REVIEW | The Silver Case 2425 is een bevreemdende ervaring

The Silver Case lanceerde de carrière van Goichi Suda, ook wel bekend als Suda51, en zijn studio Grasshopper Company. Ondertussen staat de man bekend voor zijn werk op knallers als No More Heroes of Killer 7, maar wij gingen nog eens aan de slag met een nieuwe game van zijn oude liefde: The Silver Case 2425, wat een combinatie van twee games is.

The Silver Case 2425 opent met een typische noir-monoloog van een detective die in het holst van de nacht rondrijdt in een stad die steeds meer gekend staat om zijn criminele activiteiten. De stad heet “24 Wards” en uit het gemijmer van de detective kunnen we opmaken dat er een reeks bizarre moorden gepleegd wordt. Om die reden worden enkele speciale politiediensten opgericht, zoals de HCU of de Heinous Crimes Unit.

Deze dienst is speciaal voorbehouden voor de, je raad het nooit, meest gruwelijke misdaden in de stad. Onze detective is gedwongen zijn rit te onderbreken wanneer hij een mysterieus figuur in het midden van de weg ziet staan. De figuur blijft staan en staart hem ononderbroken aan. Pas wanneer hij dichterbij komt ziet hij een afgehakt hoofd in de ene hand en een geweer in de andere hand van de schaduwachtige figuur. De persoon op de weg heft zijn geweer op en schiet naar de detective, die de kogel ontwijkt. Hij vraagt meteen back-up en gaat achter de misdadiger aan.

Als deel van de back-up ga jij mee op jacht naar deze snoodaard. Je team begeeft zich naar een achtergelaten gebouw en zet daar de jacht verder. Jammer genoeg vinden we geen crimineel, enkel meer lijken. We kunnen ondertussen veilig aannemen dat onze straatvriend misschien wel eens een moordenaar kan zijn. De modus operandi van deze moordenaar lijkt heel erg op die van een vroegere moordlustige bewoner van de 24 Wards die ook wel gekend is als Kamui. Kamui zou echter niet in staat mogen zijn om nog te moorden, gezien hij vast zit in een psychiatrische instelling en nog amper als normale mens kan functioneren. Door deze nieuwe zaken gaan de verschillende politiediensten twijfelen of Kamui toch niet een manier heeft gevonden om terug an het moorden te slaan. Zal jij de waarheid kunnen vinden?

In zijn mobile opvolger, 25th Ward: The Silver Case, reis je enkele jaren naar de toekomst naar de vijfentwintigste 'ward' waar het utopischer gesteld is dan de 24 wards uit het origineel. De bewoners van deze mooie nieuwe stad worden echter geplaagd door geruchten van de herverschijning van de bekende seriemoordenaar Kamui. Het verhaal neemt je mee door de levens van verschillende personages in de 25th ward als een detective bij de HCU die een keer te meer verplicht is te jagen op een moordenaar die niet in staat zou mogen zijn te moorden.

Het verhaal kan best moeilijk zijn om te volgen. Als je niet met volle focus het spel in gaat, zal je de weg snel kwijtraken in het gefragmenteerde doolhof dat voor verhaal moet doorgaan. Bovendien zijn veel van de personages gewoonweg vervelend. Je bent een buitenstaander bij het HCU team, en soms ben je daar ook dankbaar om. Het feit dat ze zo vervelend zijn doet echter niet per se afbreuk aan de game. Het noir genre zet graag de slechte kanten van het goede en de goede kanten van het slechte in de kijker. Zo zijn jouw teamgenoten overduidelijk de goedzakken in het verhaal, maar zijn het vooral ook zakken. Onder de lagen irritatie van het verwarrende en gefragmenteerde verhaal en zijn personages waarvan je zeker weet dat zelfs hun eigen moeder moeite heeft om ze graag te zien, zit er wel een verborgen parel. Suda51 en het hele noir genre zijn subversief en The Silver Case als spel reflecteert dit goed.

Qua gameplay… is er niet veel om handen. Je krijgt een klein menuutje met opties om te wandelen, te praten met het team of te interageren met objecten, items te gebruiken of op te slaan. Als je door een ruimte beweegt zie je ofwel driehoekjes die aanduiden dat er weinig te beleven valt of sterretjes die je dan weer laten weten dat er net wel iets belangrijk is op die plek. Zoals vaak met visual novels is het vaak zoeken naar naalden in een hooiberg om die ene clue te vinden die het verhaal weer verder op gang brengt. Alleen voelt de hooiberg soms groter aan dan we gewend zijn van het genre. De combinatie van het verhaal en de gameplay kunnen dus best wel eens irritatie opwekken blij spelers die duidelijkheid en een stevig tempo appreciëren.

De gelimiteerde aard van de originele drager werd destijds goedgemaakt door de zeer speciale visuele stijl van de game. Het spel wordt gespeeld in een scherm binnenin jouw scherm, de rest van het beeld wordt opgeëist door geanimeerde achtergronden. De stijl kan druk en verwarrend aanvoelen, wat alleen maar bijdraagt aan de verwarring die je al zal voelen. De personages en de achtergronden zien er echter zo goed uit dat we de verwarring maar al te graag accepteren. Bovendien gaat de game nog eens gepaard met een heel relaxte jazzy soundtrack waarvan je niet anders kan dan genieten. Ook de geluidseffecten doorheen het spel zijn geweldig on point.