REVIEW | Life is Strange: True Colors verliest nooit geloofwaardigheid

Met Deck Nine weer aan het roer krijgen we met Life is Strange: True Colors een nieuwe game in de reeks. Deck Nine is ook de ontwikkelaar van Life is Strange: Before The Storm, terwijl Dontnod Entertainment Life is Strange en Life is Strange 2 ontwikkelde. De games vielen erg in de smaak in het verleden, van beide ontwikkelaars, dus waren we dan ook erg benieuwd naar het gloednieuwe True Colors.

Voor wie nieuw is in de Life is Strange reeks: de games zijn telkens een interactief avontuur vol van spanning en emoties, waar jij verschil kan maken tijdens conversatiekeuzes of door interactie met objecten. Wie de games reeds speelde zal zich vast nog een heleboel herinneren, want ze slagen er stuk voor stuk in memorabele personages te brengen die zich regelmatig in situaties bevinden waarin de emoties hoogtij vieren. Met Life is Strange: True Colors krijgen we nu een gloednieuw verhaal en een gloednieuw hoofdpersonage: Alex Chen.

Alex zit al jaren in een opvangtehuis wanneer haar oudere broer Gabe haar eindelijk gevonden heeft. Hij nodigt haar uit om bij hem te komen wonen in het pittoreske mijndorpje Haven Springs. Alex stapt onzeker uit de bus en heeft afgesproken met Gabe op een bloemrijke brug. Haven Springs ziet er prachtig uit. Een bergkam in de verte, een steiger met een prachtig zicht aan het water en een gezellige winkelstraat. Iedereen kent iedereen en iedereen weet reeds van de komst van Alex. De verwelkoming is zo ongemakkelijk als je je in het echt zou voorstellen. Knuffel je je broer die je al jaren niet meer gezien hebt of ga je voor een onhandige high five?

Wat wel snel duidelijk wordt, is dat Alex een heel sympathiek personage is, ongetwijfeld mede door het erg geloofwaardige stemmenwerk. Ook de andere belangrijke personages doen goed werk op dat vlak. Nooit voelt iets aan als overacting of ga je met de ogen draaien omdat het gewoon te flauw is. Net als zijn voorgangers weet ook deze Life is Strange game een erg geloofwaardige indruk na te laten.

Net zoals in de vorige Life is Strange de hoofdpersonages een superkracht bezitten, bezit ook Alex er eentje. Al bekijkt ze het in het begin van het verhaal eerder als een vloek. Alex heeft de kracht om emoties van anderen aan te voelen en zelfs over te nemen. Dat heeft haar in het verleden echter een heleboel problemen opgebracht, dus hoopt ze dit keer haar kracht in de hand te houden en eindelijk een normaal leven te kunnen leiden. Dat zou wel eens goed lukken, maar dan sterft haar broer tijdens een verdacht ongeval en is Alex weer helemaal alleen.

De game geeft je een kijk in het verleden van Alex om haar zo beter en beter te leren kennen en als dusdanig te besluiten hoe je denkt dat jouw Alex reageert op zaken. Ze komt al snel sterk en hoopvol over en durft regelmatig een speelse opmerking maken om het allemaal wat luchtiger te maken. Je leeft mee met de emoties van Alex en je leeft mee met de emoties van de andere personages door de ogen van Alex.

Conversaties gaan vlot en zelden moesten we tegen de tijd keuzes maken. Sommige keuzes hebben gevolgen in het verhaal, maar ze zijn lang niet allemaal even bepalend en zo valt het best mee qua keuzestress. Eén van de moeilijkste keuzes die we voorgeschoteld kregen was wanneer Alex kon kiezen om een emotie van iemand over te nemen. We hadden graag nog wat van die belangrijke keuzes voorgeschoteld gekregen om het nog dat tikkeltje interactiever te maken. Tijdens de grote finale van de game was het in spanning afwachten tot waar we Alex geleid hadden.

Hoe ziet Alex nu andere personen hun emoties? Zodra een emotie van een persoon sterk genoeg is, ziet ze een gekleurd aura rond die persoon. Ook aan objecten kunnen emoties blijven hangen. Alex kan die aura aanraken en dan ziet en voelt zij wat de persoon voelt of welke emotie aan het object hangt.

Life is Strange: True Colors brengt naast de gewone gameplay twee romantische keuzes: Steph, een oude bekende van Life is Strange: Before the Storm, en Ryan, de beste vriend van Gabe. Of je nu iemand op het oog hebt of niet, de scènes met het drietal zijn wat ons betreft de fijnste.

De game is opgedeeld in episodes die hapklaar gespeeld kunnen worden met tussenin de mogelijkheid tot een rustpauze voor wie even op adem moet komen. Na elke episode kan je naar goede gewoonte kijken wat andere spelers gedaan hebben.

Er is redelijk wat exploratie mogelijk op alle locaties en het loont om goed rond te kijken. De episodes hebben elk een eigen thema of eigenheid die het fijn maakt om de nodige verscheidenheid aan plotwendingen te brengen. De episodes kunnen afzonderlijk herspeeld worden, wat zeker fijn is om te kunnen experimenteren met de verschillende keuzes of gewoonweg omdat je nog eens wil exploreren.

De game ziet er erg sfeerrijk uit. Het zijn stuk voor stuk leuke personages, de locaties voelen erg realistisch aan en het dorp zelf ziet er enorm gezellig uit, van het leuke park en uitzicht op het water en de bergen, tot de bar en de platenzaak. Af en toe doet een onbelangrijk NPC eens wat houterig na een conversatie, maar storen doet het niet. De soundtrack weet de belevenis mooi te versterken en het stemmenwerk zit helemaal goed.