REVIEW | Pokémon Scarlet & Violet is het beste en het slechtste van Pokémon

Pokemon Scarlet en Violet vormen de negende generatie van de bekende franchise van vangen, ruilen en vechten die al meer dan 25 jaar de popcultuur over de hele wereld heeft overgenomen. Als nieuwigheid in de serie biedt Scarlet and Violet de eerste volledig open wereld van de franchise waar spelers onbelemmerd kunnen navigeren en lopen in elke gewenste richting terwijl ze ernaar streven om drie verhaallijnen te voltooien of, simpelweg, to catch’em all.

Sinds het ontstaan van de Pokémon games heeft Gamefreak de formule van de games op een erg trage manier geëvolueerd, vaak aangepast aan de hardware waarop de games draaiden. Op de Game Boy en (3)DS hadden ze echter nooit de immersie waar de fans van de serie van droomden. Sinds de release van de Switch heeft Gamefreak eindelijk iets grotere stappen durven nemen, tot het resultaat dat we vandaag op ons bord krijgen. In wezen is Gen IX wat Pokemon altijd is geweest: een avontuur door een uitgestrekte wereld vol geweldige wezens om vriendschap mee te sluiten, eigenzinnige personages om tegen te komen en een gevoel van een wereld die groter is dan je denkt.

Alle drie deze factoren blijven kloppen. Met een volledig vrije en open wereld om te ontdekken komen de Pokémon die zichtbaar rondzwerven in de wereld meer tot leven. De gym leaders en verschillende klasgenoten en docenten van de school waar je personage in het begin lid van wordt, voegen persoonlijkheid toe aan elke zone. En al met al kun je niet anders dan je volledig meegezogen voelen in de Paldea-regio en de wereld van Pokemon.

Natuurlijk, ervan uitgaande dat je voorbij de grafische minpunten kunt komen. Hoewel we persoonlijk vrijwel geen gamebrekende of bizarre grafische momenten hebben meegemaakt, is het vrij duidelijk dat de graphics van Scarlet en Violet over het algemeen ondermaats zijn. Hoewel de Pokémon zelf gedetailleerd zijn, laden texturen en modellen langzaam en bewegen ze onhandig, bewegingen zien er (vooral van NPC's) van een afstand belachelijk uit en de framesnelheid wordt vaak drastisch verlaagd. Het is eerlijk gezegd onaanvaardbaar dat de game is geleverd met zulke in het oog springende en onafgewerkte graphics en memory leakage.

Hoewel we de ontwikkelaars deze zonde niet vergeven, kunnen we er voorbij kijken vanwege hoe leuk en bevredigend het toch is om te spelen. Leven in een tijd van meer dan 1.000 Pokémon betekent eindeloze opties van metgezellen om uit te kiezen terwijl je beslist of je het opneemt tegen de Pokemon League en zijn gym leaders, de villans van Team Star of de geheimen van de Titan Pokémon ontdekt in de drie verhaallijnen van het spel. We waarderen het dat er echt geen vaste volgorde is.

De moeilijkheid van de game is in de eerste uren niet echt aanwezig: gevechten zijn simpel, zowel tegen trainers als Pokémon, maar het is wel de ideale manier om de nieuwe features van de game uit te testen. De nieuwe auto-battle mechanics gecombineerd met de terugkeer van het automatisch delen van experience met je hele team, betekent dat je sneller dan ooit nieuwe Pokémon kunt trainen en minder last hoeft te hebben van experimenteren met verschillende soorten nieuwe Pokémon en hun zwakke en sterkte punten. Dat betekent niet dat je niet gehecht kan raken aan je startteam, maar wie wil nu niet de nieuwe soorten eens aan de tand voelen?  Zodra de tweede helft van je avontuur begint, gaat de moeilijkheid ook de lucht in, al geldt dat niet voor willekeurige trainers die je op je pad tegenkomt. De meesten hebben helaas maar één Pokémon om tegen te vechten en bieden zelden een uitdaging.

Andere quality of life updates zoals navigatie via je Koraidon of Miraidon en snel reizen zijn een double-edged sword. Aan de ene kant is het geweldig om nooit een partyslot te hoeven verspillen aan een Pokémon die puur voor navigatie is, of om een ​​van je vier zetten te verspillen aan een HM die je eigenlijk niet wilt gebruiken. Aan de andere kant heeft het de navigatie van het spel enigszins vereenvoudigd. Ook het gevoel van progressie is voor een stuk vergeten, iets wat we wel missen. Misschien zijn we een beetje nostalgisch, maar in Pokémon Scarlet en Violet is er zelden of nooit dat gevoel van progressie, hoe leuk het ook is om je Pokémon te levelen en badges te verzamelen.

