REVIEW | Bright Memory: Infinite is wel van heel korte duur

Bright Memory was één van de eerste games die ondergetekende op zijn Xbox Series X speelde. De mix van snelle first-person gunplay en hack ’n slash-actie viel toen wel in de smaak en ook visueel vonden we het best indrukwekkend. De pret kwam wel vroeg ten einde, want Bright Memory was in de eerste plaats vooral een techdemo. Een zeer korte demonstratie om te tonen wat de solo-ontwikkelaar Zeng Xiancheng zoal in zijn mars had. Het was alleszins goed genoeg om uit te kijken naar ‘meer van dat’. Dat kregen pc-gamers eind vorig jaar al, maar nu zijn ook de consoles aan de beurt.

Infinite is eigenlijk meer een uitgebreide hervertelling dan vervolgepisode, maar je speelt sowieso opnieuw als Shelia, een agente voor het onderzoeksteam Supernatural Science Research Organization. Je wordt eropuit gestuurd om vreemde anomalieën te onderzoeken, die plaatsvinden in de buurt van een zwart gat dat aan de hemel verscheen. Deze bovennatuurlijke gebeurtenis trekt ook oude krijgers uit het verleden naar binnen. Uitgerust met een aantal wapens, een katana en wat speciale krachten, neem je het op tegen deze onbekende dreiging en een meedogenloze militaire organisatie. Xiancheng doet straffe dingen in zijn eentje, maar ’t is geen bedreven verhaalverteller, dus hoewel de flinterdunne plot wel voor wat mysterie zorgt, is het toch vooral een excuus om je van spektakelstuk naar spektakelstuk te loodsen.

Niets mis mee, want spectaculair, dat is Bright Memory: Infinite zeker. Het tempo is zinderend, de movement snel en de dodelijke combinatie van vuurwapens en een vlijmscherpe katana blijft voor opwindende gameplay zorgen. Het ene moment schiet je een assault rifle leeg op een militair, het andere moment weer je kogels af met je zwaard en mep je een oude krijger de lucht in om hem daar al jonglerend in stukken te fileren. Zo nu en dan staat er je ook een stevigere uitdaging te wachten in een paar geslaagde bossfights.

Je breidt je arsenaal geleidelijk aan uit met andere wapens zoals een shotgun, pistool en sniper. Elk heeft ook een alternatieve vuurfunctie en je speelt gaandeweg ook nieuwe vaardigheden vrij, of verbetert ze door punten te pompen in een eenvoudige skill tree. Je trekt onder meer vijanden naar je toe, gebruikt EMP blasts of je zwiept met je zwaard een laserachtige aanval naar je vijanden. Van zodra je alles goed onder de knie hebt en je de verschillende wapens en technieken gebruikt om je tegenstanders zo efficiënt mogelijk uit te dunnen, levert Bright Memory: Infinite echt een geslaagde actie-ervaring af.

In een poging om wat variatie te brengen in die sterke gameplaymix krijg je de gebruikelijke platformelementen (je loopt op muren, je maakt dubbele sprongen, …), maar ook een ietwat geforceerd sluipdeel en je kruipt zelfs achter het stuur van een auto. De bedoeling is goed, de uitwerking stukken minder, maar gelukkig zijn deze allebei erg kort waardoor het niet frustreert en je zo weer bezig bent met de dingen waar dit spel wel goed in is.

Het is dat het leveldesign wat variatie mist en de personagemodellen wel wat beter konden, maar verder is het nog altijd ongelooflijk dat Bright Memory: Infinite vooral het werk is van één persoon. Het detailniveau is opmerkelijk. De textures, belichting en effecten zijn allemaal van een triple A-kwaliteit en ook de performance op console lijkt in dit deel gelukkig stukken beter. Wie een compatibel scherm heeft kan de game ook in 120fps spelen, maar zelf zetten we toch de optionele ray tracing aan om onze ogen nog meer uit te kijken. De slordige foutjes in de Engelse vertaling konden we door al de eye candy makkelijk door de vingers zien.

En dan is het ineens allemaal voorbij. Ja, je krijgt met Bright Memory: Infinite meer van dat, maar niet bijster veel. Na een dikke twee uur bereik je de aftiteling op de normale moeilijkheidsgraad en daarom voelt het toch nog alsof je opnieuw een (ditmaal ook duurder geprijsde) techdemo hebt gespeeld. Je kan het opnieuw proberen op een hogere moeilijkheidsgraad en wat sexy outfits vrijspelen voor Shelia, maar meer niet. Het blijft een indrukwekkende prestatie dat dit grotendeels door één persoon is gemaakt, maar uiteindelijk bleef ik toch wat op mijn honger zitten.