REVIEW | The Centennial Case: A Shijima Story is Cluedo meets soap

Games komen er in alle vormen, al wordt de ene vorm al wat vaker gebruikt dan de andere. The Centennial Case: A Shijima Story is één van die unieke games die het idee van een game nogal breed nemen. In de game moet je een aantal moordmysteries oplossen en dat gebeurt allemaal met het gebruik van echte beelden.

Je leest het goed, je kan nog eens een game spelen waarin vrijwel uitsluitend echte beelden worden gebruikt. The Centennial Case is dan misschien ook meer een interactieve film dan een game in de zuiverste vorm van het woord.

Alles draait rond de Shijima-familie, dat al generaties lang betrokken is bij de legende van de Fruit of Youth, die zogezegd het eeuwige leven kan geven. Wanneer jij in contact komt met de familie, blijkt dat er doorheen de jaren ook heel wat mysteries en tragedies hebben plaatsgevonden, die allemaal gelinkt waren aan de familie. Jouw taak is om die mysteries op te lossen.

In een eerste fase krijg je stukken film te zien, waarin het mysterie uit de doeken wordt gedaan en je een boel hints te verwerken krijgt. In principe moet je dan goed opletten hoe alles verloopt, maar dat valt uiteindelijk wel goed mee, omdat je in de tweede fase alle info opnieuw krijgt.

Die tweede fase vindt plaats in de Cognitive Space, waar je alle gebeurtenissen opnieuw kan bekijken en je alle hints als puzzelstukjes voor je krijgt. Die puzzelstukken moet je dan op de juiste plek leggen, om zo hypotheses te maken over hoe het allemaal in elkaar zit. Jammer genoeg kan je hier eigenlijk niets fout doen en kan je alle verschillende hypotheses, goed en fout, zonder problemen vrijspelen. Je kan dus nooit iets missen, tenzij je besluit effectief bepaalde stukken van de puzzel niet te gebruiken.

Heb je alle hypotheses gevonden, dan kom je in fase drie terecht, waar je moet bepalen wat er nu echt gebeurd is. Je kan daarbij mensen beschuldigen en jouw versie van het verhaal geven, maar als je in de fout gaat, dan word je terug naar de cognitive space gesmeten om nieuwe hypotheses te vormen. Heb je die echter al allemaal gevonden, dan klik je snel door om gewoon nog een keertje te proberen. Je enige straf is dat je op het einde van het level gewoon minder punten krijgt.

De oplossingen van de mysteries zijn bovendien soms nogal vreemd en komen nergens voor in je hypotheses, waarbij het toch weer een gokspelletje wordt. Zelfs al heb je alles opgelost in de cognitive space, kan het dus zijn dat de oplossing iets is waar je personage eigenlijk nooit eerder aan dacht. Een beetje bizar, aangezien de game zo de eigen gameplay onderuit haalt.

Tijdens de beelden kan je soms ook even iets zeggen of denken, maar ook dat heeft weinig invloed op het verhaal. Zo gebeurde het meer dan eens dat we twee opties kregen en dat we bijvoorbeeld optie A kozen, maar dat een ander personage gewoon ‘nee, we doen optie B’ zei. Op zo’n moment voelt je input compleet nutteloos.

Over de acteerprestaties in de game hebben we dan weer niet te klagen. Niet dat ze absoluut fantastisch zijn, maar we hebben doorheen de jaren ergere voorbeelden gezien van dit soort games. Belangrijk is wel dat je de oorspronkelijke Japanse stemmen gebruikt, want de Amerikaanse dubbing is gewoon verschrikkelijk. Al bij al krijg je meestal het gevoel alsof je naar een soap zit te kijken, met wat elementen van Cluedo toegevoegd.