REVIEW | The Chant slaat helaas de bal mis

The Chant is een third person single-player horror/actie-avonturengame die plaatsvindt op een afgelegen eiland genaamd Glory Island. Hier zitten vier personen die samen een “Spiritual Retreat” ondergaan, wat mooie woorden zijn voor een sekte. Hoofdpersonage Jess is uitgenodigd door een vriendin uit haar kindertijd, Kim, om naar het eiland te komen en te helen van hun donker verleden. Echter tijdens het allereerste ritueel waar Jess aan deelneemt, “The Chant”,  loopt alles mis…

De proloog lijkt veelbelovend. Je speelt even als jonge, zwangere vrouw en moet weglopen van allerlei mensen met maskers op die een of ander ritueel willen uitvoeren. Waarom je exact moet weglopen is na het uitspelen van de game nog steeds een raadsel. Wel was het tutorial-gewijs een goede manier om uit te vinden hoe je kan bewegen en manoeuvreren in het spel. Daarna ga je over naar de main game. Jess komt aan op het eiland en ontmoet haar childhood bestie Kim. Je krijgt kort de tijd om allerlei gebouwen op Glory Island te ontdekken. Daar kan je allerlei dingen vinden die belangrijk zijn voor het verhaal zelf: brieven, postkaarten en videorollen. Die moet je lezen en bekijken als je meer wil weten over het verleden van Glory Island en de man die heel de cult “Prismatic Science” heeft opgezet. Je komt later in het spel iets meer te weten over de oprichter, maar niet enorm veel als je alle collectibles hebt gemist.

Veel tijd in de sekte spendeert Jess niet, want tijdens het allereerste ritueel waar ze aan deelneemt loopt het al mis. Kim wordt getriggerd door de “spirituele thee” (inclusief hallucinogene paddenstoelen) in combinatie met de aanwezigheid van Jess. Kim verbreekt het gezang en loopt weg uit de cirkel. Omdat The Chant verbroken is, wordt The Gloom geopend. The Gloom is een psychedelische dimensie met allerlei wezens die iedereen kunnen vermoorden, en steeds sterker worden door negatieve emoties van de personages. Jij moet als Jess de monsters in The Gloom verslaan.

Combat werkt als volgt: je hebt drie meters die je goed moet onderhouden. De eerste meter is de Mind meter: indien deze leegloopt, geraak je in een toestand van paniek en kan je niets anders doen dan weglopen van The Gloom om erbuiten weer te kalmeren. Je kan wel mediteren als je Spirit-meter het toelaat. Verder heb je de Body-meter: indien deze leeg is, ga je dood. De laatste meter is de Spirit-meter: deze heb je nodig om verschillende abilities op te roepen die je helpen in je gevecht tegen de wezens in The Gloom. De meters kan je vullen door planten te eten die te vinden zijn op het eiland. De planten zijn echter enorm schaars, zelfs in de laagste difficulty. Dit was enorm frustrerend en heeft ons vele deaths opgeleverd, want je hebt exact dezelfde planten nodig (en altijd een combinatie van meerdere) om wapens te craften. Zonder wapens kan je niet veel doen tegen de psychedelische wezens, maar je hebt ze ook nodig om levend te blijven. Het systeem van combat is heel goed gevonden, maar de schaarste van de planten maakt het lastig. Er is een variëteit aan wezens, maar na een tijdje worden ze erg eentonig… Zeker als dezelfde groep vliegen je voor de dertigste keer komt aanvallen. Ook moet je telkens hetzelfde monster verslaan voor je een stuk van een puzzel kan vinden dat je nodig hebt om verder te geraken in het spel.

The Chant leek op het eerste oog een spel dat je ging onderdompelen in een echte cult-setting, maar dat is uiteindelijk niet het geval. Na een halfuur spelen kom je meteen terecht in The Gloom en moet je telkens hetzelfde soort puzzels oplossen om verder te komen. Je spendeert een weekend op Glory Island maar alle gebeurtenissen lijken op dezelfde avond te zijn. Uiteindelijk leer je bij over waarom de overige personages aanwezig zijn op het eiland, maar dit is heel oppervlakkig. Je spendeert niet heel veel tijd met de andere personages, en vooral in The Gloom hoor je ze praten over hun verleden en vragen. Verder is er niet veel diepgaande conversatie met hen. Je leert het meeste bij dankzij de filmrollen en brieven die je kan lezen, als je ze al kan vinden.

Er zijn verschillende eindes afhankelijk van welke ability je het meest hebt gebruikt tijdens de game, en welke conversationele keuzes je hebt gemaakt. In het begin van het spel wordt je verteld dat de keuzes die je maakt in conversaties een grote impact hebben, maar er zijn misschien drie of vier momenten waar je werkelijk een antwoordkeuze hebt. Of deze uiteindelijk een echte invloed hebben gehad, weten we niet. Het einde dat wij hebben gekregen, de Spirit Ending, was anticlimactisch; het vertelde ons eigenlijk niets. Ook de cutscenes in het algemeen voelden alsof ze korter gemaakt waren en hele stukken verhaallijn misten. Ze werden abrupt beëindigd, wat er voor zorgde dat er geen mooie overgang was van cutscene naar gameplay.