als Hearthstone of Gwent uit The Witcher, waarbij je elke ronde kaarten trekt uit een verzameling die je gedurende het spel steeds beter probeert te maken. Hoewel dit genre de laatste jaren aan populariteit wint, is het toch geen evidente keuze om hier de populaire Marvel franchise aan vast te hangen.

Ben je voorbij de “maar dit is helemaal geen Marvel XCOM!” teleurstelling, dan moet je constateren dat het als lichtjes vermomde deck builder wel goed in elkaar steekt. Je team bestaat, uiteindelijk, uit twaalf helden, waar je er elke missie drie van kan meenemen. Elke held heeft zijn eigen samen te stellen deck met unieke kaarten. Uit de combinatie van die drie decks kan je dan elk gevecht trekken. Dit geeft enorm veel ruimte tot experimenteren. Sommige helden hebben kaarten die zeer complementair zijn aan andere kaarten, maar het is ook mogelijk om helden als specialist samen te stellen, en bijvoorbeeld iemand in je team te zetten die zich focust op healing. Het spel tilt zich zo boven zijn genre en maakt een goede kans toch een breder doelpubliek aan te spreken. Spijtig is wel dat de gevechten vrij kort zijn, en een missie zich quasi altijd afspeelt in 1 vierkante locatie zonder veel mogelijkheden om jezelf één of ander tactisch voordeel te geven.

In elk spel waar je met superhelden aan de slag gaat, botst het verhaal van de oppermachtige held vaak tegen de uitdaging die het spel toch moet bieden. Midnight Suns probeert daar een beetje een mouw aan te passen door je regelmatig wat grunts te serveren: vijanden die het na 1 slag al begeven. Omdat je maar een beperkt aantal aanvallen per ronde kan uitvoeren, zijn deze vijanden nog steeds een bedreiging want ze zullen je nog steeds schade berokkenen, maar het voelt dan wel cool als je met één goed gemikte aanval ineens twee vijanden uitschakelt. Je krijgt zo wel het gevoel dat je met superhelden op pad bent, maar soms lijkt het toch wat bevreemdend. Als je met Captain Marvel op pad gaat en een teamlid de erg terechte opmerking maakt dat “Captain Marvel die met Hydra gaat vechten, vergelijkbaar is met wij die tegen een mier zouden vechten”, is het toch wat vreemd dat diezelfde Captain Marvel vervolgens vier keer moet slaan om een naamloze Hydra officier uit te schakelen. Captain Marvel, die er haar hand ook niet voor omdraait om los door een enorme ruimteschip te vliegen.

Het is niet onbegrijpelijk dat er heel wat bekende superhelden speelbaar zijn, commercieel zijn ze natuurlijk erg interessant, maar misschien was het beter dat je vooral met de mindere goden aan de slag ging, en af en toe door één van de toppers vergezeld wordt tijdens belangrijke missies. Los van het feit dat je dus af en toe stevig op je suspension of disbelief moet rekenen, is men er wel in geslaagd om de gevechten voldoende “super” te maken. De sterkste aanvallen van je helden hebben knappe animaties die zeker indruk maken.

Het combat gedeelte van Midnight Suns zit dus zeker goed in elkaar, maar tot onze verrassing is dit niet de hoofdmoot van het spel. De meerderheid van je tijd zal je doorbrengen in The Abbey, de thuisbasis van de Midnight Suns. Je kan dit vergelijken met The Citadel in Mass Effect: een iets te grote locatie, met iets te veel karakters om mee te praten, iets te veel geheimen om te vinden, en waar werkelijk iedereen wel iets van je wil hebben. De andere helden lopen er rond, en hebben altijd wel iets te vertellen, soms in die mate dat we meerdere keren luidop vloekend vragen dat iedereen nu even z’n bek zou houden zodat je gewoon rustig die nieuwe kaart kan gaan upgraden.

