REVIEW | Een ontevreden nasmaak bij Saints Row

Santo Ileso, een stad ergens in het zuiden van de Verenigde Staten (laten we het op een fictief Californië houden), met de nodige historiek, natuur en opportuniteiten. De perfecte plek om te wonen en te leven dus, ware het niet dat de stad wordt gedomineerd door drie grote bendes en bovendien wil een vierde bende de macht overnemen. Maak kennis met de Saints.

Saints Row is een reboot van de serie, nadat die in Saints Row The Third en Saints Row IV volledig van het paadje ging. De games waren altijd al een beetje ‘anders’ en over-the-top, maar in die twee games ging het misschien allemaal net iets te ver, waardoor ontwikkelaar Volition heeft besloten om terug van nul te beginnen. Geen Johnny Gat meer dus, maar wel Neenah, Kevin, Eli en ‘The Boss’. Dat laatste personage ben jij en dat mag je heel letterlijk nemen, want je kan je personage volledig naar wens creëren. De gekste opties zijn daarbij mogelijk en doorheen de game zal je nog meer stukken kleding vrijspelen. Leuk is ook dat je die verschillende samenstellingen online kan delen en dus ook designs van andere spelers kan gebruiken.

Nadat je (waarschijnlijk na enkele uren proberen) een eigen personage in elkaar hebt gestoken begint het echte plezier. Het verhaal begint met je vrienden die allemaal deel uitmaken van hun eigen bende. Kevin zit bij de Idols, Neenah bij Los Panteros en jij werkt voor Marshall. Wanneer het echter bij iedereen misloopt, besluiten jullie om een eigen bende te beginnen en zelf de macht te nemen: The Saints.

De drie bendes waarmee je de strijd aanbindt, hebben allemaal hun eigen unieke stijl. De Idols zijn anarchistisch, willen het kapitalisme ten val brengen en houden vooral van een goed feestje. Dat zie je ook in hun outfits, die vol neon zitten. Ook hun wapens zijn op feesten gericht, met onder andere vuurwerk dat ze op je af sturen.

Los Panteros is dan weer de klassieke Latijns-Amerikaanse bende. Hun belangrijkste goed is hun gepimpte auto en doorheen hun hele territorium is graffiti te vinden.

Marshall tot slot is een wolf in schaapskleren. Het toont zich naar de buitenwereld als een legitiem bedrijf, maar eigenlijk zijn ze niet beter dan de twee andere bendes en draait alles rond macht en het veroveren van gebied. Omdat ze over een pak meer geld bezitten, hebben ze ook modernere wapens en zijn ze niet vies van het inzetten van een tank of een hoverbike.

Het idee van de drie verschillende bendes is dat ze in principe ook allemaal op een andere manier aanvallen wanneer je er mee in conflict komt, maar tijdens het spelen is daar niet zo veel van te merken. Ja, de Idols proberen je misschien iets sneller te rushen en Marshall houdt het graag netjes met vuurgevechten vanop een afstandje, maar uiteindelijk is het verschil te klein om echt te spreken van nieuwe tactieken die je moet gebruiken per bende. Daardoor voelen ze soms gewoon inwisselbaar. Omdat ze ook allemaal van bij de start van het verhaal beschikbaar zijn, zit er ook niet echt een niveauverschil in de dreiging die ze meebrengen. Op momenten dat twee of drie andere bendes mee in een gevecht betrokken zijn heb je dus nooit een ‘oh shit’-moment. Er worden gewoon meer lichamen op het veld gebracht, die je relatief rustig allemaal één voor één kan afknallen.

De gunplay is jammer genoeg ook niet echt bevredigend. Om te beginnen is de auto-aim op console veel te sterk. En dat wordt gezegd door iemand die geen held is in shooters. Er waren bijzonder veel momenten waarop de game leek zelf te willen beslissen wie we moesten neerschieten. Bijzonder onhandig. Ook knalden we zonder problemen de ene headshot na de andere en werden vijanden die bewogen wel heel hard vanzelf gevolgd. Een beetje auto-aim is geen probleem, maar hier gaat het toch echt wel te ver.

Het zorgt er bovendien voor dat je normale pistol gewoon het beste wapen is om mee te spelen, omdat je er snel veel headshots mee haalt. Het kan echt niet de bedoeling zijn dat het in principe zwakste wapen je sterkste tool wordt in de game.

Daarnaast ontdoet het ook de skills van hun nut. Doorheen de game kan je immers verschillende skills vrijspelen die je tijdens gevechten kan gebruiken, maar omdat je maar raar of zelden het gevoel hebt in de problemen te komen, zal je die amper gebruiken. Opnieuw: dit komt uit de mond van iemand die echt niet goed is in shooters. In andere games kunnen we vaak niet wachten tot de cooldown van een skill afgelopen is. Nu vergeten we vaak dat we die skills ook nog hebben. Ook het gooien van granaten is trouwens een skill, maar omdat je personage die nogal wild gooit, is het vaak niet te doen om goed te mikken. Bovendien hadden we het gevoel dat ze niet echt veel schade aanrichten.

