REVIEW | Xenoblade Chronicles 3 weet geen moment te vervelen

Wanneer we over JRPG-games en Nintendo-systemen praten, is Xenoblade ongetwijfeld een naam die intussen bij de meeste gamers een belletje doet rinkelen. Initieel en tien jaar geleden zag het er eerst naar uit dat de franchise nooit onze Europese en Amerikaanse Wii-systemen zou bereiken, waarna het ook op de Wii U er niet meteen rooskleurig uitzag, maar gelukkig blies de Switch in combinatie met een vroege release leven in de serie. Met meer dan 2 miljoen verkochte examplaren was Xenoblade Chronicles 2 een nieuw succes voor ontwikkelaar Monolith Soft, dus het mag niet verwonderen dat Switch-liefhebbers zich nu aan een derde telg in de franchise mogen verwachten. Xenoblade Chronicles 3 is een directe opvolger en dus is de hamvraag of de game wederom het niveau van diens voorgangers weet te halen.

Een stevige en uitgebreide opening met de nodige cutscenes zet meteen de toon van het verhaal: 'Fighting in order to live, and living in order to fight'. In de wereld van Aionios strijden de naties Keves en Agnus letterlijk om elkaars leven. Deze bitterzoete strijd kent geen einde tot een groepje helden een mysterieus personage ontmoet en waarbij ze besluiten om deze eeuwige tweestrijd een halt toe te roepen. Noah, Lanz, Euni, Mio, Taion en Sena vormen samen met de charmantje Nopon-wezentjes Riku en Manana de hoofdpersonages in het verhaal en weten allen qua persoonlijkheid zeker te overtuigen. Er is genoeg ruimte voor wat achtergrondverhaal, voor de nodige humor, voor serieuze gesprekken en een paar zeer pakkende conversaties.

Zoals we dat van diens voorgangers gewoon zijn, weet het verhaal van Xenoblade Chronicles 3 ons wederom mee te nemen in een rollercoaster van gebeurtenissen en ben je gedurende de 50 à 70 uren (al kan je gerust op meer dan 100 uren rekenen wanneer je besluit elk hoekje te verkennen) praktisch steeds entertaind. Over het algemeen worden een aantal zeer stevige thema's aangehaald, waarbij men nooit terugdeinst om een aantal heel relevante aspecten van het leven in vraag te stellen. We gaan nu ook weer niet beweren dat het allemaal een Oscar waard is, maar zoals gezegd weet de game op vlak van verhaal geen enkel moment te vervelen en steeds te verassen om op een vrij spectaculaire manier te eindigen. En hoewel er tal van verwijzingen naar de vorige games in het verhaal verwerkt zitten, is het spelen van Xenoblade 1 en 2 absoluut geen must om toch heel wat plezier uit deze derde game te halen.

Gedurende het verhaal komen we ook heel wat andere personages en tal van heroes tegen. Deze heroes kunnen je party van 6 vervoegen en vormen als het ware een zevende speelbare personage tijdens de verschillende gevechten. Heroes loop je in de wereld van Aionios spontaan tegen het lijf en vereisen meestal het uitspelen van een wat uitgebreidere sidequest. De meeste fragmenten in deze quests zijn volledig van voiceovers voorzien en geven ook heel wat achtergrondinformatie over de wereld of enkele zaken die in het hoofdverhaal de revue gepasseerd zijn.

De heroes worden net als de hoofdpersonages in verschillende classes ingedeeld: attacker, healer en tank. Deze zogenaamde 'holy trinity' is op zich niets nieuws, maar gelukkig zijn er wel verschillende attackers met eigen vaardigheden en tal van skills, evenals het geval voor de healers en tanks. Zo zijn er tanks die door hun grote voorraad aan hp ontzettend veel damage kunnen incasseren, maar kan je een bepaalde tank class ook van heel wat evasion voorzien en vooral op die manier de schade mitigeren. Heel veel van deze passieve en actieve vaardigheden en eigenschappen zijn uitwisselbaar, dus het loont absoluut de moeite om veel heroes te zoeken en recuiten, hun vaardigheden en eigenschappen naar de hoofdpersonages over te dragen om hen op deze manier van tal van unieke combinaties te voorzien. Tot slot brengt elke hero een unieke outfit met zich mee, zodat de hoofdpersonages hier zich ook naar kunnen kleden. Geen aparte kledingstukken zoals in de eerste game, noch een gebrek aan outfit customization in de tweede game, maar dus een prima compromis als oplossing in Xenoblade Chronicles 3.

De algemene gevechtssystemen en de battle gameplay zijn wederom prima verzorgd, maar weten naar onze mening deze keer echt heel erg te imponeren. Het is diepgaand, maar tegelijkertijd ook erg overzichtelijk (qua menu's en het toewijzen van diverse vaardigen bijvoorbeeld, niet zozeer hetgeen je allemaal op het scherm tijdens een gevecht ziet) en valt voor zowel Xenoblade-veteranen als JRPG-liefhebbers snel te behappen. Je personages zullen aan de hand van auto-attacks tal van energie opstapelen en vervolgens heel wat vaardigheden (de zogenaamde arts) op vijanden loslaten. Het managen van deze arts is al een hele bezigheid op zich en de kunst bestaat er in om deze arts zo goed mogelijk op elkaar te laten volgen en tevens te combineren. Hieruit volgen nog meer speciale aanvallen en stevige chain links die belachelijk veel schade aan de vijand kunnen berokkenen. Het systeem achter deze chain links is in Xenoblade Chronicles 3 net wat meer rechtuit dan diens voorganger en - eenmaal je het systeem volledig door hebt - veel minder aan willekeurig geluk onderhevig.

