REVIEW | The Last Oricru kent heel wat mankementen

Elk jaar staan er verschillende uitdagers recht om een Soul-like game te maken die het succes van de FromSoftware games kan evenaren. Deze keer is het de beurt aan ontwikkelaar GoldenKnights, die een eigen twist brengt aan het genre. Waar vele andere games je in een wereld droppen zonder veel verhaal of achtergrondinformatie, vertelt The Last Oricru je meteen wat er gaande is. Het spel kent een zeer diepgaand verhaal dat je forceert om keuzes te maken voor de toekomst van het land. Maar is dat genoeg om het verschil te maken? 

The Last Oricru neemt je mee naar een vreemde planeet genaamd Wardenia. Deze wereld bevat Middeleeuwse technologie met daarbij een vleugje science-fiction. Wardenia wordt verscheurd door een oorlog tussen de Ratkin en Naboru. Je kruipt in de huid van Silver, één van de laatste mensen, terwijl hij middenin dit conflict wordt geslingerd. Hij draagt een speciale riem die hem onsterfelijk maakt. Samen met de AI van je schip, Aida, ga je op zoek naar de Cradle. Met dit Artifact kan Silver zijn connecties met Wardenia breken en een veiligere haven opzoeken. 

Vanaf je eerste minuten in The Last Oricru krijg je te maken met het conflict tussen de beide facties. Maar net zoals in bijvoorbeeld Game of Thrones, blijkt het verhaal al snel meer diepgang te bevatten. Verhalen blijken niet altijd met de waarheid te stroken. Belangrijke figuren hebben vaak alternatieve motieven en de politieke machtsspelletjes hebben iedereen in haar greep. Plotwendingen worden niet nodeloos uitgerokken, waardoor het tempo steeds hoog blijft. Conversaties worden nooit saai omdat je niet steeds dezelfde informatie krijgt, zoals in andere spellen.

De keuzes die je maakt hebben echt invloed op het verloop van de oorlog. Vaak hebben je beslissingen ook invloed op de levens van verschillende figuren, waardoor je nooit een duidelijke lijn ziet tussen goede of slechte opties. Het is onmogelijk om elke factie bevriend te houden. Zelfs de kleinste actie kan grote gevolgen hebben voor je reputatie. Doordat het spel automatisch je voortgang opslaat, kun je niet teruggaan om een keuze opnieuw te maken. Dit geeft al je opties extra gewicht en word je gedwongen overal goed over na te denken. Het kan even duren om het verhaal volledig te begrijpen, maar wie de moeite doet, wordt beloond met een geweldig verhaal dat je helemaal opslorpt.

Tijdens het vechten kun je zwakke en sterke aanvallen uitvoeren. Heb je de juiste wapens of vaardigheden, dan kan je speciale of magische aanvallen uitvoeren. De combat is pittig, maar fair. Met goede reflexen en door slim te handelen, kun je de meeste vijanden wel baas. Er zijn ook niet evenveel mogelijke aanvallen als in gelijkaardige games. Nadat je een type vijand ontmoet, weet je al heel snel welke vaardigheden deze heeft en hoe je ze moet ontwijken. De bewegingen zien er ook niet zo fluide uit. Niet alleen de animatie, maar ook de graphics zijn niet bijzonder.

De omgevingen zijn meestal gedetailleerd en de daarin rondlopende vijanden zijn dat vaak niet. De fletsheid van de personages steekt soms nogal bruut af tegenover het moois rondom hun. Er zijn ook redelijk wat glitches en bugs tijdens het vechten. Voorwerpen springen plots in je beeld, zwaarden die door muren heen gaan als je er voorbij wandelt en de framerate die bij grotere gevechten niet meer stabiel is. Dit soort fouten zien we wel vaker bij kleinschalige ontwikkelaars. GoldenKnights is daar dus geen uitzondering in. The Last Oricru voelt ruw aan. Gelukkig zijn de bugs niet spelbrekend, maar eerder zeer verwarrend, vooral tijdens het vechten.   

De sterkte van The Last Oricru bevindt zich in de coöperatieve modus. Je kunt samen met een vriend de gebieden van Wardenia verkennen. De tweede speler is de hologram van Silver, die over dezelfde vaardigheden en uitrusting beschikt als de hoofdspeler. Je speelt dus als een volwaardig evenbeeld, maar mogelijk zonder de kennis van alle aanvallen en monsters om je heen. De tweede speler kan zelfs andere vaardigheden kiezen. Zo kun je twee vechtstijlen combineren. De gevechten met twee spelers zijn lekker hectisch. Je kunt echt samenwerken om iemand neer te halen. De keerzijde is wel dat er meer framerate problemen zijn tijdens de coöp.