REVIEW | Al geeuwend door Dynasty Warriors 9 Empires

Dynasty Warriors 9 was een fiasco. Met die titel probeerden Omega Force en Koei Tecmo het gebrek aan vernieuwing - toch de grootste kritiek - in de reeks aan te pakken door alles in een open wereld te gieten. Alleen zat er werkelijk niemand te wachten op die kale, lege en vooral zinloze open wereld die we toen voorgeschoteld kregen. Vier jaar later hopen ze met de Empires spin-off het een en ander goed te maken.

Net als de Empires-versies van eerdere Dynasty Warriors-titels (het is een traditie sinds de vierde) neemt ook dit deel grotendeels de focus weg van de hectische gameplay waar de serie om bekendstaat. Natuurlijk vertrouwt het nog steeds op intense hack & slash gevechten tegen honderden vijanden tegelijk, maar in Empires moet een speler veel meer zijn dan een krachtige krijger op het slagveld. De directe actie wordt hier immers aangevuld met een strategisch laagje. Allerlei microbeslissingen aan de strategietafel zijn hier de sleutel om triomfantelijk uit de conflicterende periode in de geschiedenis van China te komen.

Nog steeds geïnspireerd op het literaire werk de Romance of the Three Kingdoms van Luo Guanzhong, neem je de rol op van een officier in dienst van één van de leiders van China’s verschillende rijken. Je kiest uit een heel uitgebreide selectie van tientallen personages of creëert er volledig zelf eentje. Er zijn tevens verschillende scenario’s om uit te kiezen, allemaal met maar één doel: China domineren.

Nadat je je eigen personage hebt gekozen of gemaakt, onderneem je dus allerhande beslissingen. Je hebt telkens een half jaar om bepaalde doelen te bereiken van de oorlogsraad, en elke beurt tikt er in-game een maand weg. Hoewel dit uiteindelijk eindigt in de invasie van vijandelijk gebied, zul je tot dat het zover is veel tijd doorbrengen in gortdroge en oersaaie menuschermen. Je bent bezig met het aanleggen van voedselvoorraden, het werven van meer officieren, het opbouwen van je verdediging, het trainen en positioneren van je leger, het zoeken naar diplomatieke gesprekken met andere leiders en ga zo maar door, maar het zit allemaal verpakt in de saaiste presentatie ooit.

Waarom ontwikkelaar Omega Force ons alsnog in die verschrikkelijke open wereld van de hoofdgame plaatst om er te communiceren en relaties op te bouwen met andere personages, is ons een raadsel. Net als in de originele release van Dynasty Warriors 9, voegen deze open wereldsecties namelijk helemaal niets toe aan de ervaring en we konden met moeite een gaapreflex bedwingen.

Elk van deze opties zal alleszins van invloed zijn op de middelen van je rijk en na een periode van zes maanden zal de oorlogsraad worden hervat en kun je nieuwe politieke doelstellingen selecteren om je de komende zes maanden op te concentreren. Hoe goed je het doet, heeft een directe impact op het slagveld, door te bepalen of je de mankracht hebt om een succesvolle invasie op te zetten of te voorkomen.

De voortgang in Dynasty Warriors 9 Empires kan ook erg traag zijn, afhankelijk van het type scenario dat de speler kiest om de campagne uit te voeren. Het is vaak niet mogelijk om de doelen te bereiken die in de oorlogsraad zijn vastgesteld, vanwege situaties die de speler dwingen om andere activiteiten uit te voeren. Zo wordt het strategische laagje uiteindelijk een zware, langzame en vooral behoorlijk eentonige klus.

Het komt uiteindelijk onvermijdelijk tot een strijd met andere rivalen en hier treedt de typische Dynasty Warriors-actie in werking. Gevechten waarin we het andermaal opnemen tegen een belachelijke hoeveelheid vijanden en die opnieuw plaatsvinden in compacte kaarten in plaats van in die teleurstellende uitgestrekte open wereld. Gelukkig! Ook deze intense gevechtssegmenten worden uiteindelijk erg repetitief, met weinig gevarieerde doelstellingen. Er is slechts één modus (Conquest) met twee hoofdactiviteiten die amper van elkaar verschillen: Invasion en Defensive Battles.

Wanneer je in de aanval gaat, is het de bedoeling om de verdediging van het vijandelijk bolwerk te breken, waardoor je in een directe confrontatie komt met de generaal van de rivaliserende factie. Ter verdediging is de tactiek enigszins vergelijkbaar: je moet een aanval gedurende een bepaalde periode weerstaan om de overwinning te behalen. Ondanks de perspectiefwissel doe je echt letterlijk constant hetzelfde. Het is allemaal zo basic en het wordt al snel vermoeiend, waardoor ook deze helft van de game ons weinig kon bekoren. En het is niet zo dat we geen Musou-games kunnen waarderen, want tussen de basisuitgave van Dynasty Warriors 9 en deze spin-off, heeft ontwikkelaar Omega Force met Hyrule Warriors: Age of Calamity, Persona 5 Strikers en Samurai Warriors 5 enkele titels uitgebracht die we met veel plezier gespeeld hebben. De negende Dynasty Warriors kan daar gewoon niet tegenop. Die paar goed gevonden extra’s, zoals het toewijzen van een geheim plan aan één van je officieren die echt een voordeel kan geven in de strijd, brengen daar ook geen verandering in.

Dit is ook het debuut van de serie op PlayStation 5 en de Xbox Series-consoles, maar dat is er niet aan te zien. De presentatie is erg ruw, de levels ogen leeg en je kan niet naast de screen-tearing en pop-up kijken. De kleuren zijn dof en de omgevingen zijn allemaal buitengewoon leeg en ronduit deprimerend. Hoewel je de optie hebt om prioriteit te geven aan performance, heeft de game het toch lastig om alles goed draaiende te houden als de chaos op het scherm groot is. Voeg daar de constante laadtijden aan toe en je vraagt je meermaals af wat er ‘next-gen’ is aan deze release.