Ook wagens zijn een belangrijk onderdeel van de gameplay. Meer dan eens zal je op het dak van een auto liggen om te knallen op alles wat beweegt of ram je met je wagen andere auto's van de baan. Hier krijgt Saints Row te maken met een oud zeer in zowat elke game binnen het genre: het is gewoon niet leuk om met een auto te rijden. Al hebben we daar wel begrip voor, want het is blijkbaar heel moeilijk om auto's op een goede manier in dit soort spel te krijgen. Het is wel leuk dat je ze kan upgraden en aanpassen naar je eigen wens, zodat ze gekke extraatjes hebben (zo kan je bijvoorbeeld springen met bepaalde auto's of een grote bol achter je aan sleuren om zo alles van de weg te rappen), waardoor je toch meer dan eens met een stomme grijns wat door de stad gaat cruisen. Tot je weer in een normale auto moet stappen en dat gevoel opnieuw verdwijnt.

Goed, terug naar het verhaal, want dat zou natuurlijk veel kunnen rechttrekken. Het doel van de Saints is om de hele stad over te nemen en daarom gaat het de strijd aan met de drie andere bendes. In verschillende missies zal je hen het vuur aan de schenen leggen, maar ook dit voelt allemaal heel warrig aan. We kregen immers maar raar of zelden het gevoel dat we vooruitgang boekten in ons hoofddoel. Ja, je krijgt steeds meer geld en je bouwt hier en daar nieuwe ‘ventures’ om nog meer geld te verdienen, maar we hadden maar raar of zelden het gevoel dat we de andere bendes verjaagd hadden. Het is ergens een beetje vreemd dat Volition er niet voor heeft gekozen om gewoon op de map aan te duiden welke gebieden je in handen hebt. Het is misschien een beetje stereotiep, maar het had in dit geval echt wel een bevredigend gevoel kunnen geven wanneer je duidelijk op de map ziet dat steeds meer delen van de stad in je handen komen.

Het helpt ook niet dat op een bepaald moment je voortgang tegengehouden wordt, omdat je enkele ventures moet completen. Die ventures zijn eigenlijk zijmissies, waarbij je bijvoorbeeld bepaalde auto’s moet stelen, vrachtwagens met gevaarlijke goedjes moet rondrijden of verzekeringsfraude moet plegen. Leuke dingetjes om even te doen tussen de missies door, maar ik wil niet verplicht worden om er zo een flink aantal te doen om verder geraken in het verhaal. Het breekt volledig het tempo en de ‘goesting’ om verder te spelen is dan al snel weg. Daarnaast zit Saints Row ook nog vol kleine collectibles die je her en der kan verzamelen. Hier geldt dan weer de regel dat bepaalde spelers niets willen missen, terwijl iemand anders alles volledig kan negeren.

Waar Volition de bal gelukkig niet misslaat is de humor in de game. Die is nog steeds typisch Saints Row, zonder dat het echt compleet de verkeerde kant op gaat. Stereotiepe personages, missies waarbij de hele stad plots deelneemt aan een LARP, gruwelijke moorden die nogal casual worden weggezet en ga zo maar door. Op dat vlak is Saints Row helemaal wat je van Saints Row verwacht. Het is daarom des te meer jammer dat het verhaal zelf er niet in slaagt om de speler geïntrigeerd te houden.

Visueel is Santo Ileso een mooie stad, met voldoende variatie en beweging. Er zijn bepaalde plekken waar het misschien allemaal wat leeg aanvoelt, maar  over het algemeen is er meer dan genoeg te doen en te zien. Saints Row heeft natuurlijk ook te maken met de typische probleempjes van een open-world game, waarbij bijvoorbeeld textures laat inladen en er hier en daar pop-ups zijn. Zelf hadden we er niet veel last van, al moet wel gezegd worden dat wij de game speelden op PS5 en het dus niet duidelijk is hoe alles draait op de last-gen consoles.

Waar we wel last van hadden waren de redelijk vaak voorkomende bugs. Meer dan eens bleef de game vast zitten op een laadscherm of bleef de opdracht van een voorgaande missie op het scherm staan. De AI was ook niet altijd even top en bleef vaak gewoon wat stil staan in plaats van ons te helpen in een gevecht, zoals eigenlijk het idee was. Het zijn geen hele grote dingen en nooit echt gamebrekend, maar het zorgt er wel weer voor dat je een beetje uit de flow wordt gehaald.

Tot slot nog even dit: heb je geen zin om de game alleen te spelen, dan kan je Saints Row ook volledig in co-op aanpakken. Het zal ongetwijfeld voor nog meer plezier zorgen, al vragen we ons af of de niet al te moeilijke gevechten niet helemaal poepsimpel worden wanneer je met twee speelt.