Xenoblade zou Xenoblade niet zijn als er geen mechs in het spel zouden zitten. Ditmaal kiest men een eerder 'bio-organische' insteek, want op zich valt het Interlink-mechanisme niet rechtstreeks met de typische mech te vergelijken. Toch zullen de vele oorlogsmachines in de wereld van Aionios zorgen voor voldoende mech-vreugde. Het Interlink-mechanisme zorgt ervoor dat twee helden als het ware kunnen fusioneren tot één zeer sterke gedaante om zo tal van extra klappen te kunnen incasseren en er minstens zoveel uit te delen. Wederom zijn deze gedaantes voorzien van eigen aanvallen, vaardigheden en eigenschappen. Bovendien worden de speciale aanvallen en top combo's zeer impactvol en geanimeerd in beeld gebracht, iets wat tijdens ons uitgebreid en meeslepend avontuur zelden wist te vervelen.

Wat de gradaties in moeilijkheid betreft, moeten we ten opzichte van Xenoblade Chronicles 2 voorlopig nog wat inboeten. Er zijn drie moeilijkheidsgraden (easy, normal, hard) alsook bestaat de mogelijkheid om normale gevechten (dus niet de unique monster en boss fights) met een autobattle optie te voltooien. Het schalen van je eigen damage, enemy hitpoints en dergelijke lukt dus voorlopig niet, maar iets zegt ons dat deze Quality of Life-opties in één van de volgende updates zullen zitten. Wat Xenoblade Chronicles 3 wel prima doet en een grote stap vooruit is, is het helpen navigeren naar de geselecteerde quests. Het mapsysteem in de vorige games liet wat te wensen over, iets waar met het design van deze wereld net wat meer rekening gehouden wordt, maar bovendien weet de quest navigation zeker zijn werk te doen om je steeds naar het juiste punt te begeleiden.

De wereld van Aionios is ontzettend uitgestrekt en erg gevarieerd van thema's. De gebieden zijn qua grootte en verkenbaarheid zeer gelijkaardig aan hetgeen diens voorgangers wisten voor te schotelen. Van uitgestrekte woestijnen, tot eindeloze waterpartijen, hoge toppen met een prachtig uitzicht op de gehele spelwereld en ijzige vlaktes, het is er allemaal. Wanneer je je trouwens blind zou staren op het verhaal, ga je sowieso een heel aantal erg grote gebieden missen. Het was dan ook erg leuk om na het uitspelen van het hoofdverhaal nog steeds tal van 'verborgen' plaatsen te ontdekken. Minder plezant zijn de stevig overlevelde unique monsters die ons zelf verder en aan het einde van het spel de baas wisten. Op die manier blijft de spanning en suspens tijdens het verkennen wel altijd aanwezig: je weet nooit wat je allemaal zal vinden en welke gevaartes je eventueel tegen het lijf zal lopen.

Daar waar Monolith Soft als geen ander dankzij een unieke artstyle en sterk geometrisch design gigantische werelden tevoorschijn tovert, begint de Switch nu toch wel stilaan zijn mankementen te vertonen. In handheld modus zorgt de vrij lage, dynamische resolutie voor een vrij wazig en korrrelig uiterlijk op het schem. In tv-modus valt de resolutie van 720p zeker mee, maar ook daar kan de framerate niet altijd perfect volgen. Voorts hadden we ook van heel wat stutters omwille van laadproblemen te maken, maar Nintendo wist ons te verzekeren dat het overgrote deel van deze loading bugs in de day one patch verholpen worden. Toch oogt Xenoblade Chronicles 3 nog steeds ontzettend indrukwekkend voor een JRPG op dit platform, en weet het tal van andere Nintendo games zoals Pokémon Legends Arceus, qua design, art en exploration mijlenver achter zich te laten.

Yasunori Mitsuda is wederom van de partij om de soundtrack te verzorgen. Tal van nieuwe deuntjes putten de nodige inspiratie uit de voorgaande twee games, maar stuk voor stuk bestaat de volledige soundtrack over volledig nieuw materiaal. Vechten op het ritme van stevige gitaren of een emotionele cutscene met een zeer serene melodie, het zit er allemaal in en weet de sfeer weer perfect te ondersteunen. Zoals reeds in onze preview vermeld, viel het ons ook meteen op dat de lip synchronization volledig afgestemd is op de taalkeuze. Zowel in het Engels als Japans zullen de lipbewegingen van de personages erg getrouw weergeven worden.

Voorts is de release van Xenoblade Chronicles 3 zeker niet het einde van deze ervaring. Een Expansion Pass moet menig JRPG-fan nog enige tijd zoet houden, met later dit jaar een wat stevigere update die extra quests, een speelbare hero levert en dit nog eens over doet in de lente van 2023. Uiteraard is de kers op de taart een stevige nieuwe uitbreiding die tegen het einde van 2023 verkrijgbaar is. En wanneer we ons mogen baseren op de uitbreiding in Xenoblade Chronicles 2, zal de Expansion Pass het sowieso waard zijn.