REVIEW | Song of Iron mist wat afwerking

Song of Iron is het werk van een solo-ontwikkelaar dat met zijn unieke mix van puzzels en sterke vikingen onze aandacht wist te trekken. Wij duiken dus met plezier in deze mythologische wereld om de strijd aan te gaan met alle gevaren op ons pad.

In Song of Iron neem je een bijl en schild op om de laatste overlevende van je dorp te beschermen. Dat dorp werd aangevallen door ene Wolferick en om de veiligheid van je mensen te garanderen, moet je reizen naar de tempel van de Goden. Het is een avontuur van vallen en opstaan, want telkens je wat dichterbij komt, duikel je zonder falen opnieuw de dieperik in. Bij de start worden je de basics aangeleerd en al snel ben je weg met de controls. Voor het bevechten van vijanden heb je twee mogelijkheden: melee of pijl en boog. Bij het meleewapen heb je dan weer enkelhandige en tweehandige wapens. Kan je een wapen met een hand gebruiken, dan kan je ook nog een schild toevoegen aan je uitrusting. Doorheen het avontuur ga je op zoek naar stukjes armor die je personage sterker maken met krachten. Zo krijg je bijvoorbeeld schoenen die je toelaten om te stampen op de grond of handschoenen die vuur op je wapen of pijl aanbrengen. 

Naast vijandelijke vikingen kom je op je tocht ook andere wezens en dieren tegen. Een immense beer blokkeert je pad of enkele trollen en mythische wezens staan je op te wachten aan een grot. Het gevecht wordt dan een combinatie van wegrollen en terugslaan, maar verwacht geen lang uitgesponnen gevechten. De meeste vijanden hebben genoeg aan drie hits of een pijl in het hoofd. Veel variatie in sterkte van een aanval is er dus niet. Na een tijdje wordt dit ook een beetje eentonig, want je klikt gewoon driemaal op de muis en vijanden gaan neer. Moeilijk is het niet meteen, want je health krijg je automatisch terug na een tijdje. Hierdoor heb je nooit echt een gevoel dat je in gevaar bent, wat toch wat afdoet aan de ervaring.

Uiteraard zijn we wel een paar keer gestorven, maar dit kwam eerder door de clunky controls. Zo werden inputs niet altijd correct geregistreerd, wat leidde tot ergernis. De titel heeft checkpoints, maar deze zijn niet altijd net voor een gevecht met een sterkere vijand. Hier mag je dan een stukje opnieuw starten, omdat je stierf door mankementen van het spel. Het oppikken van wapens of activeren van zaken lijdt hier ook onder. Oftewel werd onze toets niet opgenomen om een item op te nemen of we hadden moeite om een bepaald item vanop de grond op te nemen als er een aantal in de buurt lagen. Dit mocht in onze ogen wel wat beter gedaan worden. Het was ook niet altijd even duidelijk wanneer je een item kan opnemen, verschuiven of activeren. 

Naast de verschillende vijanden die een hindernis vormen op je tocht kom je ook een aantal puzzels tegen die je moet oplossen. De puzzels draaien meestal rond het verplaatsen van kratten om ergens te geraken, maar af en toe kom je ook voor een gesloten deur te staan. Om deze deuren te openen, moet je bepaalde mythische stones activeren die in de omgeving verspreid staan. Na twee uurtjes is je avontuur ook afgelopen en dat was bij ons dan nog met heel wat vallen en opstaan.

Grafisch ziet de titel er redelijk goed uit voor een indie. Alles wordt in een zijaanzicht gepresenteerd en de camera zoomt met momenten eens uit om de pracht van de wereld te tonen. Het heeft alles samen een beetje een low poly-stijl. Over het geluid kunnen we hetzelfde oordelen. Stemmenwerk is er spijtig genoeg niet, maar het verhaal wordt verteld via een dialoog. De soundtrack is ook mooi gedaan. Song of Iron heeft wel wat last van bugs. Enerzijds haalden we al het probleem aan met de clunky controls, maar je komt ook een aantal andere problemen tegen. Vijanden die gewoonweg stoppen en niks meer doen of je personage dat komt vast te zitten tussen een krat en muur wanneer je aan het puzzelen bent bijvoorbeeld.