REVIEW | Sonic Frontiers knalt door grenzen heen, zonder potten te breken

Van alle Sonic-games die de laatste jaren verschenen zijn, was het Sonic Mania die door fans het best ontvangen werd. Opvallend, aangezien het spel ‘slechts’ een hommage is aan de oorspronkelijke Sonic-games uit de jaren ’90, inclusief authentieke graphics. Toch weerhoudt dit Sega en Sonic Team er niet van om met Sonic Frontiers opnieuw innovatief uit de hoek te komen. Fans van de hyperactieve egel trokken dan ook grote ogen toen ze hem in de eerste beelden zagen ronddolen in een uitgestrekte open wereld.

Na enkele uren spelen blijkt dat het niet geheel correct is om Sonic Frontiers een open wereld game te noemen. Een duistere kracht heeft het vliegtuigje van Sonic, Tails en Amy neergehaald, waarna uitgerekend Sonic op mysterieuze wijze en moederziel alleen op Kronos Island terechtkomt. Het robuuste Kronos Island is niet het enige speelveld waar de game je naartoe brengt, het eiland maakt deel uit van de Starfall Islands: een vijfdelige eilandengroep opgesplitst in verschillende thema’s. In een zoektocht naar zijn vrienden en Chaos Emeralds reist de blauwe egel eiland voor eiland af, waardoor de game is opgesplitst in meerdere gebieden. Gelukkig zijn de regio’s aardig groot in omvang, wat toch een gevoel van vrijheid met zich meebrengt.

Ondanks de variatie in eilanden, gaande van een uitgestrekte woestijn tot een vulkanisch domein, moet gezegd worden dat de werelden weinig speciaal en sfeerloos aanvoelen. Hoewel een gebrek aan bomen of obstakels als voordeel met zich meebrengt dat Sonic in volle snelheid nergens tegenaan knalt, oogt het geheel kaal en zijn er weinig locaties die je als speler na langere tijd zullen bijblijven. Daarnaast is het even wennen om typerende Sonic-elementen als rails, snelheidsboosts en springveren aan te treffen in een meer realistisch ogende wereld, al komen ze goed van pas om à la Sonic in een mum van tijd van punt naar punt te razen.

Vooral na wat oefening brengt het een leuk gevoel met zich mee om al springend, schuivend en puzzelend in hoog tempo de eilanden te doorlopen, wat vaak gepaard gaat met het toevallig ontdekken van Memory Tokens. Deze tokens zijn één van de vele verzamelobjecten die Sonic Frontiers rijk is en leveren herinneringen op van Sonic’s vrienden, wat je als speler mondjesmaat meer informatie oplevert over het mysterie dat er zich heeft afspeelt.

Een tikkeltje moeilijker om te verzamelen - maar wel leuk en essentieel – zijn de tandwielen van vijandelijke personages. Hiervoor dient Sonic vakkundig een mini-eindbaas tegen de grond te werken, wat behoorlijk uiteenlopende gevechten oplevert. Het ene moment staat Sonic in een boksring om zijn vijand tegen de rand te beuken, terwijl hij zich iets later aan de staart van een zandmonster vastklampt voor een ruig ritje. De gevechten fungeren bovendien als een ideale showcase van Sonic zijn nieuwe moves, die aan de hand van levellen en een skill tree steeds verder in het spel worden uitgebreid.

Eenmaal de tandwielen verkregen, is de tijd aangebroken om de Cyber Space te betreden. Aan de hand van diverse poorten - vergelijkbaar met Shrines uit The Legend of Zelda: Breath of the Wild - reis je naar korte, lineaire levels met Sonic’s kenmerkende 2D- en 3D-platformactie. Deze Cyber Space-levels zitten goed in elkaar, voelen vertrouwd aan en zijn lekker uitdagend. De levels meerdere malen voltooien om alle rode munten te verzamelen, voldoende gouden ringen te bemachtigen en een toptijd neer te zetten, levert extra Vault Keys op als beloning.

Om de cirkel vervolgens rond te maken, worden de Vault Keys ingeruild voor de felbegeerde Chaos Emeralds. Wanneer alle smaragden van het eiland in Sonic’s bezit zijn, is het moment daar om als Super Sonic af te rekenen met een indrukwekkende titaan. In deze krachtige vorm van Sonic is het onmogelijk om schade op te lopen, waardoor het slechts een kwestie van tijd is om de vijand zo veel mogelijk schade te berokkenen. Ondanks de creatieve gevechten tegen de alledaagse vijanden, zijn de eindbaasgevechten door louter wat button bashen verrassend genoeg een stuk minder origineel.

Ook op audiovisueel gebied weet Sonic Frontiers geen al te sterke prestatie neer te zetten. Vooral de cutscenes zien er grafisch erg wisselvallig uit, maar ook de gesproken dialogen waarin Sonic cool probeert over te komen klinken zo onnatuurlijk dat het zelfs cringe wordt. Het meest vervelende is dat de prestatie ook de gameplay in de weg zit, en dat zelfs op PlayStation 5. Objecten als platformen, loopings en ringen worden veel te laat ingeladen met enorm veel pop-in tot gevolg. Even van op afstand de wereld bekijken om nieuwe platformobjecten te ontdekken, heeft dan ook weinig zin.