REVIEW | Resident Evil Village's Winter's Expansion zorgt voor bevredigende conclusie

Terwijl we stilaan uitkijken naar de remake van Resident Evil 4, grijpt Capcom nog even terug naar Resident Evil Village. Anderhalf jaar na de release van Village, die hier een zeer knappe 90 scoorde, breidt men onder de noemer ‘Shadows of Rose’ een kort vervolg aan de gebeurtenissen uit de basisgame. Een third-person perspectief voor Village en ‘Additional Orders’ voor de The Mercenaries-modus maken het driedelige DLC-pakket Winter’s Expansion compleet.

Natuurlijk is Shadows of Rose, de korte campagne die dient als epiloog voor zowel Resident Evil Village als de ganse Winters-verhaallijn zelf, de hoofdattractie van deze €20 kostende DLC. De uitbreiding wordt tevens ook opgenomen in Resident Evil Village: Gold Edition, die de hoofdgame bundelt met de DLC en op dezelfde dag wordt uitgebracht. Het is aan te raden dat je eerst het basisspel voltooit voordat je aan Shadows of Rose begint, want de uitbreiding – en bijgevolg ook de komende alinea – bevat uiteraard spoilers voor de hoofdcampagne. De DLC geeft immers meer context aan de intrigerende epiloog van Village.

Vanuit een third-person perspectief krijg je de controle over Rose, de dochter van Mia en Ethan, die we kennen uit Resident Evil 7 en Village. Terwijl we haar aan het begin van Village nog te slapen legden in haar babybedje, is Rose nu een 16-jarig tienermeisje dat lijdt aan sociale problemen. Door de krachten die ze van haar ouders geërfd heeft en de vervelende bijwerkingen als gevolg daarvan, wordt ze door leeftijdsgenoten gepest omdat ze anders is. Ze wil gewoon een normale tiener zijn en wanneer ze via ene agent K te weten komt dat er via een zuiverend kristal mogelijk een manier is om van haar krachten af te komen, aarzelt ze geen moment. Ze moet wel verbinding maken met de laatste overblijfselen van de Megamycete, het superorganisme dat de bron is van de Mold die de familie Winters en vele anderen heeft geteisterd. Wat volgt is een surrealistische reis waarbij haar emotionele bagage verandert in effectieve horrorbeelden.

Die trip stuurt haar door verschillende omgevingen die je zult herkennen uit Village. De twee belangrijkste locaties die Rose opnieuw bezoekt, zijn niet toevallig diegene die wij anderhalf jaar geleden ook al het meest verontrustend vonden: het Dimitrescu-kasteel en het Beneviento-huis. De lay-out is in beide gevallen nagenoeg identiek, al word je door de aanwezigheid van plassen zwarte schimmel langs specifieke routes geleid en het spreekt voor zich dat de oude puzzels zijn ingeruild voor nieuwe. Toch stuurt de DLC je vooral door gerecycleerde inhoud, waardoor het soms iets te vaak aanvoelt als een bisnummer van Village’s beste momenten.

Maar terwijl veel locaties worden hergebruikt, voelen andere elementen van het extra verhaalhoofdstuk een tikkeltje anders aan dan de basiservaring. Daar zorgt haar geërfde genetische gave voor. Rose heeft immers bovennatuurlijke krachten en hoewel ze die liever kwijt dan rijk is, worden ze hier ingezet om vijanden tijdelijk af te remmen en eenvoudige puzzels op te lossen. Zo kun je de schimmelbarrières doorbreken door je magische krachten op de bloemachtige kernen te richten, zodat eerder geblokkeerde paden toegankelijk worden. Het stap voor stap ‘zuiveren’ van een kamer is iets wat vaak terugkomt. Hoewel je krachten steeds sterker worden naargelang het korte verhaal vordert, wordt Rose nooit een superheldin. In gevechten gebruik je het toch vooral om vijanden kort te stunnen of om te ontsnappen als één van de griezels, zoals de nieuwe Face Eaters, je te grazen neemt. Je moet nog altijd rekenen op een beperkt vuurwapenarsenaal om ze te verslaan.

De game doet eigenlijk niets bijzonders met deze nieuwe magische krachten – zo hoopten we dat ze nog iets creatiever werden benut – maar het blijft een toffe manier om de gameplay met Rose te onderscheiden van die van Ethan in het hoofdspel. De eerste helft van de game, een zoektocht naar drie maskers om een kristal te bemachtigen, speelt echt als een traditionele Resident Evil-ervaring. Iets wat wordt versterkt door het third-person perspectief en de lagere bewegingssnelheid van Rose. Latere sequenties leunen meer op echte horror. Met stukken waarbij je, gestript van je wapens, meer moet rekenen op stealth. Instakill trial & error, inclusief.

Dan is er nog Michael, een onzichtbare buddy die Rose voortdurend helpt door met haar te communiceren via gloeiende letters die op de omgeving om haar heen verschijnen. Het voelt als een extra gameplaygimmick, maar je moet soms op hem vertrouwen om vijanden te ontwijken of de juiste ontsnappingsroute te vinden. Hij stopt je soms ook wat handige items, zoals munitie en first-aid kits, toe. De relatie tussen beide groeit gaandeweg en vormt een cruciaal onderdeel van het verhaal.

Uiteindelijk bereik je de conclusie van Shadows of Rose in 3 à 4 uurtjes. Een korte doch gefocuste spelervaring dus en dat is oké. Rose’s plot is verrassend emotioneel en meeslepend, maar tegelijkertijd ook verschrikkelijk voorspelbaar. Hoewel je geen antwoord krijgt op al je vragen en een bepaalde wending vrij rap duidelijk wordt, is het voor nu een bevredigende afronding voor de Winters-vertelling en de beste reden om de DLC te spelen.

Over de andere inhoud van deze uitbreiding kunnen we veel korter zijn. Er is de optie om de basisgame eveneens in third-person te spelen. Het spelen van één van onze favoriete games van vorig jaar met een over-de-schouder camera biedt een fris nieuw perspectief voor veel van de locaties en alles voelt net wat anders aan. Voorgeanimeerde scènes worden wel nog altijd getoond vanuit het first-person perspectief, dus je wisselt van tijd tot tijd nog tussen de twee. Toch is Resident Evil Village ontworpen als first-persontitel en daarom voelde het nieuwe perspectief af en toe als een belemmering. Voor degenen die moeite hebben met het spelen van first-person games is het natuurlijk wel een zegen om de game vanuit een nieuw, breder perspectief te spelen.

De derde en laatste toevoeging in Winters’ Expansion is The Mercenaries: Additional Orders, die zoals de naam al doet vermoeden, wat nieuwe content toevoegt aan de The Mercenaries-modus. Deze actierijke arcademodus waarin je tegen de klok een zo hoog mogelijk score neer probeert te zetten door vijanden te verslaan, is niet meteen onze favoriet, maar het is wel een leuke afleiding. Je krijgt twee extra scenario’s, plus drie personages die elk een unieke speelstijl hebben om onder de knie te krijgen. Zo wordt Chris Redfield meteen ontgrendeld en hij beschikt vanaf de start over vuurwapens, terwijl je de meer meleegeoriënteerde Karl Heisenberg en Lady Dimitrescu eerst nog moet vrijspelen. Elk van de nieuwe personages voegt alleszins wat meer variatie toe aan The Mercenaries, waardoor het meer de moeite loont om deze casual modus een blik te gunnen.