Los van de overdaad, en eens je vrede neemt met het feit dat je in een halve visual novel zit, valt het eigenlijk wel goed mee. De algemene teneur van de dialogen doet vooral denken aan de humor uit de Guardians of the Galaxy films: vaak wat puberaal, veel referenties naar oude films (“Don’t cross the streams”, of een opmerking dat je monsters geen eten mag geven na middernacht, ...), veel gestechel tussen de helden, ... Pak er tussen de missies, die vaak maar een kwartiertje duren, gerust een zak popcorn bij want je sociale leven is wel degelijk het grootste deel van het spel. Je kan de dialogen natuurlijk skippen, maar dan negeer je eigenlijk een aanzienlijk deel van het spel. Je voelt wel aan dat dit gemaakt is voor fans van het Marvel universum die er naar uitkijken om eens met Iron Man te gaan vissen of diepgaande esoterische gesprekken te voeren met Dr Strange. Het helpt ook dat de voice acting over het algemeen prima is, hoewel sommige karakters iets te veel proberen te praten als de acteurs uit de films, terwijl het spel blijkbaar geen rechten heeft om de gezichten van diezelfde acteurs te gebruiken. Samen met het gebrek aan lip syncing geeft dit soms een vreemd gevoel.

Waar het in The Abbey toch mis gaat, is bij het werkelijk absurde aantal verschillende zaken die je moet verzamelen. Dat je de kaarten in je combat deck kan upgraden met bepaalde resources klinkt niet onlogisch, maar de kaarten zelf komen uit Gamma Coils die je tijdens missies kan verdienen, en om de kaarten te verbeteren heb je één of meerdere van drie soorten essences nodig, die je in en rond The Abbey kan vinden. Je kan ze ook maken door ongebruikte kaarten te vernietigen.

Maar dan moet je je research opties eerst upgraden. Waar je artefacts voor nodig hebt. Die je op hun beurt ook weer ergens moet zoeken in het terrein rond je basis. Daarnaast heb je ook nog wat geld nodig, dat je verdient in missies, of hier en daar ook gewoon kan oprapen. Verder kan je nog op zoek naar allerlei planten (10 verschillende, om potions mee te maken), recepten (om die potions te leren maken), blauwdrukken (om eenmalige items mee te maken), schatkisten (om nieuwe pakjes vrij te spelen), sleutels (om die schatkisten open te maken), cadeautjes (om te geven tijdens het volgende uitje met je favoriete collega), complimenten (om uit te delen aan de collega’s die net niet belangrijk genoeg voor je zijn om iets mee te gaan drinken), intel caches, intel (néé dat is niet hetzelfde!), unieke locaties (om je even af te zonderen met een collega …), dagboeken (die om één of andere reden blad per blad verspreid zijn over het hele domein), schilderijen (om je huis op te fleuren), Gloss (om de pakjes die je in de schatkisten vond aan te kunnen trekken), Tarot kaartjes, meubels (om je slaapkamer in te richten) … De lijst lijkt eindeloos.

In het domein zijn er dan ook nog allerlei gebieden die initieel ontoegankelijk zijn. Daar moet je dan weer bepaalde spreuken voor vrij spelen, die je bij geheime tekens kan gebruiken, nadat je een solo gevecht hebt gewonnen, dat alleen te vinden is bij volle maan en als je de dag ervoor Spiderman hebt verslagen bij een spelletje wiezen. Heb je er trouwens aan gedacht om je hond elke dag te aaien zodat die zijn combat bonus niet verliest? Soms is te veel, ook gewoon echt te veel. Is het allemaal nodig om te doen? Niet echt natuurlijk, maar veel van deze zaken zorgen wel dat je helden beter worden en ze vullen het achtergrondverhaal aan. Over het algemeen zijn we niet de grootste “nutteloze” collectible jagers om toch maar een extra achievement te halen, maar in Midnight Suns hadden we toch het gevoel dat het eigenlijk allemaal nodig was om het spel “juist” te spelen.