REVIEW | Een verhaal met een staartje in Tails of Iron

Af en toe kom je van die titels tegen die je interesse toch even aanwakkeren. Toen we Tails of Iron voor de eerste zagen, hadden we zo een gevoel. Een middeleeuwse setting waar het hoofdpersonage een staart heeft, is nu niet iets dat we elke dag tegenkomen. 

Tails of Iron laat je in de behaarde huid kruipen van Regdi, een van de zonen van koning Rattus en troonopvoler. Al van bij de start van je avontuur word je klaargestoomd om de nieuwe koning te worden en daar hoort natuurlijk bij dat je goed kan vechten. Dit wordt door je broer uitgelegd, want hij is een krijger voor het rijk. Je leert ook wat recepten om je health te verhogen, maar je moet hiervoor de correcte ingrediënten in de spelwereld terugvinden. Dit wordt dat dan weer uitgelegd door een andere broer, die kok is. Door je laatste broer wordt het gebruik van blueprints voor wapens en uitrusting uitgelegd, want hij is namelijk een blacksmith. Handig, zo'n familie.

Je opleiding wordt echter abrupt onderbroken door een vijandelijke aanslag. Kikkers die onder leiding staan van Greenwart vallen je aan en doden je vader, terwijl je broers worden ontvoerd. Op dit moment keert je hele leven om en word je de koning van het rijk. Spijtig genoeg ligt het rijk in as en moet je alles opnieuw heropbouwen. Je avontuur draait dan ook rond het uitbouwen van je kasteel en missies uitvoeren om meer informatie te vinden over je broers. Je kan ook side quests doen om de lokale bevolking te helpen. Deze quests geven je een aantal bonussen, waaronder wapens of uitrusting, maar ook stukjes goud die je nodig hebt om je koninkrijk te herbouwen. Op het einde van een queeste mag je steevast een boss fight verwachten. Hier moet je je skills bovenhalen, want ze zijn niet eenvoudig. Het draait daarbij vooral rond het uitzoeken van de sequentie aanvallen en die op tijd en stond ontwijken.

De combat kan je wat vergelijken met die van Dark Souls of Bloodborne. Een aanval kan flink wat van je health afkappen, dus op tijd ontwijken en counteren is de boodschap. We hebben zelf de dood veel in de ogen gekeken, maar gelukkig zijn er checkpoints die je kan activeren. Je wapenarsenaal geeft je trouwens verschillende opties om aan te vallen. Denk bijvoorbeeld aan zwaarden, speren, bijlen. Later in het spel krijg je ook een boog en zelfs enkele pistolen, om ook van op een afstand aan te vallen. Om wat extra schade aan te richten, kan je je wapensook  beïnvloeden met een potion. Je beschikt ook nog over wat armour in verschillende vormen, dat ook goed of slecht werkt tegen bepaalde vijanden. Je zal dus steeds in de gaten moeten houden hoe je uitrusting er uit ziet.

Grafisch ziet Tails or Iron er wel uniek uit, met een gedetailleerde getekende stijl en verschillende omgevingen. Zo vecht je de ene keer in een bos, maar kan je de andere keer de vijand te lijf gaan in een ondergrondse grot. Het verhaal van Tails or Iron is misschien beetje een cliché, maar het wist ons wel te bekoren. Na een tijdje krijg je ook een kleine twist die we niet echt zagen aankomen. Het verhaal wordt verteld met kleine dialoogbubbels, maar aan de zijlijn heb je ook een narrator die alles mooi vertelt. Het wordt als het ware een beetje voorgelezen. Het stemmenwerk wordt gedaan door Doug Cockle, die je misschien kent van de The Witcher-reeks.

Her en der zijn er wat bugs en dan vooral bij de controls, waarbij onze inputs soms niet werkten. Redelijk irritant wanneer je in een boss battle zit waar zoiets fataal kan zijn. Soms waren het dan weer de vijanden die plots geen aanvallen meer uitvoerden.