REVIEW | Voice of Cards: The Isle Dragon Roars brengt een uniek concept

Voice of Cards: The Isle Dragon Roars is een wel erg unieke game die zich afspeelt in een fantasiewereld, maar volledig aan de hand van kaarten verteld en weergegeven wordt. Zo nu en dan maakt Square Enix eens een rollenspel dat een iets kleiner publiek aanspreekt, maar daarom niet altijd hoeft onder te doen voor diens grotere franchises zoals Final Fantasy. De game wordt namelijk verzorgd door Creative Director Yoko Taro, die we kennen van de Drakengard- en Nier-serie.

Het verhaal in Voice of Cards: The Isle Dragon Roars volgt een personage dat zichzelf tot held heeft uitgeroepen en eropuit trekt om een draak te doden die onlangs is ontwaakt. De gebeurtenissen worden gepresenteerd in de stijl van een wel erg traditionele RPG of soort van bordspel, waarbij de spelmeester optreedt als verteller en alles aan de hand van kaarten overgebracht wordt. Ieder element in het spel wordt door een soort van kaart weergegeven: gebieden, terrein, steden, personages, voorwerpen, vijanden en zelfs je mogelijke aanvallen.

Wat aanvankelijk op papier niet meteen als een super concept overkomt, lijkt in de praktijk toch bijzonder goed te werken en geeft het geheel een toch wel erg originele insteek. De wereld is niet altijd meteen zichtbaar en pas bij het nemen van verdere stappen, worden sommige kaarten zichtbaar en heeft dit tot gevolg dat er soms een aangename of onaangename verrassing te wachten staat.

Gevechten vinden ook volledig aan de hand van kaarten plaats. Tijdens jouw beurt kan je kiezen uit een aantal aanvallen of skills, waarvan enkele vaardigheden wat extra beurten vereisen. Op zich zit het gevechtsysteem erg standaard in elkaar, met de typische aanvallen en magie die je in menig rollenspel zou verwachten. Dit hoeft in sé niet zo een probleem te zijn, ware het niet dat de gevechten veel te gemakkelijk zijn en er ook niet meteen enige moeilijkheidsgradatie te bespeuren valt. Anderzijds is het wel beter om op deze manier de flow in het verhaal, hetgeen centraal staat in deze game, te behouden.

Het verhaal zit, ondanks het feit dat Yoko Taro wat invloed gehad heeft, vrij vol met de nodige humor. De wereld en dialoog zijn in dat opzicht erg goed opgebouwd en weten op die manier de soms generieke 'fantasy tropes' te ontwijken. Bijgevolg is het spel uitstekend weggelegd om op een handheld als de Nintendo Switch te spelen. De port is op zich van prima kwaliteit en buiten een laadtijd die hier en daar wat langer dan op een andere console duurt, heb je een quasi identieke ervaring als mensen die het spel op een ander platform spelen.

Wanneer je wereld aan de hand van kaarten en afbeeldingen verteld wordt, dan heb je ook een sterke en unieke artstyle nodig. Voor de personages heeft men beroep gedaan op Kimihiko Fujisaka, gekend van Mistwalker-games zoals The Last Story en Terra Battle. Op dat vlak is alles netjes verzorgd en weet de artstyle zeker aan te spreken.

De muziek in Voice of Cards wordt verzorgd door Keiichi Okabe. Menig Nier- en Tekken- fan zal zijn stijl ongetwijfeld herkennen en opnieuw weet de componist een erg sfeervolle soundtrack neer te zetten. Op zich is de stem in het spel ook erg goed, maar soms kon net iets meer intonatie of variatie voor ietwat meer inlevingsvermogen gezorgd hebben. Dat gezegd zijnde, is zijn tekst wel goed neergeschreven en is de eerder vernoemde dosis aan humor zeker een meerwaarde voor zijn stemmenwerk.