REVIEW | Voice of Cards: The Forsaken Maiden voelt als een warm bad

In november verscheen onze recensie van Voice of Cards: The Isle Dragon Roars. Het spel kreeg een mooie score van 80 vanwege het unieke concept en het mooie artwork. Amper vier maanden later is ontwikkelaar Square Enix er alweer met een vervolg. Voice of Cards: The Forsaken Maiden is een volwaardig nieuw spel met een eigen verhaal en eigen personages. Vier maanden is uiteraard weinig ontwikkelingstijd. Is er genoeg variatie met het eerste spel? 

Voice of Cards: The Forsaken Maiden speelt zich af om en rond het zilte water. Een eilandengroep is afhankelijk van lokale geesten die voor welvaart zorgen en om de zoveel tijd kiezen de eilandbewoners een maagd die met een reeks rituelen de geesten tevreden dient te houden. Je kruipt in de huid van Barren, een jonge navigator uit Omega Village. De verkozen maagd is niet komen opdagen en dus is men bang van de toorn van de geesten. Samen met Laty trekt Barren er op uit om de andere eilanden te bezoeken om daar andere maagden te bezoeken en te leren hoe het ritueel alsnog kan worden uitgevoerd. 

Het verhaal grijpt je meer dan eens naar de keel met donkere plotwendingen. Voice of Cards is natuurlijk een kaartspel en dus wordt het hele verhaal uit de doeken gedaan door de verteller terwijl je naar afbeeldingen op kaarten kijkt. Je hoort dat de verteller zijn uiterste best doet om het verhaal tot leven te brengen. Verteller Mark Atherlay doet de stemmen van alle personages en dus krijg je het gevoel dat iemand je een spannend boek voorleest of dat je verwikkeld bent in een leuke Dungeons & Dragons campaign.

De hele wereld bestaat uit een reeks kaarten die naast elkaar zijn gelegd en samen een map vormen van het terrein. Je speelt niet als een specifiek personage maar bestuurt een soort gouden totem die je groep vertegenwoordigt. Ben je ergens nog niet geweest dan zie je in de verte blanco kaarten liggen. Deze worden pas omgedraaid wanneer je in de buurt komt. Je hebt dus geen idee wat je kunt verwachten. Kaarten bevatten onder meer grasvelden, paden, bossen en stranden. Er zijn uiteraard ook speciale kaarten die een geheime tunnel bevatten of een waardevolle schatkist. Let wel op want deze geheimen zijn vaak goed verborgen tussen bomen en schuttingen. 

De verschillende soorten kaarten zijn uiteindelijk wel beperkt, maar het is impressionant om te zien hoe efficiënt Square Enix deze naast elkaar legt om steeds weer unieke landschappen te creëren. Deze 2D-wereld voelt erg levendig doordat je regelmatig bepaalde gebeurtenissen activeert bij het verkennen van de wereld. Zo kom je soms reizende marktkramers tegen waar je aan fikse kortingen kunt kopen. Je vindt soms ook plots wapens of voorwerpen die toekomstige baasgevechten eenvoudiger maken. Het loont dus om te verkennen.

De monsters zijn onzichtbaar gemaakt, zoals in de meeste klassieke JRPG’s. Na enkele stappen hoor je dus een spannend muziekje en schakel je over naar een gevecht. Hier wordt Voice of Cards: The Forsaken Maid een echt kaartspel. De regels zijn gestroomlijnd en duidelijk. Elk personage heeft verschillende aanvallen en spreuken ter beschikking. Het mana-systeem is leuk uitgedacht. Personages creëren een soort magisch kristal wanneer ze aan de beurt komen. Deze kristallen worden bij elkaar gelegd en elke spreuk verbruikt een aantal van deze kristallen. Je bent dus voortdurend aan het tellen of je wel genoeg kristallen hebt om te doen wat je wil. Echter zul je pas echt plannen moeten maken bij baasgevechten, aangezien het kleine grut tussendoor maar weinig uitdaging biedt. 

Dit spel voegt ook Link Skills toe, aanvallen waarbij teamgenoten samenwerken om meer schade aan te richten. Als je deze goed weet te timen dan ligt zelfs het meest gevaarlijke monster in mum van tijd verslagen aan je voeten. Deze Skills zorgen er voor dat er een goede cohesie is tussen je teamgenoten waardoor je meer verbonden raakt met elk personage. Daarnaast is het gewoon leuk om te zien hoe alle kaarten met veel furore rond het scherm dansen. Een beetje zoals Patience uitspelen op Windows maar dan 10 keer beter. 

Voice of Cards plaatst je in een comfortabele setting. Het hele spel lang zit je in een donkere kamer, verlicht door enkele kaarsen, een kaartspel te spelen op een houten tafel. Ondertussen hoor je de zachte klanken van een klassieke gitaar en een piano. De afbeeldingen op de kaarten zijn ook erg knap getekend. De monsters zijn goed uitgewerkt en de kaarten bevatten gebruikssporen, alsof dit een oud en veel gespeeld kaartspel is. Het is echt een rustgevende game. Er zijn wel kleine haperingen die roet in het eten gooien. Zo hapert het scherm soms wanneer je een gevecht start of eindigt. Het verpest de sfeer niet, maar is wel opvallend.