Dat is een doorlopende factor voor de algehele uitdaging met het spel, want hoe levendig de wereld ook is met zijn wilde Pokemon en talloze karakters, hij voelt nog steeds totaal leeg en zonder persoonlijkheid. De wilde omgevingen die je doorkruist, zijn gewoon uitgestrekte, grotendeels lege ruimtes die de meest typische elementen vormen: grasvelden, besneeuwde bergen, donkere grotten, woestijnen, enzovoort. Een modderig gebied voelt een beetje uniek aan, maar over het algemeen voelt het gewoon als een lege wereld. Een pluspunt zijn gelukkig de Pokémon zelf: die zie je wel vaker in families rondlopen, eens vechten tegen elkaar of gewoon blij zijn dat hun leider bij hun is.De steden hebben een zekere charme, met bloemenfestivals en openluchtmarkten, maar je motivatie om er langer te blijven dan nodig is om hun gym leader te verslaan is bijna onbestaande.

Er zijn pre-gym-uitdagingen die moeten worden voltooid voordat je het tegen een gymleider kunt opnemen - in wezen minigames die het tempo van het spel onderbreken en meestal onschadelijk zijn - dus je krijgt wat tijd in de steden. Maar als je klaar bent? Is er geen echte reden om naar de meeste ervan terug te keren, behalve misschien om te winkelen. Er is geen echte side-questing met willekeurige bewoners waar je limonade voor moet halen, vreemde huizen aan de kant van de weg of wegversperringen waar je doorheen moet navigeren buiten de pre-gym tests en de Star-bases, waarbij ze soms wegen afschermen tot je hen verslaat. De muziek biedt niet echt een meerwaarde aan de vele zones die je doorloopt, maar de muziek is wel opmerkelijk gevarieerder geworden. Dat is mede te danken aan Toby Fox, de ontwikkelaar van Undertale, die meehielp aan de muziek van de overwereld en Terra-raid battles.

De nieuwe gimmick van Pokémon Scarlet en Violet, Terastallization, is best interessant. Elke Pokémon heeft nu een tera-type dat volledig gescheiden is van hun werkelijke type, dat, wanneer geactiveerd, de Pokémon in dat type verandert en ze sterker maakt totdat ze worden verslagen of het gevecht eindigt. Het kan niet opnieuw worden gebruikt totdat het is opgeladen en kan een totale game-changer zijn in een wedstrijd. Hoewel we er vast van overtuigd zijn dat dit relatief een heel interessant mechanisme kan zijn, is het in het spel voor één speler nog steeds een beetje alledaags. In gymgevechten weet je altijd welk tera-type de uiteindelijke Pokémon zal hebben, dus het is niet zo'n gedoe om je daarop voor te bereiden, vooral gezien de brede beschikbaarheid van honderden Pokémon om uit te kiezen vanaf het moment dat het spel begint. Maar het kan zeker een manier zijn om defensieve dekking te bieden aan je eigen team of om je aanvallend een boost te geven.

De manieren waarop je Pokémon met verschillende tera-types kunt vangen, zijn door ze in het wild op vaste locaties tegen te komen of door tera-raids voor vier personen. De eerste kan behoorlijk moeilijk worden, omdat de levels van deze Pokémon veel hoger zijn dan al het andere in het gebied, en bovendien zijn ze ook nog eens gebuffed. De tweede is iets om samen te doen. Je kunt deze alleen spelen (met behulp van NPC's) of online met vrienden, en de gevechten worden gerangschikt op sterren. In de eerste uren zullen de raid battles niet een grote uitdaging geven, maar later bij de end-game kunnen ze toch pittiger worden, zoals bij Gigantamax in Sword en Shield.

In Scarlet en Violet is het ook voor de eerste keer mogelijk om gewoon vrienden in je wereld uit te nodigen en met tot 4 trainers samen door de wereld te lopen, rijden, zwemmen en vliegen, naargelang wat je travel Pokémon al kan. Dit gaat helaas soms eens gepaard met een extra framedrop hier en daar. Je kan daarnaast ook alleen of samen picnicken. Je zet een tafel op, zend al je Pokémon uit (jouw volledig team en 1 voor elk van je vrienden) en je kan met een bal spelen of eten klaarmaken met de vele ingrediënten die de game je te bieden heeft en kan vinden in de wereld. Het is een kleine extra die, net als bij Zelda: Breath of the Wild, de game wat meer leven kan geven.

Daarnaast kunnen we ook met blijdschap melden dat het verhaal eindelijk een stap in de goede richting is. Niet alleen zijn er drie verhaallijnen, sommige daarvan kunnen je echt emotioneel raken. De lore in de game is van hogere kwaliteit en ook de leraren van je school, die je leuke extra’s bijbrengen zoals leren over EV’s en critical hit kansen, geven wat extra Persona flair in de zin dat ze duidelijk meer te zeggen hebben dan slechts één of twee zinnen.

Het gebrek aan persoonlijkheid voor de wereld en het ontbreken van een gevoel van vooruitgang zijn jammer, maar ze dempen nog steeds niet helemaal de vreugde van het spelen van Pokémon Scarlet en Violet. Vechten gaat soepel als altijd, met een eindeloze reeks bewegingen om uit te testen. Het feit dat je nu moves naar believen kunt vergeten en opnieuw kunt leren, TM's kunt bouwen van materiaal dat is verzameld door Pokémon te verslaan en zelfs je team ter plekke kunt hernoemen, maakt enkele van de eenvoudigste dingen veel leuker dan speciaal een item of een NPC te vereisen die je hierbij moet helpen.