REVIEW | House of Ashes is voorspelbaar, maar vermakelijk

Met The Dark Pictures Anthology wil Supermassive Games al een tijdje de horrorfans plezieren. Alles begon met Man of Medan (en eigenlijk ooit met Until Dawn), waarna we Little Hope kregen en nu is het de beurt aan House of Ashes. De ontwikkelaar gooit het daar qua stijl opnieuw over een andere boeg en dus is het altijd even afwachten of alles wel in elkaar klikt.

House of Ashes speelt zich af tijdens de tweede Golfoorlog in Irak. Het is het einde van de oorlog, maar de ‘weapons of mass destruction’ van Saddam Hoessein zijn nog altijd niet gevonden (en zoals je weet, zullen ze ook nooit gevonden worden). Toch denkt een groep militairen eindelijk een opslagruimte te hebben gevonden en dus is het tijd voor een uitstapje. Aangekomen op de locatie is er echter niets te vinden, maar voor ze het weten worden ze opgeslokt door de aarde en staan ze oog in oog met een veel groter gevaar. Vanaf dat moment begint een grote ontsnappingspoging, zoals we eigenlijk gewend zijn in de reeks.

Vanwege het thema kiest House of Ashes iets meer voor de actie dan vaak het geval was in de vorige games. Deze game heeft dan ook duidelijk de mosterd gehaald bij een titel als Aliens of The Descent (wat de makers ook zelf toegeven). Er wordt een flink pak meer geschoten, gelopen en gevochten. De beste momenten zijn wanneer verschillende personages in één gevecht betrokken zijn en de gameplay heen en weer springt tussen de twee personages, zodat je de actie van meerdere kanten kan beleven.

Een klein puntje van kritiek is dat er soms momenten zijn waar de QTE’s – en daar zijn er veel van in dit soort game – op wel heel onbewaakte momenten komen. We snappen dat dit onderdeel is van de game, maar als we al een volle minuut naar een soort cutscene kijken is het nogal oneerlijk om daar plots zonder waarschuwing een actie van ons te verwachten. Bij sommige spelers gaat dat tot ongewenste overlijdens van personages leiden.

Wij zijn in ieder geval best fan van de actiescenes in House of Ashes en Supermassive Games slaagt er ook goed in om de nodige afwisseling te creëren met rustmomenten. Daardoor zitten er ook minder lange ‘saaie’ momenten in de game, wat bij de vorige titels al eens een probleem kan zijn. Er zitten ook iets meer morele dillemas in de game en momenten waarop je ook moet beslissen om niets te doen in plaats van de aanwijzingen op het scherm te volgen.

De minste delen zijn de momenten waarop je vrij mag bewegen in een grote ruimte. Die vrijheid, waarbij je nu ook de camera volledig kan draaien, is een nieuwigheid in House of Ashes, maar werkt niet altijd even goed. Personages bewegen sloom en de camera is ongelooflijk clunky. Meer dan eens dachten we met weemoed terug aan de vorige titels, waar de camerastandpunten vast waren. De momenten waarop House of Ashes kiest voor een meer benepen sfeertje zijn dan ook een stuk beter.

Over het verhaal gaan we niet al te veel uitweiden, want daar hangt heel de game mee samen. Wat we wel kunnen zeggen is dat we er best van hebben genoten (al was het redelijk voorspelbaar), maar dat de laatste uurtjes een beetje gehaast aanvoelden. Het was duidelijk dat er een einde moest komen aan het verhaal, maar de redding was plots wel heel snel gevonden en een bepaald plotpunt, dat laat in het verhaal aan bod kwam, werd vrijwel volledig genegeerd.

Een ander punt van kritiek is dat Supermassive Games in House of Ashes iets te vaak speelt met ‘dit personage is dood! Oh nee, het leeft toch nog!’. Een keer was een premonition die we vonden op dat vlak zelfs een spoiler. Een beetje vreemd.

Net als bij de vorige titels is het natuurlijk de bedoeling dat je de game meer dan een keer speelt en liefst ook met vrienden, zodat je andere paden kan ontdekken en wie weet deze keer dat ene personage wel kan redden van een gewisse dood. Dat is maar goed ook, want op een uurtje of 6-7 ben je er wel een eerste keer doorheen.

Audiovisueel levert de ontwikkelaar in ieder geval weer vrij mooi werk. Vooral de omgevingen zijn mooi gemaakt, al is er ook op PS5 hier en daar sprake van pop-ins. De personages hebben wat last van ‘uncanny valley’ af en toe en vreemd genoeg is het vooral Ashley Tisdale, toch de grote ster voor deze game, die het minst realistisch overkomt. De voice acting is wel helemaal in orde, met zelfs Irakese personages die Perzisch praten in plaats van Engels met een vreemd Arabisch accent.